De terugval toont dat er in ­directiekamers minder appetijt is om te investeren. “Dit is een ­teken dat onze industrie het erg moeilijk heeft. De conjunctuur en de competitiviteit van Vlaanderen en Europa staan onder druk. Dat maakt dat investeringsdossiers ­on hold worden gezet of zelfs ­afspringen”, zegt Frank Beckx, ­directeur van de studiedienst van de werkgeversorganisatie Voka.

Niet alleen het aantal aangevraagde, maar ook het aantal afgeleverde vergunningen viel terug. Gemiddeld werden tussen 2018 en 2022 bijna 2.000 industriële ­vergunningen per jaar uitgereikt. Vorig jaar waren dat er maar 1.820. Dat is niet alleen een gevolg van de sputterende toevloed van aanvragen, ze werden ook vaker geweigerd.

Zowel macro-economische trends als lokale obstakels spelen de ontwikkeling van de Vlaamse industrie parten. Zo liggen de energieprijzen in de Verenigde Staten veel lager dan in Europa en kampt België met een loonkostenhandicap na de forse indexering begin vorig jaar. Tegelijk kan Vlaanderen niet mee in het subsidieopbod dat ­b­ezig is tussen EU-landen.

Lokaal zijn de schaarste aan gronden, de krapte op de arbeidsmarkt en vooral de stikstofperikelen pijnpunten. “We horen van veel bedrijven dat ze met hun investerings- of uitbreidingsplannen de kat uit de boom kijken, zolang er geen stikstofdecreet is. Eenmaal de meerder­heid dat goedgekeurd heeft in het Vlaams Parlement, verwacht ik een toename in de aanvragen”, zegt ­Beckx.