Even de kat uit de boom kijken, neen, dat was er voor torenhoog topfavoriet Mathieu van der Poel niet bij op het zware parcours in Tabor. Hij trok van bij de start door en reed alles wat lichtblauw was al in de eerste ronde in flarden vaneen. Het was toen al duidelijk dat -behoudens pech- de wereldkampioen uit Nederland zou komen. Niels Vandeputte was verrassende de Belg die het beste startte en even in de buurt kon blijven en zelfs heel even de wedstrijd leidde, bij gratie van MVDP, lat dat duidelijk zijn.

De rest van de lichtblauwe brigade miste min of meer zijn start. Thibau Nys helemaal: hij was uit zijn klikpedaal geschoten.

Michael Vanthourenhout kwam (te) traag op gang, maar had wel goeie benen. Hij schoof na een bijzonder matige start op en reed al snel op medaillekoers.

Maar er was er eentje met nóg betere benen dan Vanthourenhout: de Nederlander Joris Nieuwenhuis. Hij bleef zowaar een tijdlang op een tiental seconden hangen van de oppermachtige MVDP, een voorsprong die gaandeweg aanzwelde. Halfweg koers -na drie van de zes ronden- reed Van der Poel 30 seconden uit voor zijn landgenoot. Vanthourenhout, derde in koers, volgde toen op 56 seconden met in zijn zog Pim Ronhaar. Eli Iserbyt was toen zesde op 1’12”, Thibau Nys zevende op 1’18”.

Goed nieuws bij het ingaan van de vierde ronde: Michael Vanthourenhout had Pim Ronhaar gelost en een kloofje van acht seconden geslagen. Meer zelfs, de Europese kampioen naderde op Joris Nieuwenhuis. Maar echt in de buurt van Nieuwenhuis komen lukte niet. Vanthourenhout moest vrede nemen met een derde plaats. Een herhaling van 1997, de laatste keer dat er geen enkele Belg op het WK-podium stond, kregen we gelukkig niet.

De Belgen trokken hun slechte start in de tweede koershelft ietwat recht en eindigden met vijf in de top tien.

Een oppermachtige Mathieu van der Poel pakte zijn zesde wereldtitel veldrijden. Daarmee nadert hij op één wereldtitel van de absolute recordhouder Erik De Vlaeminck.