‘Ik zit vast in een huurspiraal’: zij blijven huren, ondanks de stijgende huurprijzen

Eigenlijk is de slaapkamer van Dorien Van Beurden (41) een berging. “Niet dat je het zou zeggen: ik heb het goed ingericht. (lacht) Er past net een klein tweepersoonsbed en een ladekast in. Ook is er een klein raam dat uitgeeft op de kamer van mijn zoon. Gelukkig kan ik dus wel verluchten.” In de twee slaapkamers die het appartement heeft, slapen haar twee zonen.

De keuze voor dit appartement was er een uit noodzaak. Het vorige huis waar Van Beurden woonde, werd haar te duur. Maar op een steeds duurder wordende huurmarkt waren de opties gering. De laatste Huurbarometer van de Confederatie van Immobiliënberoepen (CIB) toont dat de prijs van een nieuw afgesloten huurcontract het afgelopen jaar fors is gestegen.

De organisatie analyseerde meer dan 55.000 nieuwe huurcontracten die via een vastgoedkantoor werden afgesloten. Daaruit bleek dat een huurwoning in Vlaanderen gemiddeld 6,4 procent duurder werd: wie een nieuw contract afsloot, betaalde gemiddeld 868 euro per maand. Dat is 52 euro per maand meer dan een jaar eerder.

Helemaal verbaasd zijn experts niet door die evolutie. Eerder waren ook al de bestaande contracten in prijs gestegen. Logisch: zij gingen samen met de index omhoog. Nu maakt de markt een correctie voor de nieuwe huurcontracten die nog achterbleven.

Alles is duurder

Al voelen mensen die nu de huurmarkt op trekken dat natuurlijk wél. “Absurd”, is het woord dat Robby (38) regelmatig te binnen schiet als hij immosites bezoekt. “Ik kijk wel een beetje rond maar vind nooit iets dat goedkoper is dan mijn huidige appartement.”

Voor dat appartement met een slaapkamer en bureau betaalt hij 900 euro en 40 euro vaste kosten. “Onlangs kwam hier in het gebouw een ander appartement vrij. Dat kostte al 1.000 euro, voor min of meer dezelfde oppervlakte als het mijne.”

Zes jaar al huurt Robby zijn appartement, na het aflopen van zijn vorige relatie. En hoewel hij naar eigen zeggen best wel goed zijn boterham verdient, lijkt het hem uitgesloten om uit deze situatie te raken. “Het is bijna onmogelijk dat ik ooit de centen bij elkaar krijg om iets te kopen”, zegt hij. “Ik ben al enkele keren bij de bank langs geweest om een lening te bespreken. Maar iedere keer ligt de eigen inbreng wat hoger, door de stijgende rente en het feit dat ik zelf ouder word.”

Het probleem voor Robby: samen met zijn loon wordt ook telkens zijn huur geïndexeerd. Dus verandert het bedrag niet dat hij maandelijks kan sparen. “Een lening zou mij op maandbasis maar net iets meer kosten, maar dat mag niet van de bank”, zegt hij. “Ik zit vast in een huurspiraal.”

In hetzelfde scenario zit ook Astrid (29). “Ik betaal 877 euro voor een appartement met slaapkamer en tuin in Mechelen”, zegt ze. “Het is een oud herenhuis, waar de koude binnenkomt via de kelder en de grote ramen. Mijn huurbaas indexeert de huur elk jaar – wat zijn goed recht is.” Maar zo lukt het dus niet goed om te sparen om iets te kopen als alleenstaande.

“Ik probeer elke maand 300 euro aan de kant te zetten. Maar evengoed zijn er maanden dat ik het weer terug moet storten. Ik begrijp goed waarom sommige twintigers ervoor kiezen om langer in hotel mama te blijven.”

Schrijnende verhalen

Hoewel geen van de drie erin slaagt te doen wat ze willen, namelijk een eigen appartement of huis kopen, beseffen ze dat ze er eigenlijk nog goed voor staan. Allemaal hebben ze een vaste job en een stabiel inkomen. In het geval van Van Beurden combineert ze haar job als leerkracht met een tweede job in de horeca. Strikt gezien niet omdat het nodig is. Maar met alle rekeningen die twee puberende zoons met zich meebrengen, is het meegenomen.

“In mijn zoektocht naar een nieuw appartement schreef ik me ook in op allerlei Facebookgroepen voor mensen die iets zoeken”, zegt Van Beurden. “De verhalen die je daar leest, zijn soms echt schrijnend. Mensen die uit hun appartement worden gezet en niets hebben om op terug te vallen.”

Eigenlijk moest zij niet verhuizen. Toen zij en haar partner afgelopen zomer uit elkaar gingen, hadden zij en haar zonen een dak boven hun hoofd. “We huurden een huis voor 1.350 euro per maand”, zegt ze. “Niet dat het onbetaalbaar was, maar dat vond ik te duur om alleen te voorzien.”

Dus trok ze opnieuw de huurmarkt op. Intussen is Van Beurden een heuse routinier als huurder. Na een passage in het buitenland trekt het gezin nu al zes jaar van huurhuis naar huurappartement.

“Altijd heb ik de prijzen zien stijgen”, zegt ze. “Maar zelfs met dat in het achterhoofd was het verschil met afgelopen jaar groot. Toch als we in Hove wilden blijven, waar we nu wonen. Een andere plek zag ik niet zitten: zowel mijn werk als de school en hobby’s van mijn twee zonen zijn hier in de buurt.” De meeste appartementen die ze tegenkwam, waren ongeveer even duur als het huis waar ze uit wilde.

Dus restte haar weinig andere opties dan de verwachtingen bij te stellen en te zoeken naar een appartement met twee slaapkamers in plaats van eentje met drie slaapkamers. Dat vond ze uiteindelijk voor 945 euro. “Gelukkig ontmoette ik mijn huidige huurbazin”, zegt Van Beurden. “Ze is niet alleen een heel toffe madam, ze is ook een alleenstaande moeder en herkende mijn situatie.”