“Als ik morgen Leekens zie, eten we samen een hamburger”: Eden Hazard blikt in eerlijk interview terug op z‘n carrière en levensstijl

“Voor mij is voetbal altijd hetzelfde geweest: plezier. Zowel in vriendschappelijke wedstrijden als in een halve finale van een WK. Dat is mijn identiteit.”

“Leven zoals Ronaldo zou niks voor mij zijn geweest. Na een wedstrijd een uur in een ijskoud bad? No way. Laat mij met rust. Ik ga wel met mijn vrienden naar huis, we leggen een kaartje, we drinken een biertje. Ik speelde twee uur met mijn zonen in de tuin. Dat was mijn recuperatie. Als ik zoals Cristiano was geweest, dan zou ik een burn-out hebben gekregen.”

“Oké, ik was misschien lui. Ik ging niet elke drie dagen naar de gym, ik lag geen drie uur op de kinétafel. En toch heb ik het verschil gemaakt. Ik trainde elke dag. Maar ik gaf zoveel in matchen en incasseerde zoveel trappen dat mijn lichaam het niet aankan om de hele week op volle toeren te draaien.”

“Het is waar dat ik na een korte nacht soms ‘s ochtends weinig zin had om te trainen. Dat liet ik ook merken: “Geef mij de bal niet. Ik geef mezelf een vierkante meter en beweeg niet!.” En ik bewoog een uur lang niet. En als er een uurtje tactiek gepland stond: “Mag ik naar de kiné?”

“Ik ga niet zeggen dat ik er misbruik van maakte, maar ik heb zelden op mijn eten gelet. Ik ging niet elke dag naar McDonald’s, anders houd je het geen zestien jaar vol als prof. Ik ben een levensgenieter. Ik hou van eten, met vrienden, wat borrelen. Zelfs de dag voor een wedstrijd: lekker eten, een flesje kraken,…

“Een dieet is nutteloos. Het is misschien goed wanneer je tot veertigste wil blijven voetballen, maar dat was niks voor mij. Bij mij stond er altijd een flesje Ruinart Blanc de Blancs koud in de koelkast.”

“Het is stom, maar meer was het ook niet... En in België zijn de hamburgers lekker, dat wist ik. (lacht) Als ik Leekens morgen zie, eten we er samen één.”

“Bij Chelsea had ik een fantastisch seizoen achter de rug, een van de beste uit mijn carrière. Ik zei tegen mezelf: “Nu ik bij Real ben, is dit misschien wel de laatste vakantie waarin ik me echt kan laten gaan …” En ik liet mezelf gaan zoals ik dat elke zomer deed.”

“Zeven jaar in Engeland, zonder pauze met Kerstmis, alles geven. Dus als ik drie of vier weken vakantie had, moesten ze mij niet lastig vallen: barbecues, rosé, dat allemaal. En daardoor kon ik resetten en opnieuw beginnen. Bij Real ging het slecht, en dat was het dan.”

“Mijn lichaam heeft me laten boeten voor de opeenvolging van matchen, zonder break. En voor de trappen. Niet omdat ik dit of dat heb gegeten.Ik kan het niet bewijzen, maar... Degenen die alles weten zullen zeggen: “Het komt omdat hij er niet voor heeft geleefd.” Ik accepteer het, iedereen heeft zijn eigen mening, maar ik weet dat het anders was.”

“Ik was van kleins af fan van Zidane. Dus ik hield van Real. Het is nu makkelijk gezegd, maar we waren geen goeie match. Ik pas niet bij die club. Het is een beetje de club van heb-je-mij-gezien. Zo zit ik niet in mekaar. Zelfs de manier van spelen beviel mij niet. Maar het was mijn droom.”

“Ik had het graag omgekeerd, maar ik had de verkeerde blessures op het verkeerde moment. Tot het me te veel werd. Op een ochtend werd ik wakker en had ik zo’n knobbel op mijn enkel. Infectie. Ik ging weer onder het mes. Mijn contract liep toen nog twee jaar, maar erna liep het mis.”

“Eerst verloor ik mijn plaats, toen mijn vertrouwen, daarna mijn goesting. Ik evolueerde van een stevige gast die tackles weerstond van spelers die zijn knieën ertussen uit wilden stampen naar een jongen die zich blesseerde wanneer hij uit zijn bed stapte.”

“Ik heb goed verdiend als speler en niet het recht om te klagen. Gewone mensen worstelen elke dag met pijn... Uiteindelijk had ik de energie niet meer. Het plezier was mijn pad, mijn richting. Dat was er niet meer.”

“Elders nog geld gaan scheppen wilde ik niet. Ik heb niet veel nodig om gelukkig te zijn. De kinderen naar school brengen, voetballen met hen, genieten van mijn zoontje van twee, golfen, tennissen, padel, een beetje hardlopen... De kleine dingen des levens. Ik kijk graag met de kinderen naar een serie of een tekenfilm. Veel voetbal zie ik niet meer. Ik kijk alleen naar mijn broer bij Anderlecht, naar de vrienden. De VAR is stom. Iedereen klaagt.”

“Soms is het laatste hoofdstuk van een boek waardeloos. Je zegt tegen jezelf: ‘verdorie..., waarom eindigde het zo?’ (lacht) Maar kijk eens, het boek is een bestseller. Ik ben een kleine jongen uit Braine-le-Comte, op het platteland. Ik genoot op mijn eigen manier van voetbal. En het gevoel dat overheerst is de emoties die ik aan de mensen heb geschonken. Mijn carrière was fantastisch, het is een superbestseller.”

“In de ideale wereld zou ik ver weg trekken, de bergen in, zelfvoorzienend met een kudde schapen, ook al ben ik geen herder. Of maak ik een soort wereldreis met de kinderen in een camper. Hoe minder aandacht ik krijg, hoe beter. Ik vond het leuk om in de schijnwerpers te staan, de beste van een team te zijn. Het was geweldig, maar ik had het niet nodig om gelukkig te zijn. Ik zal het niet missen. Ik vond het profvoetbal leuk, maar ik wil niet meer terug. Honderd procent zeker.”