Café Moonlight is nog een authentiek café zoals ze steeds minder te vinden zijn. Het oorspronkelijke houten interieur is nog intact en de mooie Cristal-reclame maakt het plaatje compleet. “Vandaag hebben we een heel divers publiek”, vertelt Mieke. “Hier tref je oudere klanten, maar ook jongere mensen aan. Tegen de avond komen de vaste klanten en ‘s nachts is het aan de jeugd, tot in de vroege uurtjes.”

In mei 2018 vierde Café Moonlight het zestigjarige bestaan en de tachtigste verjaardag van de caféhoudster. “Dat gebeurde in het café en in een tent, die stond dwars over de Weg naar Opoeteren. De weg werd speciaal afgesloten. Het was een onvergetelijk feest met familie en al mijn klanten”, vertelt de goedlachse Mieke.

LEES OOK. “Als ze Rammstein willen, speel ik Rammstein”

De stiel leerde ze samen met haar zus in het café van een tante in Gruitrode. “De 200 frank die we per avond verdienden, was voor moeder en pa een extra inkomst”, zegt Mieke. Zo ontstond het idee om thuis in de kleermakersruimte, waar Mieke samen met haar broer broeken naaide, zelf een café in te richten. “Het is hier altijd een druk café geweest, waar jongeren en het oudere publiek samen een pintje drinken”, gaat Mieke verder, die het café sinds 1994 alleen runt. “Vroeger waren de weekends het drukst, vandaag is de donderdagavond een topper.”

Nooit ambras

Na al die jaren hard labeur is Mieke Boem, ondertussen al 85, wel iets rustiger geworden: “Vroeger dronk ik op een weekend gemakkelijk honderd fluitjes, maar die tijd is door. Doe mij nu maar een koffie of een waterke.”

En nu wordt ze dus beloond met de Lifetime Achievement Award van Unizo Oudsbergen. “Wat ik heel belangrijk vind in een café zijn een zuiver glas om uit te drinken en een proper toilet. En in mijn café is er nooit ambras. Mijn klanten staan centraal en het klikt tussen hen. Met nieuwjaar en kerst zijn er gratis hapjes, ook met verjaardagen en de kermis. Dat is mogelijk allemaal belangrijk geweest bij de toekenning van deze award. Toch was het voor mij een complete verrassing”, lacht Mieke. Ze ziet zichzelf naast cafébazin ook als psychologe. “Als iemand ergens mee zit, kan hij of zij dat bij mij in het vertrouwen ventileren.” Anekdotes genoeg om een boek te schrijven dus. “Mijn regel is ook na 65 jaar café nog altijd: horen, zien en vooral zwijgen. Dus dat boek komt er niet”, lacht Mieke.