Dries vertoont eerste barst en nieuwe leider staat op in ‘Kamp Waes’: “Ik heb me nog nooit zo misselijk gevoeld”

“Eerst moet Kaat overgeven tot ze leeg is. Pas dan kan ze beginnen zwemmen”, vindt SF’er Adrie. De drilinstructeur krabt aan zijn baard terwijl hij vanop fregat Castor naar een schermpje tuurt. Op een zwarte monitor, aangesloten op een warmtecamera, ziet hij vijf lichtgevende stipjes dobberen op de Noordzee. Het zijn Lode, Dries, Kaat, Sara en Jolan die even daarvoor van het varende fregat zijn gesprongen op anderhalve kilometer van het strand van Raversijde. Het is midden in de nacht en hun doel is om vóór het licht wordt met rugzak de kust te bereiken. Kaat en haar broer Dries zijn zo misselijk als een hond. Eerst overgeven dus, dan zwemmen.

Het nachtelijke zwempartijtje is het eerste deel in een missie die instructeur Fly en zijn team uitstippelden. “Voor sommigen het avontuur van hun leven”, stipuleert Fly. “Voor anderen een ritje naar de hel en terug.” Het is de ultieme test. Als het vijftal hier slaagt, slagen ze voor ‘Kamp Waes’. Klein detail: de rekruten denken dat het gaat over een missie van 36 uur, terwijl de Special Forces in werkelijkheid een dubbel zo lange tijd hebben voorzien. Na het maritiem luik wacht een busje hen op dat het vijftal naar de Ardennen voert, waar ze een doelwit moeten observeren. Behoorlijk spectaculair allemaal. Zeker omdat de rekruten even daarvoor naar de boot werden gebracht met onderwaterscooters en en in de gaten gehouden werden met nachtkijkers. Voor het eerst lijkt ‘Kamp Waes’ niet op een fysieke martelgang, maar op een Bondfilm.

Jongste rekruut Kaat heeft opnieuw de leiding van het kwintet, maar worstelt nog met de naweeën van de Noordzee. “Ik ben nog nooit zo misselijk geweest in mijn hele leven”, blaast ze, tsjokkend door de bossen rond Elsenborn. En ook haar broer, de onverwoestbare en recordbrekende Dries, heeft het voor het eerst moeilijk. “Ik ben nog nooit zo moe geweest in ‘Kamp Waes’”, zucht hij bij een maaltijdzakje ‘Thai chicken’ op een rustpunt in het bos. De vijf moeten 7 kilometer marcheren naar hun observatiepunt, maar dat duurt een eeuwigheid. “Deze wandeling hadden we in begin van ‘Kamp Waes’ in één ruk gedaan”, zegt Lode. “Maar we zitten allemaal aan het einde van ons Latijn. Morgen kunnen we allicht naar huis.” Niet dus.

De enige die geen last lijkt te hebben van de vermoeidheid is orthopedisch chirurg Sara. Ze neemt initiatief, stippelt routes uit en maakt nergens fouten. De rest volgt. Instructeur Fly, die het gezelschap op een bepaald moment in het bos in de gaten houdt, is onder de indruk. “Sara is de natuurlijke leider van de groep”, ziet hij. “Kaat is teamleader, maar je ziet de verschuiving. Het leiderschap van Sara wordt aanvaard.” Wanneer Sara later een groepje terroristen fotografeert en Fly haar en Jolan vanop het hoofdkwartier volgt via monitors, krijgt hij zelfs een aantal lovende woorden over zijn lippen. “Voor burgers doen ze het echt ongelooflijk”, knikt hij bewonderend. “Ze laten dingen zien die een militair met maanden opleiding laat zien. Als ze dit overleven, hebben die vijf echt iets heel strafs gedaan.”

Volgende week is het vervolg van de missie te zien.

LEES OOK.

Achter de schermen van het slopende ‘Kamp Waes’: “Op een bepaald moment waren we de kandidaten kwijt”

INTERVIEW. Dit zijn de ouders van Dries en Kaat uit ‘Kamp Waes’: “Toen ons kind niet slaagde voor een examen, kregen we reacties als: ‘Ah, we zijn blij dat zij ook eens falen’” (+)