“Het gebeurde allemaal vorige zondag toen we op weg waren naar ons hotel in Hazyview, vanwaar we het Krugerpark en de Panoramaroute wilden bezoeken”, begint Els Van Laere (53) haar verhaal. “Samen met mijn dochter Stephanie en mijn zoon Nicolas waren we onderweg met een huurwagen, tot we een half uur voor aankomst plots werden klemgereden. Een auto haalde ons in en kwam vlak voor ons tot stilstand, een andere wagen kwam naast ons staan. In beide auto’s zaten gewapende mannen met bivakmutsen. In een reflex ben ik achteruit gereden, draaide ik de auto om dan zo snel als mogelijk weg te rijden.”

Schoten gelost

“Mijn zoon belde intussen de politie, maar door te vluchten wisten we niet meer waar we waren”, gaat Els verder. “Kort na zijn telefoontjes merkten we achter ons een auto met een zwaailicht, maar Nicolas herkende de auto en spoorde me aan om door te rijden. Uiteindelijk kwam de auto naast ons, werden er schoten gelost op de zijkant en richtten ze een flashlight in mijn ogen om mijn zicht weg te nemen. In een nieuwe poging om te ontkomen gooide ik de remmen dicht en keerde ik onze auto. Plankgas was ik aan het spookrijden, zwalpend tussen de auto’s die op ons afkwamen. Achteraf gezien was dit levensgevaarlijk, maar ik deed er alles aan om te ontkomen.”

“Ik nam verschillende afslagen in de hoop ze af te schudden, maar een tiental minuten later zaten ze ons weer op de hielen”, vertelt Els. “Er moet dus een tracker in die auto gezeten hebben. Ze reden ons van de baan en we belandden in een vangrail. Wat daarna gebeurde, is door de paniek wat vaag. De daders sleurden mijn dochter uit de auto en ook mijn zoon en ik werden te grazen genomen. Mijn zoon kreeg zelfs een schampschot te verwerken. Ik vroeg wat ze wilden, zei dat ze al ons geld mochten hebben. ‘We will fuck you and your daughter and kill your son’, was het antwoord.”

Hulp gezocht

“We dachten dat hun actie afgelopen was, maar dan namen ze geld en de gsm van mijn zoon af. Ook uit onze koffer haalden ze wat gerief, waarna ze verdwenen. Ook de telefoon van mijn dochter namen ze al mee, maar zij vluchtte eerder al weg en zocht hulp op straat. Dat was moeilijk te vinden, want alle passanten vluchtten snel weg toen ze zagen wat er aan de hand was”, vervolgt Els.

“Onze band was stuk, maar toch zijn we met de auto weggereden. We waren bang en dachten dat ze zouden terugkomen. Eigenlijk wilden we naar de luchthaven zeven kilometer verderop rijden, maar uiteindelijk moesten we onderweg al stoppen. Daar heeft de politie ons uiteindelijk gevonden, ze waren al langer op zoek naar ons.”

Verklaringen

“Door hen zijn we heel goed verder opgevangen”, zegt Els. “We hadden enorm veel schrik, want we vertrouwden niemand meer. Toch hebben ze geholpen bij de herstelling van onze band en escorteerden ze ons naar het kantoor. Daar namen ze verklaringen af, waaruit ze al snel conclusies konden trekken. We waren getroffen door een bende waar ze al acht jaar naar op zoek zijn. Ze hebben ons nog gevraagd of we nog eens met de auto wilden verder rijden, met hen voor en achter ons, in de hoop dat ze zouden terugkomen en ze de bende zouden kunnen vatten. Maar dat zagen we absoluut niet zitten.”

“We werden door een vrijwilligster begeleid naar een safehouse. Ook al voelden we ons daar wat veiliger, toch wilden we daar zo snel mogelijk weg. Alle prikkels zorgden voor paniek en we durfden al helemaal niet in een auto zitten. Uiteindelijk zijn we woensdag naar Dubai gevlogen, waar we nog enkele dagen zijn gebleven om ook nog wat mooie momenten te kunnen beleven op onze reis. Sinds afgelopen maandag zijn we opnieuw thuis in België.”

“We hebben pech, maar ook heel veel geluk gehad”, zegt Els. “Iedereen weet dat Zuid-Afrika niet zo’n heel veilig land is, maar we kennen heel wat mensen die daar al twintig keer geweest zijn en nog nooit iets hebben meegemaakt. Je gaat er dus niet van uit dat het je zal overkomen. Wat we hebben meegemaakt is verschrikkelijk, maar het had nog zoveel erger kunnen zijn. Het zal nog even duren voor we hier allemaal goed van bekomen en hersteld zijn, maar het helpt dat we bij elkaar terecht kunnen. We zijn er allemaal nog en we kunnen het nog navertellen, dat is voor ons het voornaamste.”