“Wij kunnen de Afrika Cup winnen”: Hugo Broos glundert na stunt van formaat met Zuid-Afrika (maar past voor dansjes achteraf)

Na de stunt tegen Marokko was de kleedkamer van Zuid-Afrika even ‘the happiest place on earth’. Wát een feest. Gezangen, ritmisch geklop op de tafels. Een vibe. Er verschijnt een brede glimlach als we Hugo Broos daar naar vragen. “Alle remmen gingen los. Er werd gedanst, gek gedaan. Zoals alleen Afrikanen dat kunnen. Het was een fantastische ervaring.”

Die uitgelaten sfeer was méér dan terecht. Want wie had durven denken dat Zuid-Afrika topfavoriet Marokko zou verslaan in de achtste finales? “Het is een heel grote verrassing, misschien wel de grootste van het toernooi”, aldus Broos.

In een interview met HLN voor de start van de Afrika Cup zei hij nog dat de groepsfase overleven het enige doel was en dat Marokko volgens hem hét te kloppen land was. En zie nu.

“Ik weet uit ervaring dat je voor zo’n toernooi realistische doelen moet stellen. We konden niet zeggen dat we de finale wilden spelen, hé. De groep overleven - daar draaide het om. En dan kom je in de achtste finales tegen Marokko, een match waarin je niks te verliezen hebt. We hebben ons opgetrokken aan het feit dat wij hen vorig jaar al eens verslagen hebben. We wisten dat het mogelijk was. Alleen moesten wij heel goed zijn én wat geluk hebben. Dat is wat er gisteren is gebeurd. We waren zelf op niveau maar hadden ook het geluk dat Marokko die penalty miste. Eerlijk? Als die er in ging, hadden we het nog héél moeilijk gehad. Door die misser was de veer bij de Marokkanen gebroken.”

De stunt van Broos en co. past in deze waanzinnige Afrika Cup. Alle acht kwartfinalisten van in 2022 zijn nu al uitgeschakeld. Dat zegt zowat alles. Toplanden als Egypte, Senegal en Kameroen leden een vroege exit. “Het is ongezien”, knikt Broos. “We vallen hier van de ene verbazing in de andere. Nu ligt alles open. Zaterdag spelen we tegen Kaapverdië. Een tegenstander die op papier veel minder is dan Marokko. Versla je hen, dan sta je plots in de halve finale. Weet je, ik heb een déjà-vu-gevoel met ons parcours van zeven jaar geleden...”

Broos won toen de Afrika Cup verrassend met Kameroen. Hij werd zo de eerste Belgische coach met een groot toernooi op zijn palmares. “Ook toen spartelden we ons door de groepsfase en schakelden we in de achtste finales met Senegal een favoriet uit. (knipoogt) Hopelijk krijgen we nu het volledig zelfde scenario.”

Daar geloven Broos en Zuid-Afrika meer dan ooit in. De finale halen en de Afrika Cup winnen: het kán. “Ik voel aan mijn groep dat zij er ook in geloven. Dat was een van mijn eerste taken als bondscoach: het geloof terugbrengen. In tegenstelling tot de grote landen spelen wij met veel gasten uit de eigen competitie. Ik heb hun echt moeten overtuigen dat zij ook goed kunnen voetballen. Dat vertrouwen groeide met de resultaten. Net als het enthousiasme rond de nationale ploeg. Toen ik begon als bondscoach speelden wij voor 1.200 toeschouwers. Beeld je dat eens in! Wij hebben zieltjes moeten winnen. Ik heb veel kritiek gekregen voor mijn selecties, ook voor deze Afrika Cup. Maar ik wist waar ik naartoe wou. Wel, nu zijn mijn spelers er eindelijk van bewust: wij kunnen topprestaties leveren tegen grote landen. En ja, wij kunnen nu de Afrika Cup winnen. Daar moeten we in geloven.”

Wel aan dan. Go go, Bafana Bafana. Op naar die finale op 11 februari in Abidjan. “Ge moogt binnen twaalf dagen nog eens bellen”, knipoogt Broos. Dat is een deal.

Achteraf doken er nog filmpjes op van een zingende Zuid-Afrikaanse selectie in de kleedkamer. Hugo Broos waagde zich niet aan de Afrikaanse gezangen.