‘Als je gezin ontploft, word je van dat gewone pad af geslagen. Met al dat verdriet wil je niet meteen een huis kopen en een gezin stichten’

Jullie zijn onafscheidelijk aan het worden.

Jeroom Snelders: “Er zijn weinig mensen met wie ik zo kan samenwerken als met Philippe. Dat heb ik al bij De slimste mens gemerkt. Je hebt mensen die in de weg zitten, bij wie je voelt: die is een bedreiging, hij zal betere moppen brengen. Bij Philippe heb ik dat nooit.”

Philippe Geubels: (lacht)

Snelders: “Neen, echt, onze hersenen gaan goed met elkaar om. Wij geven elkaar de ruimte en ondersteunen elkaars pointes, en het komt allemaal vanzelf.”

Geubels: “Ik ben gewoon heel onderdanig en volgzaam. Ik geef hem dan ook altijd gelijk.”

Nu moet ik denken aan hoe jij me eens hebt verteld dat je van kinds af nooit iets tegen je zin hebt gedaan.

Geubels: “Dat is wel waar.”

Snelders: “Ik eigenlijk ook niet. Dat zal ook iets zijn waarin we elkaar vinden. Ik heb ook altijd alleen maar dingen gedaan die ik graag deed, en liet alles wat ik niet wilde doen links liggen. Dat schaadt je, je laat heel veel kansen en geld liggen.”

Geubels: “Ahum…”

Snelders: “Ja, op de lange duur rendeert dat wel, want als je doet wat je leuk vindt, doe je dat vanzelf ook heel goed. Mensen zullen je dan daarvoor vragen en niet om lintjes door te knippen of evenementen op te leuken, dingen die je mij nooit zult zien doen.”

Twee mensen die allebei hun zin willen doen, dat zou ook flink mis kunnen lopen.

Geubels: “Dat is waar.”

Snelders: “Je hebt een punt. Maar niet als je een gezamenlijk doel hebt. Geub en ik willen allebei hetzelfde: een zo goed mogelijk programma maken.”

Geubels: “Of een zo goed mogelijke mop, of hij de pointe nu binnenkopt of ik. Als we de mensen maar laten lachen.”

Snelders: “Er zit weinig ego tussen ons. Je hebt ook mensen die in programma’s hun geslaagde moppen zitten te tellen.”

Geubels: “Die vooral persoonlijk willen scoren.”

Snelders: “Dat mag, hè, maar wij zijn meer bezig met wat het programma in zijn geheel nodig heeft. Soms is het gewoon beter dat wij vijf minuten onze mond houden.”

Die houding rendeert. Jullie worden veel gevraagd, ook in Nederland, nu weer voor LOL. Op de vraag waarom ze twee Belgen verzoeken een Nederlands programma te presenteren, zeiden jullie al vaak: ‘Omdat alle Nederlandse kandidaten gecanceld zijn.’

Snelders: “Ja. Al die jaren prostituees naar Bekende Nederlanders sturen heeft uiteindelijk toch iets opgebracht (grijnst).”

Hebben jullie al een gedachte besteed aan hoe steeds meer bekende mannen na #MeToo op het matje worden geroepen?

Snelders: “Neen. Ik voel me helemaal niet verwant met die mensen die in opspraak komen. Wat ze hebben gedaan, degouteert me.”

Geubels: “Ik voel me ook totaal niet aangesproken.”

Snelders: “Wij leven in een andere wereld. Wij hebben geen machtspositie. Niemand staat onder ons.”

Geubels: “Nou, als ik een programma maak, zitten er in mijn redactie vaak vrouwen, en wat je wel merkt, is dat zij zich tijdens brainstorms veeleer op de achtergrond houden, terwijl mannen om het hardst aan het roepen zijn. Daar probeer ik wel actief iets aan te doen door, bijvoorbeeld, te vragen: ‘Wat vind jij ervan?’”

Snelders: “Of door een hoge stem te gebruiken.”

Geubels: (lacht)

Ricky Gervais heeft al veel grappen over de cancelcultuur gemaakt. In zijn nieuwe show Armageddon trekt hij weer van leer tegen de politieke correctheid. De eerste petitie om de show te cancelen liep al binnen bij Netflix. Mensen zijn bijvoorbeeld boos omdat hij grappen over terminaal zieke kinderen maakt.

Geubels: “Ik vind dat dat moet kunnen. Ik heb in Taboe ook gelachen met mensen die terminaal ziek waren.”

Die over De Kreuners weet ik nog. Je zei: ‘Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat De Kreuners een nieuwe cd gaan maken. Het goeie nieuws is dat jullie het niet meer moeten meemaken.’

Geubels: “Dat was grappig. Ook die mensen konden daar hard mee lachen.”

Snelders: “Ik ben in Boris moppen tappend met mijn overleden broer door Canada getrokken, dus…”

Geubels: “Voor mezelf is het ook een manier om met ellende om te gaan. Als ik iets meemaak, duurt het nooit lang voor ik ermee begin te lachen.”

Snelders: “Je mag met alles lachen, maar... Kijk, ik vergelijk comedy altijd met Tsjernobyl: hoe dichter je bij de kern komt, hoe belangrijker het is jezelf te beschermen. Als je mop iets heel gevoeligs aanraakt, moet je pointe echt fantastisch zijn, zó krachtig dat iedereen hem begrijpt en de lach alles overstemt. Is die pointe er niet, dan ben je aan het choqueren om te choqueren.”

Ik las in een analyse over in hoeverre woke onze pret bederft en de vertrutting ons van humor berooft, dat humor bij uitstek het terrein is waarop morele en culturele veranderingen worden uitgevochten. Comedy is een soort culturele graadmeter.

Geubels: “Dat is zo. Tien jaar geleden zaten er in comedyshows veel grappen over vegetariërs. Nu merk je dat dat niet meer marcheert omdat 80 procent van de mensen intussen de helft van de tijd vegetarisch eet. Het is niks speciaals meer.”

Snelders: “Ik heb vroeger heel veel mails en brieven gekregen over elke grap die ik over Jezus maakte. Dat is voorbij.”

Geubels: “De kerk heeft natuurlijk wel een klopje gekregen.”

Snelders: “Het instituut is niet helemaal meer wat het geweest is.”

Geubels: “Die boze mensen gaan ervan uit dat ik iets niet erg vind omdat ik er een grap over maak. Maar als ik een mop over de Gazastrook zou maken, wil dat niet zeggen dat ik het niet vreselijk vind wat daar gebeurt. Integendeel, dat ik die mop maak, is juist omdát ik er veel over nadenk.”

LOL: Last One Laughing heeft me weer veel doen nadenken over hoe onleuk moppen, en dan vooral Nederlandse moppen, soms kunnen zijn.

Snelders: “Oh, boy.”

Geubels: “Nu moeten we opletten.”

Snelders: “Dat brengt het principe van het programma ook met zich mee. Tien komieken zitten samen in een huis en mogen zes uur aan een stuk niet lachen.”

Geubels: “Terwijl ze de anderen móéten doen lachen. Je vraagt hun dus grappig te zijn terwijl niemand om hen lacht. Dat is heel zwaar voor een comedian. Logisch dat ze op den duur naar heel plastische humor grijpen, raar gaan doen of plots achter iemands rug opduiken en zo, om effect te hebben.

“Ik ga wel graag naar Nederland – ik ben er nu weer op tournee. Het publiek is er uitbundiger. Als ze het leuk vinden, laten ze dat harder zien. Ze komen echt naar het theater om er een feest van te maken.”

Snelders: “Ik ben panellid in een aantal Nederlandse shows: alles gaat er drie keer zo hard. Ze draaien er twee afleveringen per dag door, met drie keer zoveel gasten en een publiek dat om elf uur ’s morgens al de macarena staat te dansen. Ik vind het tof om me af en toe in de waanzin onder te dompelen, maar daarna daal ik wel dankbaar af naar de rust thuis.”

Geubels: “Ik zit liever in een Vlaamse panelshow dan in een Nederlandse. Hier krijg je meer ruimte.”

Snelders: “In Nederland moet je wel je mannetje staan.”

Geubels: “Ik raak daar soms ondergesneeuwd.”

Jullie zijn er wel hot.

Snelders: “Ik ben op straat in Amsterdam eens achtervolgd door 16-jarige meisjes die ’Jeroom!’ riepen. Ik was in shock. Nu, Vlamingen zijn sowieso hot in Nederland. Zelfs Erik Van Looy heeft de oversteek gemaakt (hij gaat er ‘De pappenheimers’ presenteren, red.). Als zelfs hij daar voet aan de grond kan krijgen… (lacht) In Nederland houden ze ervan dat we anders zijn, rustiger. Dat we even nadenken voor we wat roepen. Dat heeft ook iets. Wij houden hier toch ook van de exotiek van Nederlanders? Kijk naar Soundos El Ahmadi in De slimste mens, ze heeft iedereen weggeblazen. Ze verkoopt nu al haar shows in België uit.”

‘Stoïcijnser dan zij krijg je ze niet,’ zegt Soundos over jullie. Dat onderkoelde hebben jullie ook gemeen.

Geubels: “Ik ben wel nuchter.”

Snelders: “We zijn geen roepers en ik hou ook wel van een mens die niet te veel zegt.”

Bockie De Repper zei over jou: ‘Jeroom is 80 procent schild en 20 procent snor, eigenlijk ook een soort schild.’

Snelders: “Hij heeft al dommere dingen gezegd.”

Zich achter humor verschuilen is een beproefde techniek.

Snelders: “Ja, het is een manier om met het leven om te gaan. Ik ben altijd verlegen geweest. Als ik vroeger een kamer binnenkwam, ging ik zo snel mogelijk in een hoekje staan. En de humor heeft er ook altijd in gezeten. In Boris bleek die een gigantisch schild te zijn dat me heeft geholpen met alle klappen om te gaan (het verlies van zijn broer en kort erna zijn vader, red.). Pas op, dat schild is prachtig geworden, handgemaakt en met zorg afgewerkt. Ik ben er oprecht heel blij mee. Het heeft me gevormd tot wie ik ben en helpt mij nog altijd op vele vlakken door het leven.”

Geubels: “Trauma’s hebben niet alleen maar negatieve gevolgen. Ook positieve.”

Snelders: “En dáár hebben we de titel!” (lacht)

“Mijn eerste reactie op alles is: waar zit de mop? De oorsprong van die reflex is een droevig verleden, maar dat ik zo geoefend ben in het vinden van de mop, helpt me nu wel flink vooruit. (Tegen Philippe) Jij hebt dat ook, hè? Het is een talent dat we ontwikkeld en geperfectioneerd hebben.”

Philippe, jij zorgde vroeger in de klas al voor chaos. Als kind was je helemaal niet verlegen.

Geubels: “Dat is waar. Ik was een speelvogel, ik was het in de klas altijd aan het uithangen. Dat is veranderd tijdens mijn puberteit. Ik dacht veel na en toen zijn al die angsten ontstaan. Als je veel angsten hebt, zakt je zelfvertrouwen tot nul. Situaties die je uit het veld slaan, begin je te vermijden. Ik ben toen hard veranderd.”

Ben jij je gaan oefenen in humor door je angsten?

Geubels: “Ik was bang, maar ook heel verdrietig. Ik heb mijn moeder heel vroeg en op een heel vreemde manier verloren. Toen ik 3 jaar was, werd ze getroffen door een virus en ze belandde in een coma waar ze nooit meer uit is ontwaakt. Van het ene op andere moment was ze weg. Lachen is voor mij een manier geweest om daarmee om te gaan. Als mensen lachen, is alles oké, hè. Het voelt toch alsof alles oké is. De wereld is dan eventjes plezant.”

In je puberteit had je moeite om met mensen om te gaan. Toen ik de vorige keer vroeg wat je dacht dat mensen je konden aandoen, zei je: ‘Dat is het niet. Ik was bang omdat ik dacht: ik heb niets te géven.’

Geubels: “Klopt. Als iemand sociaal tegen mij was en iets kwam zeggen, dan draaide het maar rond in mijn kop: oké, ik moet nu iets antwoorden, en het moet interessant zijn.”

Maar hoe harder je dat probeert, hoe meer je de plank misslaat, zei je toen ook.

Geubels (schatert) “Ja, zo was het! Echt vreselijk. Wat voor mij een probleem was – en dat is nog altijd, want het gaat niet zomaar weg – was: er mogen zijn. Als ik een functie heb, en dus iemand met een functie ben, dan floreer ik. Maar als ik gewoon ergens ben, op een feestje of zo, dan heb ik het moeilijk om er ‘te zijn’ in een groep.”

Jullie hebben allebei therapie gevolgd, maar wat ik zo wonderlijk vond, Jeroom, is dat jij het alleen deed om te weten of je wel zou kunnen functioneren in je programma Boris.

Snelders: “Het probleem is er niet zolang je het in een lade hebt weggeborgen. Voor Boris moest ik die lade opentrekken, en vóór ik het programma kon maken, moest ik wel weten of ik het zou aankunnen.”

Je ging dus niet in therapie om het dieperliggende probleem aan te pakken?

Snelders: “Neen. Ik weet het, het zit zo scheef als iets, maar zo werken mijn hersenen. De gesprekken met mijn mama die ik in het kader van Boris een jaar lang heb gevoerd, daar zou ik nooit aan zijn begonnen als ik dat programma niet had gemaakt. Ik zeg nu wel tegen iedereen: ‘Práát met je moeder, je broer of je zus. Echt, je moet dat doen!’ Maar als er geen aanleiding is, zoals Boris dat voor mij was, is dat heel moeilijk. Gelukkig heb ik mezelf verplicht het te doen.»

Ben je nog in therapie om tot de kern van de zaak te komen?

Snelders: “Neen, die lade is weer helemaal dicht. Maar na het maken van Boris is die wel een stuk leger.”

Geubels: “Als je ergens geen last van hebt, hoef je ook niet in therapie te gaan. Ik heb een therapeut opgezocht omdat ik geen keuze had. Mijn angsten en dagelijkse problemen zaten me in de weg, en die had ik omdat ik mijn verdriet wegduwde en ontkende.”

Als je verdriet er niet mag zijn, mag jíj er eigenlijk niet zijn, natuurlijk.

Geubels: “Precies.”

Je had wel al zelf allerlei manieren gezocht om je leven draaglijk te maken. Bij Colruyt werken was al een soort therapie, zei je me vorige keer.

Geubels: “Ja, die winkel heeft me op sociaal gebied zeker geholpen. Zodra ik de functie van verkoper had, kon ik beter met de mensen omgaan en door ze voor de gek te houden en zot te doen, ging het nóg beter.”

Toch bijzonder dat je al die angsten had, maar toch radicaal je zin durfde te doen. Je deed niet mee op school en bent op een gegeven moment gewoon niet meer gegaan.

Geubels: “Oei oei, mijn dochter zal dit dus wel lezen. Maar goed, het is waar, als ik ergens geen zin in had, deed ik het niet. Het leven moest zo makkelijk mogelijk verlopen, het mocht me geen enkele moeite kosten. Dat was niet iets wat ik durfde, want ik was me totaal niet bewust van de gevolgen.”

Je geschiedenis maakte je niet voorzichtig?

Geubels: “Ik was wel bang om jong te sterven, ik was me heel bewust van de dood. Juist daarom deed ik alleen wat ik wilde, omdat de tijd drong. Ik wilde zo snel mogelijk gaan werken, omdat ik school klote vond. Ik wist toen nog niet dat werken óók klote was.”

Snelders: “Welkom bij de Ted Talk van Philippe Geubels!”

Geubels: “Dat werk ook suckte, drong pas tot me door toen ik elke dag om zes uur in de bakkerij moest staan waar ik op mijn 16de op leercontract was gegaan. Toen pas snapte ik: aaah, je moet studeren zodat je iets kunt doen wat je wél plezant vindt. Maar toen was het natuurlijk te laat. Nu goed, ik heb uiteindelijk toch leuk werk gevonden.”

Door trial-and-error eigenlijk. Belangrijker dan talent is dingen ondernemen, zei je eerder al.

Geubels: “Ja. Ik heb echt van alles gedaan, maar comedy was het eerste waarvoor ik heel veel moeite deed, en dat totaal niet als moeite aanvoelde. Ik ging er helemaal in op, ik zat thuis constant te schrijven, luisterde dan naar wat ik had gemaakt, veranderde dingen, luisterde weer. Terwijl ik voor mijn optredens nauwelijks werd betaald. Ik moest naar Hoeselt en kreeg 70 euro, net genoeg om mijn naft te betalen, en ik was een hele avond weg voor een optreden van een kwartier. Maar ik vond het gewéldig, ik zat onderweg naar huis al te overdenken wat ik de volgende keer anders zou doen.”

Snelders: “Ik voelde precies hetzelfde toen ik voor Humo mocht beginnen te tekenen. Ik werkte dag en nacht en als Guy Mortier me om vier uur ’s ochtends belde om te vragen of iets kon aanpassen, dan begon ik er meteen aan.”

Je werkte al bij Humo vóór je aan Sint Lucas was afgestudeerd.

Snelders: “Ja. Mijn eindwerk was eigenlijk meer een verplicht nummertje.”

Je carrière daar was niet meteen een succes, heb ik begrepen.

Snelders: “Neen. Ik volgde grafische vormgeving en daar was ik niet zo goed in. Eddy Vermeulen zag dat ik wel kon tekenen en hij heeft me toen onder zijn vleugels genomen en me al snel mee naar Humo geloodst. In mijn eerste tekeningen zat 90 procent transpiratie en 10 procent inspiratie, en als ik wist dat er een cartoon van mij in Humo stond, rénde ik ’s morgens naar de krantenwinkel. Langzamerhand raak je dat natuurlijk gewend, en dan moet je je gedrevenheid op een andere manier aanwakkeren.”

Geubels: “Ja, zodra je iets in de vingers hebt, moet je iets nieuws vinden om je op te smijten.”

Jeroom, jij bent almaar meer televisie gaan doen, terwijl je in 2016 zei: ‘Ik haat het om op televisie te komen.’

Snelders: “Nog altijd. Ik vind het verschrikkelijk. Ik zie je raar kijken?”

Omdat ik denk: waarom doe je het dan?

Snelders: “Omdat ik merk dat ik er talent voor heb. Ik kan mensen laten lachen met programma’s en dat geeft me een goed gevoel.”

Jij bent ook geen enthousiast sociaal dier, hè. Je vrouw heeft je moeten leren om de wereld in te stappen.

Snelders: “Elodie heeft me op dat vlak hard veranderd, ja. Ik vond grote groepen niet zo leuk, ik vond me verplaatsen niet leuk, vond het onbekende niet leuk. Ik hing hard aan mijn omgeving en mijn routine.”

Zei je daarom in een Humo-interview: ‘Zonder het verlies van Boris was ik sneller het huisje-boompje-beestjepad ingeslagen’? Ik begreep dat niet goed.

Snelders: “Voor iemand die het gewone patroon volgt, is de normale gang van zaken: afstuderen, ergens blijven hangen, je vrouw tegenkomen, een gezin stichten, familiefeesten organiseren, een huis kopen, enzovoort. Als je gezin ontploft, zoals in mijn geval, word je van dat gewone pad af geslagen. Met al dat verdriet wil je zelf niet meteen een huis kopen en een gezin stichten.”

Jij bent je wel heel snel gaan settelen, Philippe, terwijl er in jouw gezin ook een krater was geslagen.

Geubels: “Ik denk dat ik gewoon een romanticus ben en direct de ware heb gevonden. Ik was ook bang voor het onbekende, ik ben geen reiziger en geen avonturier. Ik vond het dus wel leuk om een nest te bouwen. Op mijn 22ste woonde ik al samen met mijn vrouw en een hond. Ik heb nu pas zin om dingen mee te maken. Door twintig jaar op te treden en televisie te maken heb ik zoveel ervaren dat de wereld een minder enge plek is geworden.”

Jullie ontwikkeling lijkt parallel te lopen. Is het wel of niet toevallig dat jullie allebei, nu halverwege de 40, de rouw over jullie broer en jullie moeder zijn aangegaan?

Geubels: “Bij mij is de noodzaak ontstaan tijdens corona. Omdat ik opeens alleen maar thuiszat, werd de narigheid in mijn hoofd en lijf erger en erger. Je wordt keihard geconfronteerd met al je demonen, hè, als je er niet meer van kunt weglopen door je op je job te smijten, of in de alcohol – ik heb mijn job en de alcohol daar lange tijd voor gebruikt. Ik voelde me uiteindelijk zo ellendig dat ik er echt iets aan moest doen. Ik ben in EMDR-therapie gegaan, en die heeft me erg geholpen om het verlies van mijn moeder te aanvaarden en een plaats te geven. Ik heb het er nu ook even over in mijn show. Ik doe dat eigenlijk voor mijn moeder, om haar erbij te laten zijn, te zeggen dat ze voor mij bestaat. Dat heb ik lang niet gedaan. En ook om mensen te zeggen: trap niet in dezelfde val als ik, loop niet weg van je verdriet, daar komt niks goeds van.”

Snelders: “Ik heb die rouw niet zo bewust opgezocht als Philippe. Ik zocht een programma. Ik wilde geen reeks maken waarin ze mensen gewoon op reis sturen. Ik zocht een diepere laag en ineens kwam het idee om Boris zijn droomreis te laten maken. Ik had toen geen idee dat ik er de rouwclown van Vlaanderen mee zou worden. Pas toen we bezig waren, kreeg de regisseur door dat het niet alleen maar over een broederband gaat. Dát was eigenlijk mijn idee. Ik wilde gewoon tegen mensen zeggen: ‘Bel wat vaker naar je broer of je zus.’ Maar het werd een programma waarin heel veel mensen zich herkenden die een broer of zus hadden verloren.”

Had je achteraf gezien Boris eerder gemaakt willen hebben?

Snelders: “Neen. Tien jaar geleden zou het een heel ander programma geworden zijn. In ‘Dagen zonder broer’ zie je dat het verdriet van Jeroen Meus nog heel rauw is. Dat komt binnen. Omdat er bij mij meer tijd overheen is gegaan, heb ik alles kunnen relativeren. Dat had ik nodig. Ik had het niet eerder over hem willen en kunnen hebben op tv.”

Geubels: “Pas als je ouder wordt, begin je bewuster met dingen om te gaan. Toch?”

Zou de maatschappelijke verschuiving die is ingezet na #MeToo, er ook iets mee te maken hebben dat almaar meer mannen zich aan bewustwording en introspectie wagen? Of doen mannen daar nu eenmaal langer over dan vrouwen?

Geubels: “Zeker. Wij doen over alles langer.»

Heeft het prachtige Taboe jou, Philippe, niet ook bewuster naar dingen doen kijken? Ik vond het heel mooi dat je na de eerste reeks zei: ‘Ik wil geen tweede reeks maken, want het contact met die mensen was zo bijzonder dat ik hun niet het gevoel wil geven dat ze vervangbaar zijn.’

Geubels: “Ja, dat is zo. De weken die ik met hen doorbreng, zijn heel intens.”

Je staat nu op het punt een derde seizoen van Taboe te maken.

Geubels: “Maar daar hebben we wel twee jaar mee gewacht. Ik vind het heel moeilijk om meteen na een reeks te zeggen: ‘Allee, we zijn weer vertrokken!’”

Snelders: “Het mag geen format worden, bedoel je.”

Geubels: “Het ís een format. Wat ik wil zeggen, is dat het geen trucje mag worden. De weken die ik met die mensen doorbreng, zijn wel écht en die moeten echt blijven.”

Jeroom, jij bent net terug van een maand op zee voor Over de oceaan.

Snelders: “Ja. Het was tijd dat er weer eens iets nieuws gebeurde.”

Geubels: “Iets wat ik nóóit zou doen, ook al hebben ze het me al zo vaak gevraagd. Ik vind het wel geweldig om te zien hoe anderen wel proberen op die kleine oppervlakte met elkaar om te gaan.”

Jij gaat ook iets nieuws doen: Geubels gaat in bad breng je live op de VRT (was zondag 14/1 live te zien op VRT 1).

Geubels: “Ja, ik breng nu al twintig jaar een show, neem die op, verkoop die mooi gemonteerd aan een zender en breng ze uit op dvd – oei, we zijn weer in de jaren 90. Ik wilde nu eens zeggen: ‘Laat de camera’s maar draaien, ik breng mijn show live!’ Ik wil mijn bloed nog eens voelen stromen. Ik zei het al, als wij iets in de vingers hebben, moet er iets anders komen.”

Terwijl je al bent gaan vrijduiken, zo diep mogelijk duiken zonder fles, om rust te vinden. Onder water is de enige plek waar je hoofd zich niet roert.

Geubels: “Dat is zo. Het is heel mindful, en dat is heel goed voor mijn kop. Je kunt namelijk niet lang onder water blijven als het in je hoofd aan het malen is.”

Je dook al tot een diepte van 27 meter.

Geubels: “Ja, dan ben ik ongeveer 1 minuut en 40 seconden niet aan het ademen. Ik zou nu weer even moeten oefenen voor ik dat weer kan. Door mijn tournee heb ik het al een tijdje niet meer gedaan. Ik mis het.”

Hoe kwam je erbij om daarmee te beginnen?

Geubels: “Ik las ergens dat mensen met angsten er veel aan hadden en dacht: dat ga ik eens proberen. Ik ben ook op circuit gaan rijden omdat ik Jeroom dat zag doen en dacht: dat wil ik ook.”

Snelders: “En dan verliest hij zich daar helemaal in. De eerste keer zei ik: ‘Volg me maar.’ In de rechte stukken ging hij meteen zo hard dat niemand hem kon inhalen, maar in de bochten stond hij bijna stil, omdat hij niet wist wat hij daar moest doen. Toen is hij alle boeken over racen op circuit gaan lezen en is hij gaan trainen tot hij het keigoed kon. Daarna is hij gestopt en heb ik hem nooit meer op het circuit gezien.”

Geubels: “Ik was het gewoon beu en dacht: tijd voor het volgende. Het was ook heel duur.”

Snelders: “Omdat jij je zo hard smeet en maar bleef rijden.”

Geubels: “Het nadeel van je zo smijten is dat de prikkels heel snel minder worden. En toen het racen me geen kippenvel meer gaf, had ik er al dat geld niet meer voor over. Dat duiken kost me niet meer dan een paar vinnen en een duikbril.»

Snelders: “Dat van die prikkels begrijp ik. Ik had hetzelfde met skiën. Dat is leuk als je nog bang bent om op je bakkes te gaan. Maar als je de zoveelste zwarte piste afdaalt zonder een tand te verliezen, is de lol eraf. Nu heb ik er weer pret in omdat mijn vrouw en kind het aan het leren zijn en ik zie dat zij weleens iets kunnen breken.»

Geubels: (lacht)

Opeens stopt de lucht met zinderen. De verveling slaat toe. Philippe Geubels begint rondjes te lopen – “voor mijn rug” – en Jeroom staat op – “Ik moet gaan”. En weg zijn ze.

© Humo.