‘Saragossa’ en ‘Mag ik dan bij jou’ zullen nooit meer hetzelfde klinken ★★★★☆

“Gij ziet er goed uit!” roept een toeschouwer naar Jade Mintjens. Zij, in felroze broek met dito croptop: “Gij ook!” We herkennen de jolige, ongedwongen sfeer in de zaal van toen we eind 2022 naar haar eindejaarsconference gingen kijken in een volgepakte Arenberg. Overal waar we de goedlachse Kempendochter en sidekick van De Ideale Wereld al hebben zien optreden, wint ze met sprekend gemak de sympathie van het publiek, zelfs als dat na nog geen tien minuten alweer moet opstaan uit zijn fijne stoel voor het eerste rondje interactie van de avond.

Cynisme staat niet in haar woordenboek en alleen al dat maakt van Mintjens een verfrissende verschijning in het medialandschap. Mensen beschouwen haar als onbevangen en enthousiast, iets waar ze slim gebruik van maakt door af en toe een scherpere grap te maken. Een woord als ‘necrofiel’ volstaat misschien al om de zaal te verrassen, maar daar houdt Mintjens het niet bij. Lef, dat heb je nodig om ‘Mag ik dan bij jou’ van Claudia de Breij in je show te smokkelen en qua smeerlapperij zo over the top te gaan in je nieuwe tekst dat niemand nog aan het origineel denkt.

Sowieso zit er maar weinig muziek in de Vlaamse stand-up als Bart Cannaerts niet op tournee is, en dus kan Mintjens zich ook daar van de meute onderscheiden. Ze speelt minder gitaar dan in haar conference, maar vangt dat op met een lange routine over de muziek van Jimmy Frey. Zonder te veel weg te geven: de man komt er niet als winnaar uit en u zult nooit van uw leven nog naar Zaragoza willen. Voor en na de rant over Frey gaat het over lasagne eten met de papa, de leugens van kringwinkels en orgaantransplantaties. Mintjens lijmt enkele stukken aan elkaar met wat gedachten over haar eigen begrafenis, maar eigenlijk heeft ze die licht geforceerde rode draad niet nodig. Laat haar maar improviseren en associëren, tot op het absurde af: het is weer wat anders dan de klassieke observatiehumor waarin het de hele tijd van ken-je-dat-ook gaat.

Bedankt om te komen voelt naar het einde toe bijna als een bonte avond, zoveel gebeurt er op een bepaald moment. Het slot laat ons bevredigd achter en doet tegelijk uitkijken naar meer. Eigen composities van Mintjens bijvoorbeeld, of een volgende voorstelling die tot in de puntjes is opgebouwd. De comédienne worstelt hier en daar met de dwang van de rode draad, maar wat belangrijker is: ze is een originele verteller die niet bij de geijkte comedy-onderwerpen blijft hangen en de programmaboeken van Vlaanderens schouwburgen de volgende maanden felroze kleurt.

Gezien op 1 februari in CC De Werft, Geel.