“Het zou een mooi moment zijn om af te sluiten”: Van der Poel blaast warm en koud over z'n crosstoekomst

Nu eens zegt Mathieu van der Poel dat hij een winter zonder cross overweegt. Laatst nog, in december. En vervolgens klinkt het hoe leuk hij dat veldrijden wel niet vindt. Dat kregen we zondag weer te horen, na het behalen van zijn zesde wereldtitel.

Over zijn toekomst als veldrijder blaast Mathieu van der Poel warm en koud tegelijk. Lang geleden is de tijd dat je hem over niets anders moest lastigvallen. Negen jaar geleden, toen hij in Tabor zijn allereerste wereldtitel veldrijden bij de profs behaalde, was nadenken over een carrière op de weg iets wat hem vooral hoofdpijn bezorgde. Dat vond Van der Poel in één woord saai. En als het dan toch over zijn plezier op de fiets ging, het enige waarvoor hij coureur is geworden, dan ging er niets, maar dan helemaal niets boven veldrijden. Of het moest zijn dat mountainbike nog een klein beetje in de buurt kwam.

Maar nu zijn we negen jaar later en heeft Van der Poel getoond dat hij ook op de weg tot de meest ongelooflijke dingen in staat is. Denk aan zijn raid in de Tirreno-Adriatico. Aan de ongelooflijke manier waarop hij in 2019 de Amstel Gold Race won. Of de Strade Bianche in 2021. Of — om het gewoon bij 2023 te houden — hoe hij Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix won en vervolgens in Glasgow wereldkampioen werd op de weg. Van der Poel weet precies wat die overwinningen waard zijn en wat ze ook met hem doen. En bovendien: tegenwoordig vindt hij dat wielrennen op de weg nog leuk ook.

En dus is steeds nadrukkelijker de vraag: heeft Mathieu van der Poel met dit WK in Tabor zijn laatste cross gereden? Of zien we hem volgende jaar gewoon weer terug? In zijn zesde regenboogtrui die hij — precies zoals iedereen had voorspeld — zondag veroverde zonder dat iemand in zijn weg kwam fietsen.

Christoph Roodhooft is de ploegleider van Mathieu van der Poel en Roodhooft hoorde het zondag in Keulen een beetje donderen. “Dat Mathieu nooit meer zou crossen, dat hebben wij nog nooit besproken. Mathieu heeft zich de voorbije winter weer erg goed geamuseerd. Hij reed veertien crossen en die zijn voorbij gevlogen. En nu is hij wereldkampioen. Dat is waar hij het voor doet. Misschien dat het gemakkelijk leek, maar je moet het toch altijd maar doen.”

Over twee weken maken Van der Poel en zijn ploeg de plannen van zijn seizoen op de weg bekend. Het enige wat daar in Tabor over te horen was, was dat zijn klassieke voorjaar “kort maar krachtig” zal zijn. En ook dat het zo goed als zeker in Italië begint: met de Strade Bianche, de Tirreno-Adriatico of Milaan-Sanremo.

Eerst neemt Van der Poel vakantie. En laat hij zijn zesde wereldtitel in de cross doordringen. Wereldkampioen worden is het enige waarvoor hij nog veldrijder is, dat zei Mathieu van der Poel wél klaar en duidelijk. “De rest doet er niet zo toe.” Met “de rest” bedoelt hij de klassementen die hij, omwille van een korte veldritwinter, toch niet kan winnen.

“Ik doe dit nog heel graag”, zegt Van der Poel. “Zelfs al is er van de winter wel wat shit geweest.” Van der Poel bedoelde de bierdouche waarop hij in Hulst werd getrakteerd. “Ik kan dat wel plaatsen en dat gedrag bestaat al heel lang. Toch vraag ik me soms af: is dit het wel waard om bier over je heen te krijgen? Ik zeg niet dat dit mijn beslissing zal beïnvloeden, maar ik laat het ook niet over me heen gaan.”

Zoals je hem zondag hoorde, is Van der Poel volgend jaar ook gewoon weer crosser. Met een beperkt programma, zoals deze winter. En met het oog op een zevende wereldtitel. Van der Poel: “Iedereen heeft het nog altijd over dat record van Erik De Vlaeminck. We zijn zoveel jaar later en dat is het enige wat telt. Dat is wat me ook bezighoudt.”