Miguel (34) sterft plots door sepsis, Stephanie (32) blijft alleen achter met 5 kinderen: “Ik checkte elk uur zijn koorts”

“Het is niet te vatten. De ene dag waren we gezellig aan het lachen, twaalf uur later was hij dood”, zegt Stephanie. Exact twee weken geleden verloor zij totaal onverwacht haar man. Stephanie en Miguel leerden elkaar 6,5 jaar geleden kennen, en het was liefde op het eerste zicht. “Ik vond dat een wonder. Ik had al vier kinderen, dus vond het helemaal niet vanzelfsprekend dat ik nog iemand zou vinden. Maar Miguel zag ons allemaal meteen graag. Hij zag de kinderen als zijn eigen kinderen, en zij hem als papa. Hij had zelf ook een eigen zoontje, en samen kregen we nog een dochter die nu 4,5 jaar oud is. Anderhalf jaar geleden zijn we ook getrouwd. Alles leek perfect.”

Tot die zaterdag, nu exact twee weken geleden. Het gezin kwam thuis van familiebezoek, en maakte het gezellig in de zetel. “In de auto hadden we nog zitten zingen en lachen. Echt een fijne dag. Maar rond 21 uur zei Miguel me dat hij dacht dat hij koorts had. Dat bleek te kloppen.

Miguel had als kind al een bloedziekte gehad, waardoor zijn mild weggenomen moest worden. Daardoor werd hij medisch al heel goed opgevolgd. Hij moest regelmatig een bloedonderzoek doen en ook bij de cardioloog passeerde hij regelmatig. “Hij leek dus kerngezond. Maar ik zat er wel altijd dicht op als hij ziek was. Ook nu. Miguel wilde niet naar de dokter, maar elk uur checkte ik zijn koorts, bloeddruk, hartslag en zuurstofgehalte. Alles leek perfect. Hij moest wel twee keer overgeven, maar dat was het. We dachten dat het een buikgriepje was”, zegt Stephanie.

De hele nacht bleef Stephanie de ziekte opvolgen, slapen kwam er niet van. “Om 5 uur waren we nog aan het lachen”, herinnert Stephanie zich. “Maar toen ik om 6 uur even naar de kinderen boven ging, kreeg ik plots telefoon. Miguel zat op het toilet. ‘Sjoeke, ik ga precies flauwvallen’, zei hij. Ik kwam de badkamer binnen en wist meteen dat er iets niet klopte. Een jaar geleden is ook zijn moeder bij ons thuis gestorven aan een longziekte. En nu rook ik exact diezelfde geur als de laatste keer dat ik haar van het toilet haalde.”

Grappen op de brancard

Stephanie belde meteen de ziekenwagen. “Zijn bloeddruk was veel te laag, ik vertrouwde het niet”, zegt Stephanie. “Hij liep wel nog met me mee naar de zetel. Zijn koorts was ook gedaald. Dat leek me goed. Maar als ik er nu over nadenken... hij was gewoon al aan het sterven in de zetel.”

Toen Miguel op de brancard van de ziekenwagen ging liggen, grapte hij nog dat die zo slecht lag. Hij vroeg nog naar zijn telefoon, en of er kleren mee waren. Iets na 7 uur ’s ochtends vertrokken ze naar spoed. Stephanie bleef thuis bij de kinderen. Volgens het verslag van de dokters was Miguel al buiten bewustzijn toen hij twintig minuten later in het ziekenhuis aankwam. Niet veel later volgde een hartaanval, een reanimatie, nog een hartaanval en reanimatie, en een intubatie.

“Twee uur later had ik nog niets gehoord, en werd ik bezorgd. Ik belde het ziekenhuis. Ze wilden het nog niet zeggen, maar Miguel was niet te redden. Ze zeiden dat ik best naar daar kwam. Ook zijn ouders zijn nog uit Sint-Niklaas gekomen. Maar toen we Miguel te zien kregen, was het duidelijk. Rond 11 uur is hij gestorven.”

Een droom

“Ik hoop nog steeds dat ik wakker word en dat het een droom blijkt”, zegt Stephanie. “Ik kan het allemaal niet goed vatten, en verdring het in een hoekje. Voor de kinderen moet ik ook blijven doorgaan. Ik wil hen vooral helpen. De jongste wil niet dat we wenen, terwijl sommige van de oudere kinderen daar wel nood aan hebben. Je moet zo veel regelen: begrafenisondernemer, verzekering, leningen, school. Ik heb nog geen tijd gehad om te rouwen.”

Voor de jongste vier kinderen komt er enorm veel steun van de school. Die regelden een psycholoog die op school komt, zodat Stephanie daar al niet voor moet rondrijden na de schooluren. “Dat is een hulp. Ook familie en vrienden helpen enorm. Gelukkig, zonder hen zou ik het niet kunnen”, aldus Stephanie.

Om Stephanie extra te ondersteunen, hebben de familie van Miguel en haarzelf nu een steunactie opgezet. “Ze hebben mij daar totaal mee overdonderd. Ik zou zelf nooit om geld durven vragen, ik wil het zelf oplossen. Maar ze willen wat van mijn zorgen wegnemen, zodat ik mijn leven gewoon kan verder zetten zoals Miguel en ik dat gepland hadden voor de kinderen. Daar ben ik hen zo dankbaar om”, zegt Stephanie.

Weg uit het huis

Het geld moet vooral dienen voor een nieuwe woonst. “We wonen in een huis waar we zowel mijn schoonmoeder als Miguel hebben zien sterven. Dat gaat niet. Het is emotioneel te zwaar. We slapen allemaal samen in één kamer omdat we het emotioneel niet meer kunnen dragen daar. We moeten er weg. Maar toen we een lening aangingen enkele maanden geleden, namen we geen overlijdensverzekering. Wie denkt daaraan op onze leeftijd”, zegt Stephanie.

Het gezin deed een aanvraag voor een sociale woning. “Voor zo’n grote gezinnen zijn er niet zo veel. Maar ik weet dat er een vrij staat in Aarschot, in de buurt waar Miguel zelf ook opgroeide. Het zou enorm veel betekenen als we naar daar konden. Maar we willen vooral hier weg”, klinkt het.

Wie Stephanie graag wil steunen, kan dat via deze steunactie.