“Tussen 14 en 17 uur in de namiddag moet je die mannen niet bellen, dan zitten ze op café en nemen ze toch niet op”, lacht Wim, de zoon van Georges. “Voor alle duidelijkheid, het zijn geen dronkenlappen. Onze pa drinkt zelfs geen druppel alcohol.”

Vijf jaar geleden is Jacques weduwnaar geworden. Georges is al dertig jaar gescheiden en is dus ook alleenstaand. “Mijn broer heeft lang voor zijn zieke vrouw gezorgd,” zegt Georges. “Na haar overlijden zijn we samen beginnen fietsen. Dat was in de lente van 2019. Sindsdien slaan we geen dag over. We willen op onze oude dag niet alleen in huis blijven zitten.”

Postbode

De broers fietsen elke dag naar een ander café. Op maandag vind je hen in de cafetaria van woonzorgcentrum Ezelsdijk in Diest waar hun vriend Raymond verblijft. Dinsdag zitten ze in de Truckstop in Heusden-Zolder, woensdag maken ze een tochtje naar het fietscafé aan de Paalse Plas, donderdag gaat het richting Savarin in Bolderberg, vrijdag is café Het Excuus in Schaffen hun vaste stek en op zaterdag slaan ze een babbeltje in Het Vloot aan het Schulensmeer. Op zondag zijn Georges en Jacques minder honkvast. Dan kiezen ze tussen de visvijvers aan kasteel Meylandt in Zolder en de abdij van Herkenrode in Hasselt.

Jacques was vroeger onderwijzer in Beringen, Georges was dertig jaar postbode in Zelem en Lummen. Hoewel ze elke dag samen op café gaan, kan Jacques het toch niet laten om op het middaguur even naar zijn broer te bellen. “Tja, dan wil ik horen hoe het met hem gaat. Zeg maar dat ik altijd bekommerd ben om mijn jongere broer”, grijnst de oudste van de twee. Er moet al veel gebeuren voordat de twee broers hun dagelijkse fietstocht schrappen. “Alleen als een van de twee ziek is, blijven we thuis. Als het te hard regent, dan komt Jacques me halen met de auto.”

Gewoontedieren

Jacques en Georges hebben nog twee broers en een zus. “We hebben een sterke band”, knikt Georges. “Acht jaar geleden ben ik ernstig ziek geworden. Endeldarmkanker. Voor de behandeling daarvan ben ik maar liefst tachtig keer in Leuven geweest. Ik rijd al lang niet meer met de auto, maar kon altijd op mijn broers en zus rekenen om me naar het ziekenhuis te brengen.”

De broers hebben hun vaste cafés en ook in hun consumptiegedrag zijn ze gewoontedieren. Ze bestellen elke dag twee drankjes. Georges neemt eerst een koffie en daarna een frisdrank. Jacques drinkt eerst iets lekker, liefst een donker biertje, gevolgd door een koffie. “We gaan op café voor de gezelligheid, niet om veel te drinken”, benadrukt Jacques.

Raken ze dan nooit uitgepraat? “Nooit, we zijn allebei geïnteresseerd in sport, vooral in voetbal. Daarover kan je blijven discussiëren. We lezen ook elke dag Het Belang van Limburg, dat pluizen we helemaal uit. Dat levert meer dan genoeg gespreksstof op. We zitten ook dikwijls in gezelschap van anderen. Als je elke dag naar dezelfde cafés gaat, dan leer je overal mensen kennen.”

Sterke genen

De twee broers fietsen elke dag tussen de 25 en 30 kilometer. Sinds een paar jaar doen ze dat elektrisch. “Georges had als eerste een elektrische fiets”, zegt Jacques. “Ik herinner me nog een ritje naar Scherpenheuvel. Dat laatste stuk gaat behoorlijk bergop. Georges reed met de vingers in de neus naar boven, terwijl ik boven aan de basiliek helemaal in het zweet stond. Toen heb ik ook meteen een elektrische fiets besteld.”

Of Georges en Jacques die dagelijkse fietstochtjes met cafébezoek nog lang denken vol te houden? “Pa en ma zijn 93 en 95 jaar geworden. Hopelijk hebben we hun sterke genen geërfd. In dat geval hebben we nog wat jaartjes voor de boeg.”