“Mijn vrouw zal plaats moeten maken”: Toby Alderweireld zet orgelpunt op Antwerpse dominantie en wint de Gouden Schoen!

18 januari 2009, Stadion De Goffert - bijnaam ‘De Bloedkuul’ - in Nijmegen.

De tussenstand in NEC-Ajax in minuut 83 is 2-3.

Trainer Marco van Basten liet een jonge, Belgische verdediger invallen om de overwinning mee over de streep te trekken.

Zijn naam: Toby Alderweireld. Dag op dag vijftien jaar na zijn debuut, werd de Antwerpenaar bekroond in ‘zijn Stad’. Alderweireld is de Gouden Schoen 2023. Voor de eeuwigheid.

Hij lachte nerveus toen hij Antwerp Expo binnenstapte - strak in het pak. “Ik had wel wat stress”, zei hij achteraf.

Alle camera’s waren op hem en vrouw Shani gericht, fototoestellen werden bovengehaald. Smartphones evenzeer. Van het ene rode loper-interview naar het andere. In zijn zog broers Sven en Steve, papa Vic en mama Marina - zij moest overtuigd worden om te komen. Allemaal klaar voor een unieke avond.

Toby Alderweireld, dus. Een naam als een klok.

Het is nu anderhalf jaar geleden dat hij een driejarig contract tekende bij de Great Old. Na omzwervingen bij Ajax, Atlético Madrid, Southampton, Tottenham en Al Duhail. Zijn hele carrière weg uit zijn geliefde Antwerp. Weg van zijn ouders en zijn broers, van zijn vrienden.

Dat botste met de mens Alderweireld. Een Over dat gemist zei hij in 2015: “Gewoon bij mijn broers kunnen langsgaan, bij mijn ouders, bij de vrienden. Nu is het allemaal heel georganiseerd. Ik zie hen bijna nooit. Ze hebben hun werk, hun leven en niet heel hun wereld draait om mij - gelukkig maar. Ook zij hebben moeten doorbijten. Ik kan een boek schrijven over de zaken die ik allemaal mis. Ik hou van de Belgische keuken. Het brood, charcuterie, van die dingen, Belgische televisie, rustig in de Delhaize rondlopen, kuieren door Antwerpen, de kathedraal. Daarmee maak je mij gelukkig.”

Toen hij zijn contract tekende op de Bosuil was dat niet om uit te bollen. Wél om om iets neer te zetten in zijn stad - hij stopte na het WK vorig jaar zelfs met de Rode Duivels. Dat is meer dan gelukt.

Alderweireld nam de ploeg van Mark van Bommel bij de hand. Hij was de aanvoerder, de leider. Hij was van kapitaal belang voor de ontwikkeling van spelers als Arthur Vermeeren en Willian Pacho om er twee te noemen.

Hij regisseerde de boel achterin en maakte belangrijkere goals. Antwerp won de Beker van België na winst tegen KV Mechelen - de favorietenrol waargemaakt. Maar dan moest zíjn moment nog komen. Minuut 93:33 in de Cegeka Arena van Racing Genk. Wie herinnert het zich niet? Een kippenvelmoment. De aflegger van Bataille, de knal van Alderweireld die de Great Old de titel bezorgde.

In Het Laatste Nieuws stond het als volgt omschreven we het als “de óerknal.”

De armen van Alderweireld gingen open, de ogen stonden wijd gespreid. De adrenaline gierde door zijn lichaam. Alderweireld draaide zich om, liep naar de Antwerpse fans, zijn tattoo van de ‘Lievevrouwetoren’ duidelijk zichtbaar.

Genk was van hem. Antwerpen was van hem. Hij bracht zijn volk aan het lachen, aan het huilen. All in one. Met die ene schicht.

Vincent Kompany in 2004.

Hij was de laatste verdediger die de Gouden Schoen in de lucht mocht steken nadat hij destijds een fenomenaal jaar kende bij Anderlecht. Het maakt alles des te straffer.

Toen hij de Gouden Schoen uit handen kreeg van Eerste Minister Alexander De Croo was Alderweireld zichtbaar geëmotioneerd. Met hem zijn hele gezin, zijn hele familie. “Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik de Gouden Schoen héél graag zou winnen”, zei hij al een paar keer eerder en herhaalde hij in Antwerp Expo. “Ik heb écht alles gegeven het voorbije jaar. Op en naast het veld. Zelfs in mijn stoutste dromen had ik dit niet durven dromen.”

Het is een erkenning voor één van de beste verdedigers van zijn generatie. Een Rode Duivel met 127 caps. Een erkenning voor zijn talent, een erkenning voor zijn fantastisch seizoen bij Antwerp. “Ik wil het niet minimaliseren. Die erelijst alleen al…” Daar staat hij vanaf nu ook op. De vierde speler van de Great Old - na Vic Mees, Wilfried Van Moer en Lior Refaelov - die de mooiste trofee kreeg uitgereikt.

18 januari 2024 omstreeks 23 uur. Vijftien jaar na zijn debuut in de ‘Bloedkuul’.

De jonge, bescheiden verdediger uit Ekeren stak de Gouden Schoen in de lucht. Een kus volgde. Eerst voor de Schoen, dan voor zijn vrouw.

Een grote glimlach op het gezicht die niet meer zou verdwijnen. Opgelucht. Blij. Fier.

Niemand die het hem niet gunde. “Of ik de Schoen ga loslaten? Ik ga ermee slapen. Mijn vrouw zal plaats moeten maken. Dit is één van de mooiste momenten uit mijn carrière. Ik plaats hem naast de titel vorig jaar. Maar deze Schoen is ook voor Antwerp. (Denkt na) Ik ben zó trots.”