ANALYSE. Onze KRC Genk-watcher: “Eigen kweek: hoe een felbevochten Genkse thuiszege bol stond van symboliek”

Vooreerst: zeker half februari maakt de eerste zwaluw de lente nog niet. De eerste zege van 2024 was een must-win tegen een staartploeg, die niet voor niets al het hoogst aantal tegengoals slikte in de Jupiler Pro League. Maar in aanvallend opzicht heeft RWDM een aantal troeven, waarmee het elke tegenstrever pijn kan doen. De snelle Biron, de voormalige Franse belofteninternational Reine-Adelaïde en vooral de aartsgevaarlijke Carlos Alberto, deden Genk zweten en dwongen de thuisploeg na de vroege openingsgoal tot een zoektocht naar zichzelf.

Die bracht enkele belangrijke pijlers naar boven, waarop Wouter Vrancken moet verderbouwen om een ticket voor de Champions’ Play-offs uit de brand te slepen. Een daarvan is het geloof in eigen kunnen. Zo is het knap hoe de Genkse rechterflank in het openingskwartier alle kleuren van de regenboog zag, maar de situatie op karakter omdraaide. Er is nog heel veel schaafwerk aan het positiespel van El Ouahdi, maar zijn instelling en loopvermogen roepen herinneringen op aan zijn voorgangers Maehle en Munoz. Terwijl ook Bonsu Baah sneller ging spelen, betere keuzes ging maken en af en toe de actie buitenom inzette om zo veel dreigender te worden.

Er is nog heel veel schaafwerk aan het positiespel van El Ouahdi, maar zijn instelling en loopvermogen roepen herinneringen op aan zijn voorgangers Maehle en Munoz.

Aan de overkant gooide Luca Oyen na een aarzelende start zijn scrupules overboord. Zijn eerste doelpunt van het jaar bevrijdde hem zichtbaar en deed hem dominanter voetballen en dollen met tegenstrevers. Dit brengen in nog moeilijkere omstandigheden - het is niet elke week RWDM thuis - wordt de voorwaarde om te kunnen spreken van een echte nieuwe start.

Zo kan je moeilijk victorie kraaien na de 3-1 van zaterdag, je mag wel genieten van de voornaamste conclusie na de wedstrijd: de overwinning was een ode aan de jeugdacademie. Met naast de vertrouwensboost voor Oyen ook enkele knappe reddingen en één wereldsave van doelman Vandevoordt en de bevestiging van de vista én werklust van dirigent El Khannouss, ditmaal beslissend met twee assists en een pré-assist. Dat alles onder leiding van aanvoerder/metronoom Bryan Heynen.

Deze geslaagde aflevering van ‘Eigen Kweek’ stond ook nog eens bol van de symboliek. De band tussen spelers en supporters heeft de mislukte start van 2024 overleefd, bewees het emotionele eerbetoon aan de eerder deze week verongelukte supporter Kristof Venken. Niet alleen maakte Arokodare gelijk op de tonen van You’ll never walk alone. Het spandoek, dat op dat moment ontvouwd werd, kreeg ook een hoofdrol in de viering na de match. Knap. En hopelijk inspirerend.