Afscheid van ‘Tony van de Ziekenkas’, de ‘gemekkelijkste mins’ van Hechtel-Eksel

Tony werd geboren op 28 augustus 1957 in Hechtel-Eksel. Na drie dochters had het gezin een zoon. Zijn ouders waren ongelofelijk trots. Al bleek die Tony een ventje met veel lef. Hij ging als kleuter in de stal zonder aarzelen op een liggend paard zitten. Met zijn driewielertje reed hij onbevreesd de kelder in. De soep die daar stond af te koelen, vloog in het rond. Helpen deed hij ook al graag. Bijvoorbeeld als zijn vader met de melkwagen onderweg was, ging hij mee. Het eindigde niet zelden met een ijsje op de laatste halte bij de boeren van Averbode.

“Het was eigenlijk heel gemakkelijk om zitdag te doen in Hechtel, want de meesten wilden geholpen worden door Tony”

Collega’s

Echt handig was Tony niet. Een riek vasthouden lag hem niet, maar studeren kon hij wel. Als jongeman droomde Tony ervan om dokter te worden. Hij maakte uiteindelijk zijn studies als laborant af. Bij de Christelijke Mutualiteit konden ze zo’n sociaal voelend iemand wel heel goed gebruiken. Daar is hij helemaal opengebloeid. Hij ging de kantoren bemannen in Peer en Hechtel-Eksel. Daar werd hij een begrip. Het hele dorp kende in een mum van tijd ‘Tony van de Ziekenkas’.

Nooit klagen

“Het was eigenlijk heel gemakkelijk om zitdag te doen in Hechtel”, verklappen zijn collega’s. “Want de meesten wilden geholpen worden door Tony. Ze bleven zelfs langer wachten tot hij beschikbaar was. Officieel mocht het misschien niet: maar als de mensen problemen hadden met andere formaliteiten of belastingbrieven, dan vulde hij die ook gewoon in. Was het sluitingstijd, maar zaten er nog mensen? Dan werkte Tony alles netjes af. Je moet de mensen toch helpen, zo vond hij.”

“Hij noemde zichzelf de ‘gemekkelijkste mins ter wereld’. Maar oh wee als de Christelijke Mutualiteit iets plande wat niet in het belang van de leden was, dan steigerde Tony. Dan durfde hij tijdens vergaderingen in het verzet gaan”

Collega’s

Klagen deed Tony niet. “‘Klaarstaan voor anderen, maakt jezelf ook gelukkig’, vond hij. Mensen onthouden het als je goed voor hen bent. Hij noemde zichzelf de ‘gemekkelijkste mins ter wereld’. Meestal was dat ook wel waar”, herinneren zijn collega’s. “Maar oh wee als de Christelijke Mutualiteit iets plande wat niet in het belang van de leden was, dan steigerde Tony. Dan durfde hij tijdens vergaderingen in het verzet gaan. En als hij aan het woord was, werd er naar hem geluisterd.”

OCMW

Tony schopte het tussendoor ook ver als middenvelder voor Hechtel FC als centrale middenvelder. Voetbal lag hem aan het hart. Precies omdat Tony zo actief was bij de lokale ziekenkas en bij verenigingen werd hij gevraagd voor de lokale politiek. “Een groot succes: Tony werd vlotjes een stemmenkampioen op de toenmalige CVP lijst”, zegt goede vriend Franki Vanderheyden. “Vier jaar later werd hij omwille van zijn sociale gedrevenheid al OCMW-voorzitter van Hechtel-Eksel. Beide kantoren lagen aan het Rode Kruisplein in het dorpscentrum. Regelmatig stak hij gewoon het plein over om aan de ene kant OCMW-voorzitter of aan de andere kant Tony van de Ziekenkas te zijn. Eigenlijk vond hij zichzelf geen politieker, maar visie had hij des te meer. Twintig jaar lang konden hulpbehoevenden en zieken bij hem aankloppen. Hij was dan wel een nuchtere wetenschapper van opleiding, zijn beslissingen bij het OCMW en als schepen werden toch ingegeven door zijn hart. Waren er nieuwe verkiezingen? Dan had hij geen eisen bij het vormen van de lijsten. Hij vond het prima om onderaan te staan, als lijstduwer. Om dan vervolgens weer massaal stemmen binnen te halen voor de partij. Even kreeg hij de bevoegdheid financiën bij zijn takenpakket. Prompt werd het budget voor sociale zaken fors opgetrokken. Hij vond dat het nodig was. Hij heeft duidelijk zijn stempel gedrukt op het beleid in Hechtel-Eksel. Hij stond aan de wieg van het dorpsrestaurant, de mindermobiele centrale, het seniorenteam, de lokale opvang van asielzoekers en Sthep. Ook bij de oprichting van de Welzijnsregio van de Noord-Limburgse OCMW’s was hij de drijvende kracht. Twintig jaar stond hij aan het hoofd van het OCMW. Dat werd nog uitbundig gevierd.”

Wandelclub

De laatste jaren bouwde hij zijn carrière wat af. Het was tijd voor zijn echtgenote Sylvia, zijn vier kinderen en de vier kleinkinderen die er intussen bijgekomen waren. “Dat deed hij weer heel gedreven”, lacht zijn familie. “Ooit heeft hij bijna heel de living verbouwd toen de kleinkinderen op bezoek waren. Hij ging helemaal op in het spel en de verhaaltjes die hij hen vertelde. Zij vonden het telkens geweldig. Maar stilzitten in zijn eigen Hechtel-Eksel kon Tony ook niet. Na zijn pensioen werd hij meteen vrijwilliger bij het cafetaria aan de Begijnenvijvers. Alweer ging hij dienen en mensen bedienen. Dat was nu eenmaal zijn leven.” Bij de CM werd een seniorenwandelgroepje opgericht. Geheel volgens de wijsheid van Tony werd die wandelgroep ‘De gemekkelijke minsen’ genoemd. Je moet niet moeilijk doen, maar genieten van het leven en wandelen.

Skydiven

Een lang en zorgeloos pensioen is het niet geworden. In 2022 kreeg Tony voor het eerst slecht nieuws. Er was kanker vastgesteld. “Maar klagen? Dat deed papa nog steeds niet”, getuigen zijn kinderen en vrienden. “‘Er zijn zoveel mensen die zo een diagnose krijgen. Waarom zou ik beter zijn?’ Om vervolgens wel alle kansen te grijpen en te vechten tegen zijn ziekte. Dat leek in het begin erg succesvol. Hij werd zelfs genezen verklaard. Tot het ellendige beestje weer terugkwam. Het bleek veel agressiever dan gedacht. Dokters gaven hem nog hooguit drie jaar. Er werden nog vakanties en familiefeesten gehouden. Er werden zelfs plannen gemaakt om deze zomer met de familie te gaan skydiven.”

Maar de ziekte van Tony werd erger. “Ik ga mijn landingsgestel stilaan moeten uitklappen”, zei hij zelf. Stilletjes bereidde hij zijn begrafenis voor. “‘Want jullie gaan afscheid moeten nemen van mij, maar ik ga jullie ook ontzettend missen.’ Het ging plots allemaal zo onvoorstelbaar snel. Niemand was er klaar voor. En ook Tony had het graag nog wat beter voorbereid. Begin deze maand werd de familie halsoverkop samengeroepen rond zijn bed. Zijn lievelingsmuziek werd opgezet en bij het nummer Blue Sky van Willy Nelson verliet Tony symbolisch zijn aardse Hechtel-Eksel.

“Mensen onthouden het als je goed voor hen bent”, zei Tony altijd, en hij kreeg gelijk. Bij het groeten aan het Rode Kruisplein stond een ongezien lange wachtrij om hem een laatste eer te brengen. Mensen die hij van dichtbij gekend had of die hij echt geholpen had: ze waren er allemaal bij.