Na bijna 50 jaar eindelijk debuutplaat voor Plastik Bags (met Gène Bervoets), na muzikale tovenarij van Bjorn Eriksson

Eigenlijk is het hele project een trip down memory lane, vooral dan voor Bjorn Eriksson, ooit gitarist bij Zita Swoon, later man van vele projecten waaronder de soundtracks bij de films “The broken circle breakdown”, “Het smelt”, de band Eriksson Delcroix en de comeback van Laïs. “Mijn vader Karl speelde bij Plastik Bags en ze repeteerden in onze living, toen ik baby en peuter was. De groep zit dus in mijn lijf, ik heb me erin vastgebeten."

"Ik heb er twee jaar aan gewerkt en het was een cirkel die ik moest rondkrijgen, dingen die ik moest op een rij zetten. Het was een reconstructie van mijn jongste jaren, en soort hergeboorte, een viering van twee muzikale generaties”. Want het unieke is dat alle bandleden van weleer nu hun eigen kinderen naast zich krijgen, op de plaat én op het podium. 

“Er was enkel één single, uit 1980, en voor de rest enkele live-opnames, op cassettebandjes. Maar die opnames waren van slechte kwaliteit. Ik heb dus gewroet om dat wat goed te krijgen en er is heel wat opnieuw ingespeeld door de kinderen. Zo hebben we een plaat kunnen maken, een vorm van recyclage eigenlijk, die we op 26 maart voorstellen in De Studio in Antwerpen. De debuutplaat in feite, eindelijk, na 48 jaar.”

Alle leden van toen naderen de kaap van 70 jaar. “Ja, het was nu of nooit. Het is een tijdsdocument geworden, vol obscure rock en punk, met muziek die interessant genoeg is voor een internationaal publiek. De plaatvoorstelling is in principe het enige optreden, maar ik hoop dat we er buiten Antwerpen mee geraken en dat er een kleine toernee kan volgen”, zegt Eriksson.

Gène Bervoets is bekend als acteur, niet direct als zanger, maar toch was hij het die als adolescent Plastik Bags mende. “Van onze kinderen die nu meespelen, was er toen nog niemand geboren. Eén zoon van mij speelt mee, twee kinderen van mijn broer Ben, Bjorn en zijn zus zijn kinderen van Karl Eriksson, en er speelt nog een kind mee van Gowie Meeusen én van Bo Spaenc. Waar wij onszelf al eens “The Plastiks” noemden, zijn zij nu “The MikroPlastiks”, zegt Bervoets, die het project enkele weken geleden aankondigde in "Vrede op aarde", op VRT1.

Alle lof voor Bjorn Eriksson, hoor je bij Gène Bervoets, die volgende week het Filmfestival Oostende mag openen als curator. “Bjorn is in een kelder gekropen, heeft de weinige opnames die er waren aangepakt en is met een werkstuk naar buiten gekomen dat onherkenbaar is. De vele stukken die de kinderen nadien hebben ingespeeld, tillen alles naar een hoger niveau. Toen “de oudjes” het voor het eerst hoorden, was dat emotioneel. Er zijn echt tranen gevloeid. En precies op mijn 68e verjaardag mogen we dat voorstellen aan het publiek.”

En daarna? “Er ligt niets vast, maar mocht er een publiek voor zijn, kunnen we nog wel spelen, waarom niet? Het is meer dan alleen maar nostalgie, het is hele straffe muziek geworden. Veel schunnige teksten in het Antwerps, maar plastisch wel. Nu ja, de hele wereldliteratuur zit vol van dat soort teksten. Maar in woke tijden is dat niet meer zo salonfähig allemaal, ik ben wel eens benieuwd hoe daarop zal gereageerd worden. Het is punk, maar ook pure poëzie. En we gaan ons, vaders en kinderen, daar eens goed mee amuseren”, lacht Bervoets.

“De jonge gasten wilden spelen, wij hebben lang getwijfeld, tot ontsteltenis van Bjorn soms, maar we gaan het toch doen, ook al hebben we allemaal al wat fysieke mankementen intussen.”

In tijden van "Belpop"- en “Rewind”-shows in de Ancienne Belgique en een heropleving van muziek uit de seventies en eighties kan er wel eens genoeg zuurstof zijn voor zoiets. De single “Plastikke zak” is te beluisteren op alle streamingplatformen; de videoclip is hieronder in première te bekijken. De lp ligt klaar bij de voorstelling eind maart, maar is al online te bestellen. Rauw en ruw, poëtisch en recht vooruit.