Pommelien Thijs, grote winnaar van de MIA’s: ‘Mijn vriendinnen zeggen weleens: zijn we nu met business-Pommelien aan het praten?’

Verkoudheidsvirussen werken hard, maar Pommelien Thijs (22) werkt harder. De zangeres en actrice zit opgekruld in een stoel die niet gemaakt is om in opgekruld te zitten, haar handen rond een mok thee met honing gevouwen. Ze is geveld door haar overvolle concertagenda en de gure Belgische eindejaarsmiezer, níét door de ijzige wind van Groenland die ze enkele maanden geleden trotseerde voor het nieuwjaarsfrisse Play4-programma De Expeditie, waarin acht bekende Vlamingen langs de Arctic Circle Trail trekken in twaalf dagen. Naast Pommelien maken ook Tine Embrechts, Viktor Verhulst, Sven Mary en Average Rob hun opwachting.

164 kilometer door de sneeuw baggeren, in een tent slapen bij min dertig graden, je eigen uitwerpselen meeslepen... Waarom zeg je in godsnaam ja tegen zo’n uitdaging? Was er niets met palmbomen en cocktails beschikbaar?

“O, maar ik heb niet getwijfeld. Avontuurlijke reizen spreken mij sowieso heel erg aan, maar die planning… Laten we realistisch zijn, dat zou er nooit van gekomen zijn. En om dan zo’n reis voorgeschoteld te krijgen die tot in de puntjes uitgestippeld was, wetende dat het ook – in de mate van het mogelijke – op een veilige manier zou gebeuren, dat voelde als een ongelofelijke kans. Zoiets doe je geen tweede keer. Zoiets hoeft misschien ook geen tweede keer.” (lacht)

De Expeditie bleek inderdaad wel heel wat heftiger dan de synopsis – een idyllische trektocht door Groenland – doet vermoeden. Heb je je daar ook door laten vangen?

“Eigenlijk niet. We waren goed gebrieft en die koudestage in Noorwegen heeft ook geholpen om verwachtingen bij te stellen. Maar die eerste twee dagen en nachten zijn echt afzien. Je lichaam en je metabolisme zijn in shock en hebben tijd nodig om te wennen. Wanneer je in zo’n extreme situaties terechtkomt, moet je er eigenlijk op vertrouwen dat je lijf dat aankan, maar je lijf weet zélf nog niet dat het dat aankan, omdat het alles ook voor de eerste keer meemaakt, dus het stuurt de hele tijd noodsignalen uit. Maar na een tijdje merk je dat de tips van de gidsen beginnen te werken, dat je warm blijft als je ieder uur iets eet. Vanaf de derde nacht ben ik ook goed beginnen te slapen, omdat mijn lijf niet meer de hele tijd alert was van de koude. Uiteindelijk sliep ik daar nachten van negen uur aan een stuk – meer dan thuis.”

Het leek jou ogenschijnlijk goed af te gaan. Veel van je medekandidaten waren behoorlijk onder de indruk van die eerste nacht en zagen het niet meer zitten, terwijl jij ijverig sneeuw zat te smelten en grapjes maakte. “Ik gebruik mijn vrolijkheid als tegengewicht”, zeg je daarover.

“Als buffer ook.”

Voor jezelf of voor de rest?

“Voor beide, denk ik, al wil ik hier niet de nobele uithangen – het zal grotendeels voor mezelf zijn. Ik denk dat het een instinctieve reactie is. Het idee van: als ik nu de negativiteit ga binnenlaten, gaat het niet goed aflopen. Dat is niet dat ik de problemen dan wil wegduwen, maar ik geloof wel dat je met de juiste mindset een aantal uitdagingen wat lichter kunt maken voor jezelf. Ik probeer dat in het dagelijks leven ook te doen. Als ik weet dat er een hele drukke periode aankomt, of een lastige dag, probeer ik op voorhand mijn hoofd goed te zetten zodat ik positief kan blijven. Al kan die positiviteit soms misschien vervelend worden voor anderen. Ik weet dat er momenten zijn geweest op expeditie waarop Joris (Hessels, red.) knettergek van mij werd, omdat ik altijd wel liep te neuriën of luidop mijn passen aan het tellen was tijdens een beklimming. (lacht)

“Ik heb doorheen de jaren geleerd dat mensen rondom mij niet altijd een boodschap hebben aan die ingesteldheid, het kan overkomen alsof je hun miserie wegwuift. Soms moet je gewoon je mond houden, luisteren en zeggen: dat is heel rot. Maar voor mezelf… Ik loop vast in mijn eigen hoofd als ik me te veel zou laten meeslepen door negativiteit. Zo ben ik ook opgevoed: mijn ouders zijn mensen die gelukkig kunnen worden van de kleine dingen. En uiteindelijk komt het daar ook vaak op neer in De Expeditie. Blij zijn omdat je sokken droog zijn. Blij zijn omdat je het goede oplossoepje uit je pack hebt getrokken die dag.”

Wat is het goede oplossoepje?

“Een mix van pompoen en tomaat – een eigen creatie, want op de duur begin je alles bij elkaar te kappen, omdat je zoveel mogelijk binnen moet zien te krijgen.”

In de eerste aflevering vertel je dat je benieuwd bent of je wel nog een gelukkig mens kan blijven als alles back to basics gaat. Wat is de conclusie?

“Blijkbaar zit dat wel oké. (lacht) Ik denk dat we op voorhand allemaal een bijna mythische laag aan die expeditie hadden toegekend. Dat we daar gingen filosoferen over het leven, dat we onszelf daar zouden tegenkomen. Heel groots allemaal. Terwijl alles voor mij net heerlijk klein leek te worden. Alles was uitgetekend en afgetekend. Je moet een bepaald aantal kilometers afleggen. Om dat uur moet je tent opgesteld zijn. Je moet zoveel calorieën binnenkrijgen. Je doelen zijn duidelijk en je kunt ook met niet veel anders bezig zijn. Je bent in een overlevingsmodus die eigenlijk niet onaangenaam is. Het is geen constante paniek, maar wel constante alertheid. Want als je gedachten afdwalen, dan mis je de eerste signalen van bevriezing, dan vergeet je te eten, dan merk je niet dat je T-shirt nat is.

“Ik zou mezelf niet altijd volledig aan een schema willen overgeven, maar ik vond dat toen wel fijn – dat geeft veel rust en ruimte in mijn hoofd. Ik heb in mijn job ook heel veel geluk dat ik een beroep kan doen op twee managers die mijn leven inplannen. Na een drukke zomer, waarin elke dag van uur tot uur is ingevuld en uitgetekend, kan zo’n agenda die plots minder druk wordt wel aankomen. Omdat ik die dan plots zelf moet invullen. Dan komen pas alle gedachten op mij af.”

Sommige mensen worden ook gek van de stilte in zo’n wijds, uitgestrekt gebied als Groenland.

“Het is daar echt muisstil. Je hoort er alleen maar de wind en het ijs kraken. Maar ik vond dat zalig. Er is in mijn leven en in mijn hoofd altijd zo veel dat ik echt kon genieten van hoe weinig er daar was.”

Je doet het haast ontspannend klinken.

“Mentaal was dat ook zo, fysiek iets minder. Als ik nu die afleveringen bekijk, voel ik die slee nog altijd aan mijn heupen trekken.”

Heb je door je job niet sowieso een goede conditie?

(blaast) “Mijn fysieke testen waren niet top. Maar dat was ook wel omdat ik ze naast Viktor Verhulst moest uitvoeren. Die kon echt gaan, terwijl ik na dertig seconden roeien de vlekken voor mijn ogen zag dansen.”

Verhulst zegt dat 80 procent van de inspanning “in het koppeke” zit.

“Daar volg ik hem ergens wel in. Ik kan mezelf pushen, maar enkel als ik er het belang van inzie of wanneer ik er enthousiast van word. Ik had me goed voorbereid, maar toch was ik verbaasd hoeveel ik aan kon eens ik daar was. Omdat ik dat ook echt heel graag wou doen. Dat is ook waarom ik mijn jobs aankan. Omdat ik ze ook écht graag doe. Maar ik heb daar zelf de controle over nodig, ik wil de touwtjes in handen houden, anders word ik heel ongelukkig.”

2023 was een bewogen jaar voor jou: opnames van De Expeditie, je debuutplaat Per Ongeluk, het verzilveren van al die MIA-nominaties, tot Zomerhit uitgeroepen worden, een single voor De Warmste Week met Bazart en een tweede seizoen voor Knokke Off. Ik concludeer dat het wel goed zit in dat koppeke van jou?

“Ik moet alles goed afbakenen. Er zitten verschillende personages in mij en die liggen af en toe met elkaar in de clinch. Mijn vriendinnen zeggen dat ook weleens: zijn we nu met business-Pommelien aan het praten? Maar even goed ben ik een uur later weer student-Pommelien die met haar vriendinnen samenwoont in Leuven. Beiden zijn noodzakelijk want anders word je al snel geleefd. Mijn job is ontzettend performatief – zingen, dansen, acteren. Ik geef heel veel, maar ik wil ook stukjes van mezelf bewaren, voor mezelf en voor de mensen die dicht bij mij staan. (stilte) Ik vind het ook niet altijd tof om business-Pommelien boven te halen, maar ik heb haar nodig, zodat ik weet dat alles goed zit, zodat ik daarnaast zorgeloos jeugdig en fun kan doen.”

Een mens zou bijna vergeten dat je nog maar 22 bent. Toen jouw plaat deze zomer uitkwam, dacht ik: wacht even, is dit nog maar haar debuut?

“Ik begrijp wat je bedoelt. Ik heb het gevoel dat ik al lang meedraai – ik heb al veel gedaan – maar het voelt ook alsof ik nog steeds een groentje ben. Dat is een rare mix. Ik ben wel blij dat die plaat, met nummers die ook echt van mij voelen, nu uit is. Om contact te hebben met mensen die een respons hebben op de dingen die zo lang alleen in mijn eigen hoofd hebben geleefd. Ik vind dat ongelofelijk boeiend wanneer ze naar mij komen en hun eigen interpretatie van een nummer geven, die soms anders is dan hoe ik het bedoelde. Dat zij hun eigen verhaal op jouw tekst projecteren. Dat is een gek gevoel hoor, dat wat je maakt ook echt gaat leven.”

Je zingt dan ook over zaken die voor veel mensen herkenbaar zijn. Voor ‘Meisjes van honing’ heb je een van mijn favoriete Nederlandstalige lyrics geschreven: “Zij is alles wat ook mij is”, over dat haast instinctieve samenhorigheidsgevoel dat je hebt bij de ervaringen van andere (jonge) vrouwen.

“En dan te bedenken dat die zin bijna gesneuveld was omdat hij grammaticaal niet klopt. (lacht) Ik ga niet zitten met het idee: ‘Nu ga ik eens een nummer schrijven over grensoverschrijdend gedrag, want dat is belangrijk en zal goed ontvangen worden’. Ik schrijf vooral over de dingen waar ik zelf wakker van lig. Dat het dan ook goed ontvangen wordt, is mooi meegenomen.”

Ik heb ook wel het idee dat we de laatste jaren de kunst en de gevoelens van jonge vrouwen serieuzer zijn gaan nemen. Of dat jonge vrouwen op zijn minst worden gezien als de economische grootmacht die ze zijn.

(veert recht) “Dat is toch zo wild? Bands worden grootgemaakt door tienermeisjes, maar worden soms pas serieus genomen wanneer de oudere mannen het ook oké vinden. Je hebt ook artiesten die hun jonge fanbase zowat wegwimpelen eens ze in dat stadium beland zijn, terwijl ik denk: ‘Man, als jij dat publiek niet had gehad, zou je nergens gestaan hebben. Zij zijn diegenen die het hardst meevoelen en meeleven, die je echt dragen en verder brengen.

“Het is frappant dat je dat misprijzen soms ook zelf gaat internaliseren en het je impostersyndroom voedt. Dat je tijdens het schrijven gaat denken: “Ach, maar wat weet ík daar nu over, ik ben nog zo jong”. Terwijl het heel waardevol kan zijn om te beschrijven wat je voelt, ook al weet je het nog niet allemaal. Ik vertrek sowieso altijd vanuit intuïtie, want als ik alles zou gaan overdenken, dan ga ik op een hele starre manier creëren. Daarom heb ik ook niet altijd de behoefte om een spreekbuis te worden voor de onderwerpen waarover ik schrijf, omdat je dan je woorden moet wikken en wegen op een manier die voor mij niet oprecht zou voelen – gewoon om toch maar serieus genomen te worden.

“Dus ik ben wel blij dat wat ik doe, en de manier waarop ik het doe, toch een snaar raakt. Dat moet ook. Vanaf het moment dat het geen nut meer heeft, dat het voelt alsof het niet uit mezelf komt, maar vanuit een strategie of zo, houdt het op.”

En wat als het ophoudt? Heb je een alternatieve route?

“Iets met biologie, denk ik. Dat vakgebied boeit mij enorm, ik ben ook even biologie gaan studeren, maar dat bleek toch niet te combineren met... dit, uiteindelijk. Maar ja, dat superpraktische en wetenschappelijke heeft mij altijd al aangesproken.”

Kom, kop hem binnen.

“En daarom dat De Expeditie mij ook zo lag.” (lacht)

De Expeditie: Groenland, nu op Streamz, vanaf 8 januari op Play4.