Joachim Lafosse (L‘économie du couple, Les intranquilles) grijpt graag terug naar waargebeurde rechtszaken waarbij de grens tussen agressor en slachtoffer heel troebel is. Zo baseerde hij zijn À perdre la raison (2012) op de tragedie van kindermoordenares Geneviève Lhermitte. Ook Un silence steunt op een beruchte Belgische rechtszaak. Victor Hissel was de advocaat van de ouders van de vermoorde meisjes Julie en Mélissa. Bevindingen door Australisch speurwerk leidde het parket van Luik tot bij hem en er werd kinderporno op zijn computer gevonden. Onderzoeksmateriaal volgens Hissel. Een jaar later werd de advocaat neergestoken.

Wie het nieuws gevolgd heeft, weet al wie de dader is, maar Lafosse gaat er een beetje vanuit dat heel wat mensen nooit van de zaak gehoord hebben. Het duurt immers vrij lang voor hij concrete informatie geeft. Zo begint hij met Astrid (Emmanuelle Devos), de echtgenote van advocaat François Schaar (een geweldige en zeer moedige vertolking van Daniel Auteuil), die aan het parket context moet geven over een niet nader genoemd incident. Vervolgens worden in flashbacks vooral de relatie tussen François en zijn zoon Raphael uit de doeken gedaan. Hoe dieper we in het verhaal kruipen, hoe meer informatie we krijgen over de familie, die veel complexer is dan we aanvankelijk konden vermoeden, en het verleden van François. Die aanpak zorgt voor genuanceerdheid, een enorme geheimzinnigheid en een complexe karakterstudie.

Lafosse toont vooral wat er gebeurt wanneer een door ‘un silence’ gesloten beerput langzaam geopend wordt, maar oordeelt nooit. Een concrete afsluiter biedt hij de toeschouwers niet aan. Toch geeft hij hen alles in handen om een bevredigende conclusie te bedenken. Un silence is immers een film over het nefaste van ‘doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is’. Niet de catastrofe is van belang, wel alles wat tot die catastrofe heeft geleid.