Akoestische versies van 10.000 Luchtballonnen en andere kinderliedjes weerklonken zaterdag in de Veurnse aula van Uitvaart Cornelis, waar honderden mensen samenkwamen om afscheid te nemen van Cosette Theunynck. Het meisje uit Roesbrugge overleed onverwacht aan een ooginfectie op een leeftijd van 9 maanden.

LEES OOK. Baby Cosette onverwacht overleden: “Het begon met koorts en griep. Niemand dacht dat het zo zou aflopen”

Stem kwijt

Terwijl een fotografe van First & Last moments de laatste gezamenlijke familiemomenten vereeuwigde, gaf mama Kelly Maelstaf een emotionele en uitgebreide getuigenis. Daarbij werd ze af en toe bijgestaan door een spreker. “Ik ben mijn stem kwijt door te weinig slaap”, verontschuldigde ze zich bijna. “Het is een lange tekst, maar luister en neem een stukje van de liefde met je mee.” (Lees verder onder de foto)

Moedig schetste de moeder het te korte levensverhaal van Cosette. Van de positieve zwangerschapstest tot de ziekenhuisopname en de woorden die geen enkele ouder ooit zou mogen horen: “je kindje zal overlijden”. “We mochten nog bij jou: je knuffelen, je haar strelen, je vastnemen, maar je bewoog niet meer, er was niets meer. Het leven heeft zich van z’n donkerste kant laten zien. Waarom toch? De artsen vonden het zelf ook zeer raar dat alles zo snel is gegaan. Het is uitzonderlijke en brute pech.” (Lees verder onder de foto)

Voor de ooginfectie bleek Cosette kerngezond. “Je was zo perfect, gie snelle mokke. Al voor ik kinderen kreeg, zat de naam Cosette in mijn hoofd: een Franse naam uit de roman Les Misérables. Jouw naam betekent overwinnaar. Als overwinnaar uit de strijd komen, dat heb je wel bewezen. De Cosette-liefde die ik voelde, was niet te beschrijven. Ook zusje Renée (6) en broertje Médard (bijna 3) waren zot van jou.” (Lees verder onder de foto)

“Overal waar we kwamen, viel je op met je mooie ogen: iedereen had het over je felle blauwe kijkers. Je kreeg negen maanden de beste voeding: mijn moedermelk. Nooit was je ziek. Och, ik was zo gelukkig hé. Je was een droom. We deden zoveel uitstapjes. Nooit in ons kot, nooit wenen, altijd lachen en keppe doen. Je was een lotje uit de loterij, ik wenste iedereen een Cosette’je toe. Je bracht zoveel geluk in mijn leven. Ik zal me blijven afvragen: waarom?” (Lees verder onder de foto)

Cosette kon twee andere kindjes helpen met de donatie van haar hartje en lever. “Ze kwam in aanmerking en de vraag was nog niet gesteld door de arts, maar we zeiden al dat we dit zagen zitten. En toen heel plots daalde jouw bloeddruk. De stress zat in elke vezel van mijn lijf. Zou je wel kunnen doneren? Het zag er niet goed uit. Je zou toch niet opgeven, hé Cosette’je. Ik moest wenen, want het enige dat me troost zou bieden was jouw donatie. Ze kregen je moeilijk stabiel, gaven cortisone en het duurde even, maar gelukkig kwam je weer bij.”

Puzzelstukjes

“Kort nadien was er overleg en de artsen gaven ons info: dat het anoniem gebeurt en we niet weten welk land het zou worden. Eerst gingen ze op zoek in Europa en pas daarna de rest van de wereld. Allemaal oké voor mij, zolang ze maar een ontvanger konden vinden. De kans bestond dat het niet zou lukken: er waren zoveel puzzelstukjes die moesten passen.” (Lees verder onder de foto)

“Er werd een echo van je hart gemaakt. Je dochter heeft een goed hart, zei de cardioloog. Tuurlijk had je een goed hart, daar was geen twijfel over. Even later kregen we het nieuws dat er een ontvanger gevonden was in Europa. Ik begon te wenen als een klein kind, van geluk. Nog wat later werd een ontvanger gevonden voor je lever. Lieve Cosette, je bent niet voor niets gestorven. Het is een troost dat je twee gezinnen de schoonste cadeau van hun leven kon geven.” (Lees verder onder de foto)

“Ik zal je zo missen keppe. Nooit meer die perfecte gezinsfoto. Ik zal je broer en zus veel vertellen over jou. Je zal blijven leven in ons huis. Jij verdient onvoorwaardelijke liefde, speels verlangen en elke kus in slow motion. Ik voel je overal in alles. Ik zal je blijven beschermen, voor altijd mijn derde kindje.” (Lees verder onder de foto)

“Het leven heeft geen zekerheden. Hadden we nog niet genoeg meegemaakt? Ik had gehoopt dat we je nooit zouden moeten afgeven. Alsjeblief Cosette’je, zorg voor ons. Ik zal proberen zacht te zijn voor mezelf. Lieve mensen, aan hopen dat het morgen beter wordt, besteden we ongelooflijk veel tijd, maar ondertussen vergeten we het belangrijkste: vier elke dag, wees trots, moedig en sterk. Vergeet niet heel voorzichtig te zijn met je hart. Wie weet ben je ooit ook donor.”