COLUMN. Walter Damen heeft als advocaat nu maatschappelijke functie: “Mensen zien ons altijd als zakkenvullers”

Hoera, ik ben door de minister van Justitie als advocaat netjes in de categorie geplaatst van mensen met een maatschappelijke functie. Nooit gedacht of verhoopt dit officieel te lezen. Het gevolg is dat als mensen iets tegen ons zouden durven te ondernemen, zij zwaarder bestraft kunnen worden. Tof. Meestal ziet men ons als een noodzakelijk kwaad, met de nadruk op ‘kwaad’. Onvriendelijke woorden zijn vaak ons deel, zeker in het strafrecht. Meer dan de recent aangekondigde sneeuwexplosie regent het immers dagelijks verwijten. Een kleine lezing van de commentaren onder de artikels waarin advocaten vermeld worden, leert dat ik geenszins overdrijf: zakkenvullers, idioten, de brandstapel op, even erg als hun cliënt… Niet alleen burgers bezondigen zich hieraan, ook politici noemen ons weleens de ultieme kwelduivel. De verrassendste melding die ik ooit kreeg was van een of ander centrum voor gelijkheid dat mij doodleuk een brief stuurde met de mededeling dat het spijtig was dat er een advocaat werd geraadpleegd, omdat die ‘de zaken enkel bemoeilijkte’. En nu ben ik plots gelijkgesteld met zorgverleners, journalisten, OCMW-personeel en ga zo maar door.

Ik heb dus een maatschappelijke functie. Ernstige bedenking toch wel: waarom moet er een onderscheid worden gemaakt tussen mensen? Heeft niet iedere persoon een belangrijke maatschappelijke functie? Waarom een soort van A- en B-burgers creëren als het over bestraffen gaat? Een beroep zou op dat vlak niet mogen meespelen. Mag een bakker of boekhouder dan goedkoper bedreigd worden dan ik? Waarom is niet elke bedreiging of elke vorm van geweld hetzelfde, iedereen is toch gelijk? Er is maar één categorie die mijns inziens wel beschermd moet worden: de gebruiker van het openbaar vervoer. Die wordt immers overgeleverd aan de grillen van een niet-investerende overheid. Ook de automobilist wordt overal weggepest met versmallingen, ­trajectcontroles, snelheidsbeperkingen die niet meer overzichtelijk zijn en massale parkeerboetes voor parkeerplaatsen die schaarser zijn dan een sneeuwvlok in Antwerpen. En niet te vergeten: de overvolle parkings waar je gegarandeerd je velgen en deuren beschadigt omdat de parkeervakken te smal zijn.

Maar niet erg, want de automobilist kan samen met alle anderen terugvallen op een luxueus en goed georganiseerd openbaar vervoer. Gelukkig wordt de tram-, trein- of buschauffeur nu ook wettelijk beschouwd als maatschappelijk nuttig. Het is een begin. Nu de rest nog, want zij worden vaak belaagd omdat het openbaar vervoer niet functioneert zoals het moet. Dat veroorzaakt veel agressie. Men zou beter bepaalde beroepen ondersteunen en vooral respecteren. Dan verdwijnt er al een pak frustratie en zijn voorkeursbehandelingswetten niet nodig.

COLUMN. Walter Damen over waardig ouder worden: “De lichamelijke gebreken stapelen zich op, eenzaamheid loert om de hoek”

COLUMN. Walter Damen: “Door corona heeft een niet te onderschatten groep jongeren een serieuze mentale knauw gekregen”

COLUMN. Walter Damen over het oorlogsgeweld: “Zouden al die kinderlijkjes door het hoofd spoken van Poetin, Hamas en de leiders van Israël?”