In het boek beschrijft Verlinden hoe ze in oktober 2020 schijnbaar uit het niets federaal minister werd en hoe ze zichzelf sindsdien “regelmatig is tegengekomen”. Ze heeft het onder meer over de coronapandemie, de overstromingen in de zomer van 2021 en de aanslag op Zweedse voetbalsupporters van 16 oktober 2023. 

Toch zou ze dezelfde keuze opnieuw maken, zegt ze. Moeilijker is de relatie met de pers, blijkt uit het boek. Zo zegt Verlinden zich helemaal niet te herkennen in het etiket van “ijskoningin” dat sommige media haar hebben opgekleefd. De kritiek gaat breder dan haar persoonlijke situatie. Er is “overvloedige aandacht voor conflict, ongerijmdheden of irrelevante details en minder voor wat wél lukt”, vindt Verlinden. Dat de minister zelf niet volgens dat conflictmodel communiceert, betekent dat ze mogelijk kansen laat liggen op aandacht, beseft ze. “Maar ik voel geen behoefte om populair te doen”. 

Die onthechte houding blijkt ook wanneer ze op het einde van het boek vooruitblikt op de verkiezingen, waar ze de Antwerpse Kamerlijst trekt voor CD&V. Ze verwijst naar het moment waarop Joachim Coens, die haar als minister lanceerde, opstapte als CD&V-voorzitter. “Naar zijn voorbeeld zal ik me niet in bochten wringen om te passen in een plaatje dat voor mij niet juist aanvoelt. En dus denk ik weleens dat ik liever minder stemmen zou hebben, dan dat ik een verhaal zou moeten brengen waarbij ik goed kan scoren, maar dat afbreuk doet aan wie ik ben.”