Eline De Munck en haar tweelingbroer Mathias: ‘In de nasleep van die walgelijke column veranderde er iets tussen ons’

Eline

“Als tweeling mochten wij vanaf de geboorte altijd evenveel. Eigenlijk was dat best wel bijzonder en vooruitstrevend voor die tijd, want vaak werden meisjes meer beschermd opgevoed. Ook al hadden we vaak dezelfde hobby’s, zoals woordkunst en de scouts, we deden dat vaak met een andere insteek. Ik had wat meer podiumdrang, Mathias was gewoon graag creatief bezig. Dat zie je nu nog aan ons: ik commercialiseer mijn creativiteit met mijn brillenmerk en bij Mathias thuis staat een gitaar en piano.

“Misschien was het juist omdat we altijd samen waren, dat wij elkaar het leven zo zuur maakten. We deelden dezelfde verjaardag, vrienden, hobby’s en gingen naar dezelfde school tot en met de universiteit. In alles werden we met elkaar vergeleken. Maar als kind wil je je op een bepaalde leeftijd onderscheiden – zeker ik – en dat lukte niet met Mathias erbij. Woest werd hij als ze zeiden: ‘Ah, jij bent de broer van Eline.’ Dan antwoordde hij snibbig dat ik zijn zus was en niet omgekeerd. Dat kwam gewoon doordat ik de leukste was thuis. (lacht)

“Mathias was als jongen automatisch ook sterker. Wanneer wij naar school fietsten, vond hij het maar wat leuk om mij de hele tijd gek te maken door een halve band vooruit te fietsen. Dat werkte als een rode lap op een stier, loco ging ik daarop. De keren dat ik badend in het zweet op school aankwam omdat ik sneller moest fietsen van mezelf, zijn ontelbaar. Daar is wel een strijdvaardigheid ontsproten die ik nu nog steeds heb.

“Pas toen hij op wereldreis vertrok en ik onze verjaardag voor het eerst alleen vierde, merkte ik dat ik hem miste. Rond die periode schreef de organisator van onze dorpsfeesten in Beveren ook een walgelijke column over mij. Hij was kwaad omdat ik hem had terechtgewezen over een affiche waarop hij mijn portret als lokmiddel gebruikte, terwijl ik helemaal niet door hem was geboekt. Mathias hoorde ervan en was woedend op hem. In eerste instantie ging het daar dus vooral over in onze mails. Tot ik besloot hem te bezoeken in Georgië.

“Toen, in de nasleep van die column, veranderde er iets tussen ons. We zagen elkaar heel veel. In de periodes dat we beiden geen lief hadden, zaten we elke dag bij elkaar thuis. We hadden ondertussen dezelfde vriendengroep, die we vandaag ook nog altijd delen. Nu hebben we een druk leven en zien we elkaar iets minder, doordat ik in Brussel woon, maar aan de kwaliteit van onze tijd samen doet dat niets af.

“In die periode werd ik ook bekender in Vlaanderen en was het heel fijn dat ik wist dat ik Mathias echt kon vertrouwen. Ik nam hem overal mee naartoe en we werden nog closer. Een van onze mooiste herinneringen samen was toen Praga Khan tijdens de afterparty van De Gouden Schoen vanaf het podium aankondigde dat het ‘de verjaardag van Eline en Mathias’ was. Ik kende daar verder niemand en was zo blij dat we samen waren.

“Mathias is iemand die enorm dicht bij zichzelf blijft. Hij zal zich nooit conformeren aan wat anderen van hem verwachten. Hij doet de dingen op zijn eigen manier. Daardoor is hij een heel authentiek persoon. Dat vind ik enorm inspirerend, want dat is niet altijd makkelijk. Zeker niet in de huidige maatschappij, waar je zoveel keuzes moet maken. Daarnaast is hij volgens zichzelf een open boek, al ben ik het daar niet echt mee eens.

“Dat wij op dezelfde leeftijd én in hetzelfde jaar voor de eerste keer moeder en vader worden, is ongelooflijk. We kunnen die kinderen binnenkort samen in dezelfde kleren hijsen. De smiley-kostuumpjes komen bijna aan.” (lacht)

Mathias

“Wij zijn in een gezin geboren met zeer open-minded ouders. Ze hebben ons heel weinig – misschien soms wel te weinig – willen sturen in wat wij dachten en hoe wij ons ontwikkelden. Alles kon thuis besproken worden. Als mijn ouders zich al druk maakten, was het eerder om mij dan om Eline, want die zou wel op haar ­pootjes terechtkomen. Zij was de bulldozer in huis. (lacht)

“De scouts waren voor mij een uitlaatklep om het avontuur op te zoeken, terwijl Eline aangetrokken werd door het sociale aspect. Eigenlijk verschillen wij best hard van karakter, maar doordat we dezelfde dingen leuk vinden en onze humor hetzelfde is, denken mensen dat wij nogal op elkaar lijken. In de praktijk dacht Eline ­eerder bij al onze hobby’s: shit, Mathias gaat dat doen, en ik wilde dat ook doen. Omdat we ons allebei graag wilden profileren, hadden we daarover ook heel vaak ruzie.

“Dat zorgde voor een constante strijd om schaarse middelen. Op alle vlakken was ik in competitie met Eline. Ik was altijd een soort ­mikpunt voor haar, op school of elders. Pas ­wanneer je wat ouder wordt, besef je dat die strijd een illusie is.

“Toen ik op wereldreis was en te horen kreeg dat de organisator van de dorpsfeesten het ­nodig vond om Eline op een absurde manier met de grond gelijk te maken, terwijl ze ­ocharme twintig jaar was, heb ik de helft van de reis ­nagedacht over hoe ik die gast kon terugpakken. Ik zat daar echt mee in. Toen ik terugkwam van die reis, bleek Eline inmiddels een relatie te hebben met een van mijn beste vrienden. Dat zorgde ervoor dat ze centraal aanwezig was in de vriendengroep die ik had achtergelaten. Daardoor waren wij veel meer verbonden met elkaar. Ik vond dat zalig.

“Wij kennen elkaar heel goed en ik kan Eline ook nauwkeurig inschatten. Geweldig vond ze het toen ik voor de lol tijdens een Gouden Schoen-evenement een journalist had wijsgemaakt dat ik haar nieuw lief was. ‘Mathias met één T’, zei ik toen hij naar de naam van haar nieuw lief vroeg. Ik was die vragen over wie ik was echt beu.

“Ik ben echt supertrots op Eline. Ze is heel ­inspirerend en ze heeft een tomeloze energie. Eline kan hard gaan en blijven gaan, ze heeft veel kracht in zich. Ook op een spirituele ­manier, want ze steekt veel mensen daarmee aan. Ik ken niemand zoals Eline.

“Wat veel mensen niet van haar weten, is dat ze eigenlijk supergrappig is. Zo sleepte ze jarenlang haar doekje dat ze als baby had gekregen – ‘Frullie’ noemde ze dat – overal mee naartoe. Zelfs toen ze 25 was en met vriendinnen op ­vakantie ging. Op haar hotelkamer kon ze op een gegeven moment Frullie niet meer vinden. Iedereen werd ingeschakeld in de zoektocht, ­inclusief het hotelpersoneel. Ze maakte er een drama van. Eline kreeg de receptie zelfs zover dat ze in de gigantische wasruimte mocht gaan zoeken tussen al de witte hotellakens. Het hielp niet dat Frullie ook wit was.

“Enfin, geen Frullie te vinden, dus Eline was in alle staten. De hotelmanager kwam zelfs naar haar hotelkamer met een gigantische fruitschaal om sorry te zeggen. Hij stond in de deuropening en pakte plots iets op. ‘Is this your Frullie?’, vroeg hij aan een mokkende Eline, die bedremmeld ‘ja’ moest zeggen. (schaterlacht) Binnenkort zal er een nieuw dilemma ontstaan, want dan zal Frullie misschien wel gedeeld moeten worden.”

Gekke gewoontes

Eline over Mathias: “Hij is zo verslaafd aan paprikachips dat zijn maten hem eens een vuilniszak vol chips gaven op zijn verjaardag. Na een week was die al op.”

Mathias over Eline: “Zij is verslaafd aan haar babydoekje ‘Frullie’, dat nog altijd overal mee naartoe gaat.”