De Vlaamse Reus bestaat sinds 1992, maar sinds deze editie zit de trofee in een nieuw jasje. De Vlaamse Bond van Sportjournalisten en -fotografen (ruim 500 leden) zet de sportieve verwezenlijkingen niet langer op de eerste plaats. Wat meer van tel is, is dat de laureaat blijk geeft gegeven van een grote persoonlijkheid. Op die manier wil de Vlaamse Reus zich onderscheiden van de andere grote sportprijzen van het land.

Dit jaar viel de keuze zo op Patrick Lefevere, 69-jarige manager van wielerploeg Soudal Quick-Step. Lefevere is een icoon van de Belgische en internationale wielerwereld. Afgelopen jaar was zijn team uiterst succesvol, met onder meer (rit)zeges voor Vlaamse Reus 2022 Remco Evenepoel in de Ronde van Spanje, Luik-Bastenaken-Luik, Clásica San Sebastián, het Belgisch Kampioenschap op de weg en het Wereldkampioenschap Tijdrijden.

“Een onverwachte prijs”, aldus Lefevere. “De eerste niet-sporter, dat is natuurlijk een eer. Ik krijg veel trofeeën de laatste tijd. Er zijn twee manieren om daar naar te kijken: of mensen waarderen wat ik doe, of het is stille hint waarmee ze willen zeggen: stop er nu maar mee, het is mooi geweest (lacht). Voor die laatste categorie: jullie gaan nog een beetje geduld moeten hebben.”

De jury – bestaande uit vooraanstaande sportjournalisten- nomineerde Lefevere omwille van zijn kleurrijke persoonlijkheid. Hij is niet bang van controverse of een gewaagde uitspraak, maar telkens met de bedoeling een stap vooruit te zetten. “Ik heb altijd een stoute mond gehad”, aldus Lefevere. “Behalve toen ik pas in de koers kwam en met Freddy Maertens en Eddy Merckx moest rijden Toen voelde ik me zo groot (houdt de vinger een centimeter van elkaar). Ondertussen heb ik veel stormen mee gemaakt. Ik heb geleerd om hard te zijn. Maar in de koerswereld ben je geen kaartspelletje aan het spelen. Ik hoop dat mensen mij respecteren.”

Lefevere heeft in de koers zijn voor- en tegenstanders maar ligt goed bij journalisten. Niet in het minst omdat hij op elk moment bereikbaar is. “Dat is voor mij elementaire beleefdheid”, geeft hij aan. “Als ik niet kan opnemen bel ik zelf terug. Behandel journalisten correct en zij doen hetzelfde. De meeste toch.”

Op zijn negenenzestigste is Lefevere een icoon van de koers en nu dus officieel een Vlaamse reus. Maar zijn er eigenlijk nog mensen naar wie hij zelf opkijkt? “Als kleine Vlamingske heb ik drie Belgische koningen gezien én ik ben op het Elyzée geweest. Na de Tour van 2010 ben ik ontvangen bij president Nicolas Sarkozy, samen met mijn collega’s Marc Madiot en Jean-René Bernaudeau. Die Tour was bijzonder succesvol geweest voor de Fransen, met ritzeges voor Christophe Riblon, Pierrick Fédrigo, Thomas Voeckler en zelfs twee voor onze Sylvain Chavanel.”

“Sarkozy wist alles: ‘Voila Monsieur Lefevere, sorcier van Parijs-Roubaix’ De magiër van Roubaix. Mapei, Tafi, 1999, op een Colnago C40.’ Tot de fietsen toe dus. Volgens het protocol was vast gelegd dat de ontmoeting twintig minuten zou duren. Uiteindelijk hebben we een uur en twintig minuten gepraat en is ook Carla Bruni er nog komen bijzitten. Zij hield niet van fietsen, omdat het pijn deed ‘je weet wel waar’ (lacht).”

Omdat de VBS fier is op de sportjournalistiek en -fotografie, zijn er vanaf 2023 ook twee prijzen voor de toppers uit het vakgebied: één voor de Sportjournalist van het Jaar en één voor de Sportfotograaf van het Jaar. Voor de eerste categorie mocht commentator Peter Vandenbempt, bekend van Sporza en Proximus Pickx, het podium op. Vandenbempt is de stem van het voetbal en maakt journalistiek het verschil. De Sportfotograaf van het Jaar is Yorick Jansens (Belga), in 2023 op amper 48-jarige leeftijd overleden na een lange strijd tegen kanker. Jansens was naast een uitermate begenadigde fotograaf ook een fijne collega en een fantastische man/vader. Zijn vrouw nam de trofee in ontvangst.