LEES OOK. Walter van den Broeck (‘Groenten uit Balen’) overleden

Leraar geschiedenis Jef Sleeckx ontpopte zich in die tijd tot stakingsleider en hield collega-leraar Nederlands Walter van den Broeck op de hoogte van het verloop van het conflict. “Walter heeft nog een pamflet geschreven om de ‘gendarmen’ in te tomen”, vertelt Sleeckx. “‘Beste gendarmes, wij staken voor ons brood. Als jullie ooit staken, kunnen jullie op ons rekenen.’ Het theaterstuk is belangrijk geweest voor de Kempen en heeft onmiskenbaar bijgedragen tot de emancipatie van de arbeiders in de streek.”

Eenvoudige taal

“Ik vond hem een goede schrijver”, zegt Sleeckx. “Walter was een artiest in het schrijven in een taal die iedereen verstond. Toen hij Groenten uit Balen schreef, heb ik hem op het hart gedrukt dat er geen enkel geleerd woord in mocht staan. Het moesten woorden zijn die de arbeiders verstonden. De meeste schrijvers schrijven voor intellectuelen. Walter was erin geslaagd om bij de arbeiders de gevoelige snaar te raken.”

“Het overlijden van Walter is uiteraard een grote slag voor mij”, reageert Jef Sleeckx gelaten. “Ik had de laatste tijd nog regelmatig contact met hem via de telefoon. We voerden gesprekken over hoe de maatschappij moest evolueren en hoe de arbeiders moesten krijgen wat hen toekwam. Walter was naast schrijver ook een geëngageerd man. Maar het waren niet alleen diepgaande gesprekken. We vroegen ook naar mekaars gezondheid. Na ons laatste gesprek was ik ongerust. Ik zei nadien nog tegen mijn vrouw: ‘Walter is precies de Walter niet meer.’”

Leo Pleysier (78): “Zo godverdoms veel en hard gelachen”

Schrijver Leo Pleysier uit Rijkevorsel was niet alleen een streek- maar ook een generatiegenoot van Walter van den Broeck. Pleysier brengt het volgende ‘saluut’ aan zijn schrijfbroeder uit Turnhout.

“Omdat we streek- en generatiegenoten waren, maar ook omdat we schrijfbroeders en vrienden waren, werden onze namen weleens in één adem vernoemd hier en daar. En dat allemaal terwijl we beiden zelf heel goed beseften dat, wat de schrijfpraktijk betreft, we zowat elkaars tegenpolen waren. Walter van den Broeck de vaardige verteller en notulist versus Leo Pleysier de beheerste stilist. Maar allebei genoten we al die tijd oprecht van de manier waarop we in geschrifte zo grondig konden verschillen van elkaar. En verder hebben we samen ook vaak en veel gelachen natuurlijk. Zo godverdoms veel en hard gelachen. Adieu, makker.”