‘Final Fantasy VII Rebirth’ lost hoge verwachtingen in én gaat er los over ook: 10/10

Voor wie pas gisteren beginnen te gamen is: toen ‘Final Fantasy VII’ in 1997 verscheen op de PlayStation, was dat voor veel gamers het begin van een langlopende liefdesrelatie met de reeks. Ja, de vorige delen waren ook bij ons mondjesmaat verkrijgbaar op de SNES, maar deel zeven was toch van een heel ander kaliber. Verspreid over drie cd’s en in voor die tijd verbluffende 3D-graphics, dwaalden we uren en urenlang rond in de wereld die een intrigerende combinatie was van dieselpunk en fantasy.

Personages als Cloud, Aerith en natuurlijk Sephiroth werden cultureel erfgoed. Er verschenen spin-offs, animatiefilms en boeken. Kortom, het had wel wat impact. Niet onlogisch dus dat fans jarenlang zaten te hopen op een remake van dit legendarische spel, en in 2020 werden hun smeekbedes beantwoord. Althans gedeeltelijk, want de remake zou zowaar een eigen trilogie worden, waarvan elk deel een van de drie oorspronkelijke schijfjes zou behandelen.

‘Remake’ speelde zich dus nog volledig af in de besloten omgeving van Midgar, maar in ‘Rebirth’ wordt de spelwereld opengetrokken zodat je meteen doorhebt dat dit een veel, véél uitgebreider spel is dan z’n voorganger. De eerste uren spenderen Cloud en co. nog in de straten van Kalm, die voornamelijk dienen als tutorial om de basismechanieken van het spel aan te leren.

De flashback naar de gebeurtenissen in Nibelheim, die bij veteranen ongetwijfeld in het geheugen gegrift staat, leert je hoe de gevechten in hun werk gaan. Niet dat er veel veranderd ten opzichte van ‘Remake’, maar een opfrissingscursus is altijd mooi meegenomen. In Kalm zelf introduceert het spel dan weer het aangepaste levelsysteem en de nieuwe ‘item transmuter’.

Door gevechten te winnen, verdien je zoals vanouds nog steeds ervaringspunten en genoeg van die punten zorgen ervoor dat het level van de personages omhoog gaat. Niks nieuws onder de zon daar dus. Wat het foliosysteem zoals het hier heet echter inhoudt, is dat er naast de gewone ervarings- ook andere punten verdiend worden telkens je een level stijgt. Die punten kan je dan weer naar eigen goeddunken investeren in nieuwe moves, hogere statistieken etc..

Zoals de naam al doet vermoeden, dient de ‘item transmuter’ om items te transmuteren. Dit gadget komt in principe neer op het feit dat Square Enix een craftingsysteem heeft ingevoerd, maar dan met een ‘Final Fantasy’-verklaring waarom je van een paar takjes een accessoire of gezondheidsdrankje kan maken. Was het nodig om dat zo te verpakken? Natuurlijk niet. Geeft het aan hoeveel oog voor detail en ‘world building’ de makers hebben? Absoluut wel.

Ook het nieuwe kaartspel, de minigame Queen’s Blood die in een later hoofdstuk een centrale rol zal spelen, doet hier z’n intrede. Beide nieuwigheden lijken in het begin wanneer ze worden uitgelegd oeverloos complex, maar worden na een tijdje tweede natuur. Vooral je kaartendeck voor Queen’s Blood optimaliseren en nieuwe strategieën bedisselen blijkt al gauw een erg verslavende tijdsverslinder.

Maar op een bepaald moment wordt het tijd om de lineaire straten van Kalm achter je te laten en de wijde wereld in te trekken, en meteen wordt duidelijk dat dat ‘wijde’ geen overdrijving is. Met gepaste dramatiek gooit Cloud letterlijk de deuren open naar de vrijheid om de rest van het spel op je eigen tempo te ontdekken. De uitgestrekte grasvelden voor je zijn bezaaid met monsters om te bekampen, schatten om te ontdekken, grondstoffen om te verzamelen en intrigerende bouwwerken in de verte die schreeuwen om verkend te worden.

Eén van de eerste personages die je al snel tegen het lijf loopt, is Chadley die in ‘Remake’ voor het eerst z’n opwachting maakte en ook hier weer vergelijkbare functie vervult. In het vorige deel verzamelde Chadley immers data van je vechtstijl, en op basis daarvan kon je bij hem nieuwe materia laten ontwikkelen of summons bekampen in zijn VR training simulator waarna je die krachtige helpers dan weer kan oproepen tijdens gevechten. Hier doet hij die dingen ook nog, maar zijn rol is aanzienlijk vergroot ten opzichte van ‘Remake’.

Het verzamelen van gegevens beperkt zich nu immers niet meer tot enkel gevechten. Verspreid over de uitgestrekte kaart zijn namelijk zogenaamde ‘remnawave towers’ te vinden. Eens je zo’n toren geactiveerd hebt, onthult die de locaties van verschillende nevenactiviteiten waar je de nodige data voor Chadley kan gaan scoren. Dat kunnen gevechten zijn tegen speciale, sterkere versies van gewone monsters, kristallen die je kan scannen voor meer achtergrondinformatie over de streek of summons, of zogenaamde ‘protorelics’, unieke voorwerpen waarvan de speurtocht een sidequest op zich vormt.

Het sleutelwoord om ‘Rebirth’ te omschrijven is dus “uitgebreid”. Elk aspect van het spel is meteen herkenbaar voor wie ooit ‘Final Fantasy VII’ gespeeld heeft, maar tegelijkertijd is alles zodanig uitgediept dat het bij momenten aanvoelt alsof de gebeurtenissen van het origineel maar een samenvatting waren van het echte spel. Ter illustratie: net als in het origineel moeten Cloud en gevolg op een bepaald moment een moeras oversteken dat bewaakt wordt door een reusachtige slang die je onmogelijk kan verslaan op dat moment.

Vroeger was de oplossing niet meer dan een Chocobo vangen omdat die sneller kan lopen en vervolgens op de wereldkaart het moeras oversteken. In ‘Rebirth’ wordt deze korte sequentie echter een trek naar het moeras daarna een cursus Chocobo-rijden voor beginners, vervolgens een tocht door het moeras op de rug van je nieuwe gevederde kompaan en tenslotte een indrukwekkende confrontatie met voorgenoemd serpent. En dan is het spel dus nog maar amper begonnen en besef je dat waarschijnlijk elk piepklein stukje dat je je nog kan herinneren van vroeger dezelfde behandeling gaat krijgen.

Naast uitgebreidere maar herkenbare segmenten, verwacht wie ‘Remake’ gespeeld heeft uiteraard ook nieuwe wendingen die het gekende verhaal naar onverwachte richtingen duwen. Omdat we uiteraard geen spoilers willen weggeven, volstaat het om te zeggen het ook hieraan allerminst ontbreekt, en het einde je met een minstens even grote mindfuck/cliffhanger zal opzadelen als dat van ‘Remake’.

Audiovisueel sluit ‘Rebirth’ qua stijl vanzelfsprekend aan bij ‘Remake’, dat vier jaar geleden al een grafische tour de force was op de PlayStation 4 en er zelfs nu nog indrukwekkend uitziet. De beelden die dit deel echter op je scherm tovert, zijn van een zelden geziene grafische praal. Het is fantastisch om te zien hoe locaties die bijna dertig jaar geleden uit een handjevol pixels waren opgetrokken, er nu eindelijk uitzien zoals je ze destijds in je fantasie tot leven deed komen.

Het is een genot om door de drukke straten van Kalm te flaneren, de Golden Saucer in de verte boven het desolate mijndorpje Corel te zien uittorenen en de uitbundige feestelijkheden in Junon mee te maken in de schaduw van het imposante Sister Ray-kanon. Die grafische kracht wordt ook doorgetrokken naar de personages, waarvan je in close-up de poriën in hun huid kan tellen met als absolute uitschieter Cait Sith, die pas na een hoop speeluren zijn opwachting maakt maar dan ook wel meteen de prijs voor meest knuffelbare gamepersonage van 2024 wegkaapt.

Elk personage is ook voorzien van een fantastisch gecaste stem die hun persoonlijkheid nog meer kleur geeft. Aan de dialogen is net als in ‘Remake’ ook het nodige sleutelwerk verricht, zodat alles veel vlotter overkomt dan vroeger. Dat was ook wel nodig, want de lokalisatie vanuit het Japans naar het Engels in de originele ‘Final Fantasy VII’ liet vaak wel wat te wensen over. Gelukkig zijn alle rare zinsneden en halfslachtige uitdrukkingen hier helemaal herwerkt tot natuurlijk klinkende dialogen zonder verlies van de vaak dwaze humor die het origineel zo charmant menselijk maakte.

Die humor is zelfs nog meer aanwezig dan vroeger door de toevoeging van een paar nieuwe personages en evenementen die de onnozelheidsfactor geregeld de hoogte in jagen. Er is bijvoorbeeld maar weinig dat je kan voorbereiden op je intrede in de Golden Saucer, om maar één voorbeeld te geven van hoe absurde passages de serieuze momenten behapbaar maken.

Op muzikaal vlak is het smullen van een feest van herkenning. De muziek van ‘Final Fantasy VII’ staat dan ook al even hoog aangeschreven als de gameplay, dus zou het maar raar zijn mocht er plots geen ‘Waltz de Chocobo’, ‘On That Day, Five Years Ago’ of ‘Trail of Blood’ meer te horen zijn.

Ook in ‘Rebirth’ is de soundtrack weer van de hand van Nobuo Uematsu, die de muziek van elk deel uit de ‘Final Fantasy’-reeks (en nog meerdere handenvol andere games) voor zijn rekening nam. Naast opnieuw georkestreerde en gearrangeerde versies van zijn klassieke werk bevat ‘Rebirth’ ook een pak nieuwe muziek, waaronder een geheel nieuwe titelsong, die naadloos aansluit bij de oude deuntjes.

Een maximumscore impliceert niets minder dan perfectie. Maar bestaat er eigenlijk wel zoiets als een perfect spel? Daar kan je uiteraard urenlang over discussiëren en de kans is groot dat er inderdaad op alles wel iets valt aan te merken. Maar er zijn af en toe wel games die perfect de verwachtingen inlossen, en daarnaast zelfs nog veel meer te bieden hebben. ‘Final Fantasy VII: Rebirth’ heeft ook z’n kleine kantjes (die Chocobo’s beslissen ook de helft van de tijd maar gewoon zelf of ze zin hebben om te rennen of niet) maar het is alles wat je had durven hopen na ‘Remake’ en nog zoveel meer.

Elke vierkante centimeter van deze wereld is tot in het detail uitgedacht en gepolijst. Elk personage klinkt exact zoals het zou moeten klinken. Elk gameplayelement dat de tand des tijds minder goed heeft doorstaan, is bijgeschaafd. Elk fragment van het verhaal is onder de loep genomen, uitgebreid en verbeterd zonder te morrelen aan de oorspronkelijke thematiek die van ‘Final Fantasy VII’ zo’n impactvol spel maakte. En dat alles maakt van deze ‘Rebirth’ wel degelijk een perfect spel. Het wachten op het derde en laatste deel duurt nu al te lang.