Over z’n pensioen

“Ik kan nu doen wat ik wil. Ik kan tijd spenderen met mijn kinderen. Ik hou echt van dit leventje”, legt Hazard vanuit z’n huiskamer uit. “Ik mis het voetbal spelen totaal niet. Hoe het er in de kleedkamers aan toeging, dat ergens wel. Maar het spelletje an sich mis ik niet. Ik kan thuis ook voetballen met mijn kinderen in de tuin. Dat is momenteel meer dan voldoende. Ik kijk nu en dan wel naar enkele matchen, ook omdat mijn broers (Kylian en Thorgan, red.) nog actief zijn, maar 90 minuten volgen is niet meer aan mij besteed.”

Over zijn ‘mislukte’ overstap naar Madrid

Na zeven glorieuze jaren trok Hazard de deur bij Chelsea achter zich dicht om in de zomer van 2019 te arriveren in de Spaanse hoofdstad. “Real was mijn droomclub. Ik denk niet dat ik iets anders had kunnen aanpakken. Ik denk dat ik een beetje pech had omdat er het jaar nadien Covid opdoemde. Als je het hele verhaal wilt horen: ik raakte geblesseerd, ging toen naar Dallas om mijn enkel te laten opereren. Toen ik terugreisde naar Madrid, zaten we met de lockdown. Ik zat dus alleen thuis en moest op mijn eentje revalideren. Zonder hulp van fysioloog. Als ik één ding zou willen veranderen, dan had ik langer moeten aandringen om toch een goeie fysio naar mij te sturen. Ik wilde kunnen spelen op het hoogste niveau. Toen covid voorbij was, pushte ik mijn lichaam te ver en merkte ik meteen dat ik op m’n eentje te weinig oefeningen had afgewerkt tijdens m’n revalidatie. Mijn enkel voelde ook helemaal anders aan. Tegen Zidane (de toenmalige trainer van Real, red.) zei ik: “Ik kan niet nog meer doen. Vervolgens breek ik mijn enkel en vanaf dan kent iedereen het verhaal.”

“Aan de andere kant: het klopte dat ik met enig overgewicht in Madrid arriveerde”, gaat Hazard ook dat topic niet uit de weg. “Elke zomer kwam ik vier à vijf kilo bij. Ik vond: ‘Je geeft zoveel van jezelf tijdens het seizoen, in mijn vrije tijd mag ik doen wat ik wil’. Dan moest je mij niet vragen om eens te gaan lopen. Ik genoot ervan om naar het strand te gaan en lekker te eten in het samenzijn van mijn familie. Een biertje drinken was soms ook niet slecht. Bij ons in België beschikken we dan ook over de beste bieren ter wereld. Ik voelde geen druk om mijn hoge prijskaartje te verzilveren bij Real. Het is gewoon jammer dat de dingen zijn gelopen zoals ze zijn gelopen. Het is spijtig dat ik geen lach op het gezicht van de Real Madrid-fans heb kunnen toveren, zoals verhoopt.”

Over de Belgische Gouden Generatie

En dan snijden Hazard en co. meteen de klasse van Kevin De Bruyne aan. “Hij is veruit de beste speler in de Premier League”, meent Hazard. “Hij ziet dingen die anderen niet opmerken. De manier waarop Pep Guardiola (coach van Manchester City, red.) De Bruyne laat rondzwerven zegt genoeg. Een Kevin die je z’n ding laat doen, is de beste die er is. Niet alleen in de Premier League, maar wereldwijd.”

Vervolgens kijkt Hazard terug op het WK van 2018 in Rusland. Het wereldkampioenschap waar België enorm dicht bij een wereldtitel was, maar in de halve finale op het Franse sterrenensemble stuitte. “Het is gewoon zo moeilijk om iets te winnen met een nationale ploeg. Het niveau is zo hoog op een WK. Ik denk niet dat Frankrijk zoveel beter was dan ons, maar ook zij bulkten van de kwaliteit in de kern. Het is niet dat we verloren tegen een pietluttig land.”

“We waren ook een beetje moe na die wedstrijd tegen Brazilië (1-2, red.). We gaven alles en vijf dagen later moesten we opboksen tegen een Mbappé, een N’Golo Kanté en een Paul Pogba. Bovendien misten we op dat moment ook Thomas Meunier. Hij was degene die ruimtes kon dichtlopen en het team ademruimte kon geven. Ik wil dat niet als excuus inroepen, maar het zat hem in de details destijds. Roberto Martinez was een topmanager. Ook zijn persoonlijkheid was top. Op het einde van de periode van Marc Wilmots begonnen we een goed team te worden, Martinez wijzigde hier en daar wat aan de tactiek en zorgde voor meer discipline. Hij liet ons nog meer samenspelen. De samenwerking met hem was gedurende zijn hele ambtstermijn van zes jaar geweldig. We praten nu wel over de Gouden Generatie, maar de nieuwe Belgische generatie is ook heel goed. We gaan onze ogen uitkijken op het aankomende EK. Daar ben ik zeker van.

Over de toekomst

“Een toekomst als voetbalcoach komt er zeker niet aan. Maar ik zou wel graag jonge kinderen begeleiden. Vijf à zesjarigen die louter willen spelen en genieten, zonder iets van tactiek dat erbij komt kijken. En waar geld niet van belang is. Mijn kinderen spelen momenteel voetbal, maar als ze er niet in verder willen gaan, is dat ook goed. Zij beslissen. Als ze willen tennissen of golfen, dan doen ze maar. Maar als ze wél verder willen in het voetbal, kan ik hen dingen bijbrengen. Prof worden is natuurlijk geen eitje. Om zo’n achternaam te hebben maakt het eveneens niet evident”, aldus de 33-jarige Hazard.