‘In China is de Amerikaanse stijl van wafels dominant: zacht en zompig’: Chinese journalist introduceert Belgische cultuur in Peking

Tussen de noedel-, dimsum en hotpotrestaurants in winkelcentrum Sanlitun Soho, in het hart van Peking, zit sinds kort een opvallende nieuwkomer: Maison Manneken, een eettentje in Belgische stijl met authentieke Brusselse en Luikse wafels. De huiskleuren zijn zwart, geel en rood, aan de muren hangen foto’s van Brussel, Gent en Luik, en midden in het wafelhuis staat een fontein met een beeld van Manneken Pis, een perfecte kopie van het origineel.

Maison Manneken is het geesteskind van de Chinese journalist Yi Mingdeng, die zes jaar lang in Brussel woonde. Hij werkte van 2011 tot 2017 als Europa-correspondent voor de krant Beijing Daily. Hij kwam zonder veel verwachtingen naar ons land – hij kende Manneken Pis en chocolade, verder niets – en vond het aanvankelijk vooral koud en nat. Maar geleidelijk raakte Yi steeds meer gecharmeerd van België. Hij gooide er uiteindelijk zelfs zijn leven voor om.

Yi is een begenadigd hobbyfotograaf, en hij ging in België vaak met zijn camera op pad. Hij raakte in de ban van Belgische ambachtelijke familiebedrijven. Die zijn er in China ook, maar ze zijn in hoog tempo aan het verdwijnen. “In China willen veel mensen snel geld verdienen”, zegt Yi. “Ze hebben geen geduld om iets te perfectioneren. Maar deze Belgische familiebedrijven zitten niet in het vak voor het geld, maar omdat ze van hun ambacht houden. Dat ontroerde me.”

Zompige wafels

Zo’n ambachtelijke stijl is ook wat Yi met Maison Manneken nastreeft. In grote steden als Peking en Shanghai zijn er meer horeca die wafels aanbieden, maar die smaken vaak nogal flauw. Yi Mingdeng gaat er prat op dat hij zijn Luikse en Brusselse wafels volgens het authentieke recept maakt, zij het iets aangepast aan de Chinese smaak, dus minder zoet. “Hier in China is de Amerikaanse stijl van wafels dominant: zacht en zompig”, zegt hij. “Ik wil herdefiniëren wat een wafel is.”

Yi’s liefde voor wafels ontstond in België door zijn wekelijkse zwembadbezoek. Na het zwemmen was hij telkens uitgehongerd, en trakteerde hij zichzelf bij een wafelkraam. Ook Chinese vrienden die op bezoek kwamen, reageerden enthousiast. Yi bedacht dat zo’n wafelkraam ook in China kon werken: het was lekker, en niet te moeilijk. Hij ging op bezoek bij Belgische wafelmakers, en leerde hoe hij zijn wafels licht en krokant kon maken, maar deed er niets mee. Het leek niet meer dan een gek plan.

Terug in China bleef Yi aanvankelijk als journalist werken. Maar toen hij gezondheidsproblemen kreeg en de avonddiensten op de krant te zwaar werden, gooide hij het roer om. Vorig jaar publiceerde hij een lijvig fotoboek over België: More than mere beauty, Belgium through the lens of a Chinese journalist. Het toont toeristische trekpleisters en historische gebouwen, maar ook familiebedrijven, zoals koekjesmaker Maison Dandoy, frituur Maison Antoine en brouwerij Caracole.

Yi begon ook weer met het idee van een wafeltent in China te spelen. Hij werd daarbij ook geïnspireerd door Luo Hong, de bekende oprichter van Holiland, een in China razend populaire keten van taartenwinkels. Luo Hong werd miljonair met zijn keten, en gebruikte dat geld om zijn hobby als natuurfotograaf te financieren. Hij opende een fotografiemuseum in Peking. “Ik bewonder hem, hij doet wat hij graag wil doen”, zegt Yi. “Dat wil ik zelf ook, ook al heb ik niet zo veel geld.”

Verborgen juweel

Aanvankelijk dacht Yi een klein wafelkraam te openen, maar hij besloot uiteindelijk een groter pand te huren, met ruimte voor vijf tafeltjes en een toog, en vooral: voor Belgische cultuur. Aan de muur hangen foto’s van Belgische stadszichten, op een rek ligt een boek met Belgische kunst. Prominent op de toog staat een foto van Alexander De Croo die tijdens de recente opening van de Belgische ambassade in Peking een wafel van Maison Manneken eet. En natuurlijk: Yi’s eigen fotoboek.

“Dit is een soort mini-Belgisch cultuurcentrum”, zegt Yi, die ook Belgische chocolade, ijs en bier verkoopt. “Ik wil dat mensen via wafels de Belgische cultuur leren kennen. Als je gewoon foto’s toont, vinden mensen dat saai, maar als je lekker eten serveert, is het makkelijker om hun interesse te wekken. Terwijl mensen wachten op hun wafel, kijken ze in mijn fotoboek. Sommigen blijven zitten om het van kaft tot kaft te lezen. Dan is mijn doel geslaagd.”

Maison Manneken is nu een maand open, en het loopt nog niet storm. Tijdens ons gesprek lopen af en toe online bestellingen binnen, en komen bezorgers zorgvuldig verpakte wafels ophalen. De online recensies zijn lovend: ‘een aanrader’, ‘onweerstaanbaar’, ‘fantastisch’. Rond vijf uur in de namiddag komen drie jonge mannen binnen, die zich afvragen of wafels uit Duitsland komen. Yi’s strategie lijkt te werken: hij vertelt over België, en de mannen luisteren geboeid.

“België is een verborgen juweel”, zegt Yi, met oprecht enthousiasme. “Er zijn zo veel goede dingen verbonden aan België, maar mensen hebben geen idee. Ze houden van diamanten, maar weten niet dat Antwerpen de diamanthoofdstad is. Ze houden van frieten, maar kennen alleen French fries. Ik kan meer mensen België laten begrijpen.”