Hans Vandeweghe over de angsthazenjournalistiek: ‘Zegt niemand op zo’n redactie: ‘Overdrijven we niet een beetje?’’

De voorbije mediaweek werd beheerst door lange tenen en angsthazenjournalistiek, soms een combinatie van de twee. Zoals: de vrouwen en de gelijkegenderclubs die over (ex?-)sportjournalist Tom Coninx struikelden toen die zei dat hij zich in Italië als man niet te veel moet aantrekken van huiselijke taken en andere testosteron-onderdrukkende besognes. Dat alles uitgesproken met een sardonisch lachje, hem kennende. O jee, het kot was te klein.

Zoals ook: de ontelbare waarschuwingen afkomstig van de angsthaasjes van de radio en de tv over de drie centimeter of iets meer sneeuw die ons Vlaamse land naar de Noordkaap zou beamen. Het dient gezegd, ongeveer alle media deden mee, één site had het zelfs over een sneeuwbom. Deze krant had een omfloerste omschrijving voor het fenomeen angsthazerij: risicoaversie.

Terwijl de boodschap eigenlijk heel simpel is: schijt u in uw broek omdat u a. niet kunt rijden, b. geen winterbanden heeft, c. geen 4x4 heeft, of a, b en c samen, blijf thuis en loop of rijd de rest van de maatschappij niet in de weg.

Zoals nog: de ongewilde spin-off van het pas gestarte realityprogramma Kamp Waes, seizoen twee. Seizoen één solliciteerde nog naar de verbastering Kamp Dwaas, omdat de meeste deelnemers compleet onvoorbereid en dus ongeschikt waren om hun lijf, leden en geest aan brutale spelletjes van de elitetroep van het Belgische leger te onderwerpen.

Bij de deelnemers aan seizoen twee zitten op het eerste gezicht maar een tweetal loco’s, u mag ze zelf zoeken. Youssef Challouki lijkt ook op het tweede gezicht daar niet bij te horen, al had hij in zijn voorbereiding wel meer aandacht kunnen besteden aan kaartlezen.

Voor hen die uit de lucht vallen, Challouki is een sporter. Een kickbokser, meer in het bijzonder, en een goeie. Het wordt nu al uitkijken naar de milling, het militaire spelletje waarbij twee mensen elkaar zo vaak en zo hard mogelijk proberen te raken gedurende één minuut. Op voorwaarde dat hij daar geraakt, want Youssef – nu komt het – is geblesseerd aan Kamp Waes begonnen, dus toch een beetje Kamp Dwaas in zijn geval. Hij heeft een verrekte gewrichtsband in de knie.

In aflevering één moesten de deelnemers de Bergham Run afwerken: acht kilometer en onder de vijftig minuten binnenkomen. Lopen aan geen tien per uur is normaal een eitje, maar niet met een rugzak van twintig kilogram. Op twee na finishten ze allemaal binnen tijd.

Onderweg kreeg Youssef last. Of het nu die gewrichtsband was of wat anders, hij had pijn. De camera was bij hem en capteerde dat beklijvende moment. Eerst zei hij “het begint pijn te doen” en daarna met een ook al sardonisch lachje “pijn is fijn met een p”.

In Nederland heb ik destijds de spreuk pijn is fijn/ bloed is goed/ jeuk is leuk/zweet is wreed weleens gehoord van een zwemmer die tot het gaatje ging en daar wat mooie medailles aan overhield. Een andere grapte dan weer: jeuk is leuk/pijn is fijn/spastisch is fantastisch. Die won beduidend minder.

Pijn is fijn met een p, daar ging het dus over maandag en nog een beetje dinsdag. De VRT NWS-site ging erop door in de rubriek Technologie en Wetenschap en ook in de avondactua op Radio 1 was het een item.

De teneur was: pijn is fijn met een p, klopt dat? Domme vraag. Natuurlijk klopt dat niet. Niemand heeft graag pijn. Alle pijn is vervelend. Maar soms is pijn nodig, soms ook niet. Soms moet je pijn verbijten om je lichaam te pushen. Soms push je het lichaam beter niet en moet je pijn als een ernstig signaal zien. Einde discussie.

Er werd een professor bijgehaald van een pijncentrum. Hij stoorde zich aan het als fijn bestempelen van pijn want dat was nu eens euh… niet fijn voor mensen met chronische pijn. Waarna hij besloot met: “Ik zou het waarderen als mensen iets voorzichtiger zijn met zulke uitspraken.”

Man, man, man. Zegt niemand op zo’n redactie: “Gasten, overdrijven we niet een beetje?” Niemand die vragen stelt bij het voorlezen van de zoveelste Huppeldepup-zegt-in-onze-app-reactie? Niemand die weet dat ‘pijn is fijn met een p’ maar een boutade is, niks meer waard dan ‘koriander is fijn’ (terwijl er zijn die van koriander moeten kotsen)?

Pijn ís fijn. Of kan fijn zijn. Niet overal, niet altijd, niet voor iedereen, maar als je in sport iets wilt bereiken, of als je je lichaam een beetje wilt wapenen, zul je je toch af en toe moeten inspannen en daarbij door een pijngrens(je) moeten. Dat is wat Youssef bedoelde. Wie daar geen zin in heeft, hoeft zich niet geschoffeerd te voelen. Risicoavers thuisblijven, mond houden en niet reageren in de VRT-app is de boodschap.