“Wat een zalig gevoel! Verslavend eigenlijk”: Belgian Cats in zevende hemel met olympisch ticket

Julie Vanloo, die draagt het hart op de tong. Flapuit tot en met. Maar op de vraag met welke ambitie ze naar Parijs trekt, denkt ze even na en zegt dan voorzichtig: “Heb je het al aan Emma gevraagd? Neen? Want die zal antwoorden ‘step by step’. En wat zei de coach?” Rachid Méziane, die doet als een rasechte Fransman niet aan bescheidenheid: “Als je meedoet aan de Spelen, dan is dat niet om een figurant te zijn maar om voor de prijzen te spelen.” Vanloo glundert als ze de woorden van haar coach hoort. “Hij spreekt over medailles. That’s why I love him. Ik ben ook eerder een dromer. Ik leef in het teken van ambitie.”

Zo ging het er vanavond aan toe in de coulissen. Belgian Cats die allemaal met een brede smile en met een zwart petje in de hand - ‘Et voilà’ stond er in gouden letters op gedrukt - langs de pers passeerden. Becky Massey vertelde hoe ze een kinderdroom zag uitkomen. Elise Ramette vond geen woorden om te beschrijven wat ze voelde. “Ik ben zo gelukkig dat we voor een tweede keer naar de Spelen gaan," straalde Vanloo, die de avond afsloot met 11 punten en 6 assists. “In Tokio gingen we eruit in de kwartfinale, nu zou ik toch graag de halve finales halen. We bewezen dat we dat niveau aankunnen. Wij blijven groeien. Stap na stap.”

Step by step - het motto van Emma Meesseman. Ze liet de slogan zelfs op haar schoenen zetten. “Wat de ambities zijn voor Parijs?" Ze draaide met de ogen. “Da’s typisch iets voor de media, hé. Ik ben gewoon blij dat ik voor de tweede keer olympiër word. Hoe zot is dàt? Ik dacht zelfs niet dat ik er één keer zou raken. Dat leek zo onbereikbaar. En dat te kunnen realiseren voor zo’n publiek... Niemand die dit durfde dromen. ‘t Is echt een zalig gevoel. Verslavend eigenlijk. Elke keer was het kippenvel. Niet te geloven dat er zoveel mensen alleen voor ons komen...”

De kapitein van de Cats nam tegen Senegal haar team op sleeptouw - leading by example, heet dat. Op de teller: 32 punten (afgewerkt aan 72 procent), 7 rebounds en 2 assists. Mézaine zag dat het goed was: “En ze had nog veel meer kunnen scoren want Emma kreeg meer ruimte dan gisteren tegen de VS. Maar ze is dan zo’n speelster die graag de anderen betrekt. Het gevaar kwam van overal en dat is het lastig om te verdedigen.”

Meesseman zelfde wuifde - naar goede gewoonte - alle lofbetuigingen weg. Voor haar maakt het nooit uit wie scoort of uitblinkt, zo lang de Cats maar winnen. “De eerste helft maakten we te veel kleine foutjes - grote foutjes eigenlijk, als ik scherp ben. We vormden verdedigend geen blok zoals tegen de VS. En voor Senegal was dit ook een soort finale - ze droomden net als wij van de Spelen.”

Toch nog eens polsen voorzichtig naar de ambities - maar weer countert Meesseman de vraag. “Eerst genieten van dit ticket en dan Nigeria zondag. Ik wil die match ernstig nemen. Wees maar gerust dat alle andere landen klaar voor ons gaan zijn in Parijs, ook Amerika. Wij waren donderdag misschien niet compleet, maar zij ook niet. Je hebt ook geluk nodig bij de loting. Je mag zo goed zijn als je wil, maar als je in de kwartfinale uitkomt tegen Amerika... dan lig je eruit. Ik wil dus niet spreken over medailles.”

Ook Méziane is zich ervan bewust dat hun prestatie tegen de States de wereld is rondgegaan en alle landen op scherp heeft gezet. “En toch verandert dat niets aan mijn leitmotiv: de poules overleven en dan voor de medailles gaan. Maar de weg is lang en ingewikkeld. We zijn ook niet de enigen die met die ambitie naar Parijs reizen. We gaan dus met de nodige nederigheid aan de uitdaging beginnen.”

Maar eerst nog Nigeria, beklemtoont hij ook. “We willen met de Cats dit kwalificatietoernooi graag in schoonheid eindigen. Want het is toch een opluchting dat we erin slaagden om dat ticket te bemachtigen als je ziet welke middelen de federatie in dit project investeerde en hoeveel volk er op de tribunes zat. Het voelt goed aan dat we de taak volbrachten. Ik was al op de Spelen van Rio en Tokio als assistent coach van Frankrijk, nu mag ik als head coach naar Parijs, met een geweldige groep van speelsters. Misschien spreken we niet dezelfde taal, op het terrein begrijpen we elkaar wel.”