Zoals we zeiden: uiterst amusant, die ‘mixed relay’. Drie mannen en drie vrouwen met verplicht minstens één junior en één belofte die elkaar in een zelf gekozen volgorde bekampen. Het zorgde voor voortdurende positiewissels. Groot-Brittannië bijvoorbeeld startte met belofte Zoë Backstedt als enige vrouw en wisselde na ronde 1 als laatste. Toch zouden de Britten tot op de finish meedoen voor het goud. Dat goud ging uiteindelijk naar Frankrijk dat bij de mannen twee beloften en één junior het veld instuurde en toch won. Het wijst op de Franse weelde in de onderbouw. “Het is jammer dat er zo weinig doorgroeien”, zei bondscoach Sven Vanthourenhout. “Maar dat Sparfel standhield tegen Cameron Mason, verbaasde me niet. Toptalent, ook op de weg. Ik heb hem al straffe stoten zien doen.”

Het Belgisch brons werd vooral veiliggesteld door Sanne Cant en Michael Vanthourenhout. “Sanne startte als vijfde, een beetje in niemandsland, maar ik zei dat ze vol moest blijven gaan, dat er kansen lagen. Ze keek me meewarig aan maar uiteindelijk deed ze het heel goed en loodste ze Michael naar de derde plaats. Voor hem was de kloof naar te groot. Halfweg de ronde deed ik al teken dat hij het rustig aan mocht doen.”

Vanthourenhout hechtte wel degelijk waarde aan het brons. “Een veel sterker zestal kon ik niet opstellen. Emiel Verstrynge of Eli Iserbyt zouden hier niet plots tien seconden sneller gereden hebben. En ja, het blijft een medaille. Op voorhand worden er altijd opmerkingen gemaakt maar ééns het licht op groen springt, gaat iedereen erin op. Ik ken heel wat veldrijders voor wie dit de enige kans is op een medaille op een internationaal kampioenschap. Antoine Jamin pakte vorig jaar mee het brons voor België en is me daar nog altijd zeer dankbaar voor.”