Hugo Sigal is een halve eeuw lang uitgelachen; nu zijn echtgenote is overleden vliegen de prijzen hem om de oren

Omdat ik het te druk had met het staren naar het plafond heb ik tot mijn minuscule spijt de uitreiking van de Kastaars! gemist, net zoals ik enkele dagen voordien ook die van de MIA’s aan mij voorbij had laten gaan. “Wat zijn we met z’n allen toch goed, hè?” hoorde ik voorbij het raam nog net boven het hier ter verdediging bulderende ‘Meat’ van The Greatest Handshake uit jubelen. “Wat doen we er toch heel erg toe!”

Rijkelui die zichzelf de schouders blauw kloppen en dat belangrijk genoeg vinden om op drie zenders tegelijk te vertonen: eerder nog sla ik een gat in een wespennest om er vervolgens mijn met stroop bestreken beurs in te hangen dan dat ik zo’n hoogmis van zelfoverschatting één blik waardig acht.

Het staren naar het plafond was nog vóór de MIA’s begonnen, intussen al meer dan een week geleden zelfs, omdat ik dacht dat het toch niet meer de moeite was nog even naar het toilet te gaan alvorens ik zou worden opgeroepen mee te demonstreren tegen extreemrechts. Al dagen betogen honderdduizenden Duitsers nadat bekend was geraakt dat kopstukken van de AfD hadden samengezeten met neonazi’s. In een normaal land komen mensen voor zoiets op straat, hier kijken mensen gezellig naar prijsuitreikingen. Zelfs dat Bazart al voor de vijfde keer sinds 2016 tot beste band werd verkozen bracht niemand op de been.

In dit land hadden geen twee stenen meer op elkaar mogen liggen.

Maar hier is geen protest. Niet tegen futiliteiten als de Kastaars!, niet tegen de gefingeerde liefdadigheid van de MIA’s die die arme Tom Pintens een prijs geven die ze hem nooit zouden hebben gegund als hij niet veel en veel te vroeg was gestorven, omdat je in de muziekindustrie pas wordt onderscheiden als je iemand met een duur horloge om de pols een tweede, derde en vierde hebt opgebracht. Of heel mooi bent. Of dood.

Hugo Sigal is een halve eeuw lang uitgelachen; nu zijn echtgenote is overleden vliegen de prijzen hem om de oren.

Noch is er protest tegen ons eigenste Alternative für Belgien. Misschien zou enig verzet onze politici jaren geleden al hebben ingegeven die verraders van al wat mooi en nobel is niet als kwijlende schoothondjes achterna te lopen. Wat heeft het demoniseren van onmachtigen de N-VA, de cd&v, de Open Vld en Vooruit nu eigenlijk opgebracht? Als één van die partijen er straks op vooruitgaat, dan wel omdat de anderen zo spectaculair onderuit zijn gegaan.

Indien van alle Galliërs de Belgen de dappersten zijn, dan zegt dat vooral iets over de Galliërs. Geen laffer, dommer, lelijker, luier, egoïstischer volk dan de Belgen, aangevoerd door die smakeloze, zelfingenomen, dikbuikige Vlamingen. Je zou er bijna een Kastaar aan wijden.

En hier lig ik, starend naar het plafond, te dromen van een wespennest.