Het noodlottige voorval begon twee weekends geleden, toen de zoon van Nady met zijn vriendin de honden kwam ophalen voor een wandeling. Omdat ze lijdt aan MS, is het voor Nady niet altijd even makkelijk om te wandelen. Na de gebruikelijke beloning met snoepjes na de wandeling, merkte ze op dat Toby veel geluid maakte. Toch werd het gedrag niet als alarmerend beschouwd. “Het geluid viel me natuurlijk wel op, maar ik heb twee hondjes (Toby & Alfie, red.) en weet dat ze vaak nogal snel willen eten.” Toch nam de onrust toe toen Toby later in de week begon te kwijlen en over te geven.

Op vrijdag werd de dierenarts geconsulteerd, die een vermoeden van voedselvergiftiging uitte. Toby kreeg medicatie om de situatie te verbeteren. “Op die manier was ik toch wat geruster. Vrijdag moest hij ook niet meer de hele tijd overgeven, maar ik merkte wel dat hij zich niet goed voelde”, vertelt Nady. Op zaterdag verslechterde zijn toestand. “Zijn medicatie ging vlot binnen, maar toch merkte ik dat het niet echt beterde. Tegen de avond gaf hij ook wit schuim over.”

Zondag werd Nady al vroeg wakker. “Ik werd wakker en ben meteen gaan kijken. Zijn ademhaling was toen al niet meer normaal en ik wist dat hij er erg aan toe was. Ik ben dan bij hem blijven zitten en dan is Toby van me heengegaan.”

Vergiftiging

Nady vermoedt dat er kwaad opzet in het spel is, aangezien Toby eerder die week ’s avonds had staan blaffen aan de omheining. “Ik ben beginnen nadenken en het is zeer onwaarschijnlijk dat hij vergiftigd is tijdens de wandeling met mijn zoon. Vorige week, stond hij nog te blaffen aan de omheining van mijn tuin”, zegt Nady. “Mijn zoon is dan gaan kijken en heeft niets gevonden. Maar het kan bijna niet anders dan dat er iets over de omheining is gegooid. Toby is verder niet meer weggeweest. Naast mijn huis is er een weggetje dat een doorgang biedt naar een andere straat, dus er is redelijk wat passage.” Ook de dierenarts heeft bevestigd dat vergiftiging hoogstwaarschijnlijk de oorzaak is, aangezien Toby een paar dagen eerder nog gezond was.

Niet de enige

Momenteel is ze nog bezig met het verwerken van haar verlies. “Ik durf mijn ander hondje Alfie bijna niet meer buiten laten. Je wordt erg onzeker van zo’n situatie”, zegt ze. Ze voelt de behoefte om anderen te waarschuwen, vooral omdat er in het verleden nog meldingen geweest zijn van vergiftiging in de buurt. Hoewel er nog geen officiële klacht is ingediend, overweegt ze dit als ze de moed heeft verzameld.

Ook Sonnie Melerowitz raakte haar hond Juul kwijt na vergiftiging. Al 30 jaar lang is Zeeland de bestemming voor haar jaarlijkse vakantie met haar honden. Om de honden nog even te ontlasten voor een lange autorit, besloot ze nog te gaan wandelen op de hondenwei Oud-Lier. Sonnie herinnert zich nog levendig het moment dat ze ontdekte dat Juul vergiftigd was, nadat hij iets van de grond had gegeten. Ondanks intensieve zorg, werd Juuls gezondheid steeds slechter. “Op het einde schokte hij van de pijn, het was verschrikkelijk. Dat beeld staat nog altijd op mijn netvlies gebrand”, vertelt ze.

Haar oproep is helder. “Ik raad het stadsbestuur aan van mobiele camera’s te installeren. Voer ook hogere straffen in. Laat het verdriet van zoveel gezinnen niet tevergeefs zijn. Morgen, overmorgen en volgende week lopen de daders nog vrij rond, maar met collectieve inspanningen kunnen de autoriteiten ervoor zorgen dat gerechtigheid ze inhaalt.”