‘Het aantal keren dat ik in mijn leven al heb moeten horen: ‘Uw zus, dat is een knappe, zeg’’: zussen Gina en Bianca Peeters

Gina

“Mijn zus en ik kunnen onmogelijk méér van elkaar verschillen, zowel qua talenten als qua interesses. Mijn zus heeft een talenknobbel, ik ben vooral creatief sterk. Zij heeft iets pleasends, ik ontvang graag de zorgen. Bianca kan niet zingen en heeft geen gevoel voor ritme, ik speelde al van jongs af aan mee in de band van mijn vader… Zijn wij eigenlijk wel familie? (lacht)

“Toch hebben we altijd een hechte band gehad. Ruzie maakten we niet vaak. Ik was zelfs heel beschermend. Als klasgenootjes met haar wilden spelen, moesten ze eerst mijn toestemming vragen. Op veel van de foto’s uit die tijd zie je dat ik ­Bianca in een soort liefdevolle wurggreep houd. Van mijn zus moest iedereen afblijven.

“Wij zijn opgegroeid in een warm nest. Onze moeder stopte met werken toen Bianca een jaar of 8 was, en was dus zo goed als altijd thuis. Onze papa had zijn eigen reclamebureau en liep óók zo goed als altijd in huis rond. De hele familie Peeters was dus het grootste deel van de tijd bij elkaar.

“Ook nu springen zowel Bianca als ik elke dag zeker tien minuutjes bij onze ouders binnen, net als onze kinderen. Maar ondanks die hechte familieband zijn we thuis ook met veel vrijheid grootgebracht. Als ik als puber wilde uitgaan en aan mijn vader vroeg om hoe laat ik thuis moest zijn, antwoordde hij: ‘Kom maar naar huis wanneer het niet meer leuk is.’ Onze rapporten ondertekende hij ook niet. ‘Wat je op school doet, is jullie zaak’, zei hij dan.

“Rebelleren was dus niet nodig, omdat er gewoon geen regels waren waartegen je je kon verzetten. Alhoewel: bij mijn zus hebben onze ouders de teugels iets strakker gehouden. Zij heeft de bloemetjes tijdens haar studententijd toch wat steviger buitengezet dan ik.

“Ondertussen zijn wij allebei moeder: ik van twee volwassen kinderen, zij van twee pubers. Ik kan me werkelijk geen betere moeder voorstellen dan Bianca. Zorgen voor anderen, dat komt voor haar zo natuurlijk. Ze slaagt erin om structuur en regelmaat aan haar kinderen mee te geven, iets waar ik toch allemaal meer moeite voor moet doen. Zelfs voor mijn kinderen is Bianca een soort moederfiguur. Zeker met mijn oudste zoon, van wie ze de meter is, heeft ze een bijzondere band. Toen hij onlangs voor de eedaflegging voor de politieopleiding die hij volgt vier familieleden mocht uitnodigen, zei hij: ‘Het kan me niet schelen wie er komt, maar Bibi is erbij.’ Het was meteen ook duidelijk waar ik in de rangorde stond. (lacht)

“Toen mijn kinderen jonger waren, ben ik vaak van huis weggeweest voor het werk. Maar ik heb tijdens hun jeugd ook een tijdje in een behoorlijk ongezonde relatie gezeten. Mijn toenmalige vriend probeerde me weg te houden van mijn zoons, want alle aandacht moest volledig naar hem gaan. (zucht) Nog steeds vind ik dat ik mijn zoons in die periode bij momenten wat in de steek heb gelaten. Mijn zus is er toen gelukkig op magistrale wijze voor hen geweest. Soms gingen mijn kinderen bij haar logeren, of nam ze wat taken van mij over. Daar ben ik haar nog steeds heel dankbaar voor.

“Maar ook bij mijn werk is mijn zus, en bij uitbreiding de hele familie, altijd heel betrokken geweest. Als ik moest optreden, zaten zij het grootste deel van de tijd in de zaal. Soms hielpen ze ook achter de schermen mee. Ik herinner me nog hoe ik tijdens mijn deelname aan de preselecties voor Eurosong in de halve finale was geraakt. Om het tot de finale te schoppen, moest je ook stemmen van de kijker sprokkelen. Bianca heeft toen − op eigen initiatief − een marketingcampagne opgestart. Flyers, posters, stickers om op de autoruit te plakken: de marketingmanager in haar heeft zich toen echt kunnen uitleven. Als je de opnames terugkijkt, hoor je op het moment dat ik het podium opstap een enorm gegil en applaus in de zaal. Het heeft niet geholpen, want uiteindelijk mocht ik niet doorgaan, maar het was wél een hele mooie avond. Dat heb ik deels aan mijn zus te danken.”

Bianca

“Mijn zus en ik waren ook als kind al heel close. We hebben bijvoorbeeld altijd een kamer gedeeld. Niet omdat we dat moesten, maar omdat we dat wílden. Ook nu is het toch nog een andere band dan die die je met beste vriendinnen hebt. Het gebeurt dat wij elkaar opbellen om gewoon drie zinnen tegen elkaar te zeggen. Soms zijn dat praktische zaken die geregeld moeten worden, voor onze ouders bijvoorbeeld, maar ook als een van ons tweeën slechtgezind is, zullen we dat nooit voor elkaar verbergen. Het is een eerlijk en vanzelfsprekend contact, zo’n band tussen zussen.

“Gina is in ons gezin echt wel het zondagskind. Wanneer ze het ergens moeilijk mee heeft, is die lastige situatie vaak heel snel weer voorbij. En als ze iets onderneemt, lukt dat vrijwel altijd. Dat Gina ‘iets in de media’ zou doen, was eigenlijk altijd wel duidelijk. Op haar veertiende begon ze mee op te treden in de band van papa, en ik herinner me niets anders dan dat ze thuis aan het zingen of aan het optreden was.

“Dat doen natuurlijk veel kinderen, maar bij Gina zagen we toch een soort x-factor, waardoor ik altijd wel dacht: hier zit meer in dan alleen een plezante hobby. Nog steeds vind ik Gina zingend op haar best. Hoe zij een publiek kan meesleuren, daar kan ik met grote ogen naar kijken.

“Ik heb het als puber inderdaad wat bonter gemaakt dan Gina, maar je mag niet vergeten dat mijn zus ook al vroeg begon te werken. Ze had op jonge leeftijd al andere verantwoordelijkheden, ik kon op die leeftijd nog van mijn vrijheid genieten. Tijdens het uitgaan werd ik ondertussen wel steeds vaker op het werk van Gina aangesproken. Ik vond dat niet vervelend, maar ik ben toch blij dat onze ambities zo ver uit elkaar liggen.

“Er speelt niks van jaloezie tussen ons, en we gunnen elkaar het allerbeste. Maar het aantal keren dat ik in mijn leven al heb moeten horen: ‘Uw zus, dat is een knappe, zeg’, kan ik niet meer bijhouden. Als mijn ouders ergens naartoe gaan, zullen ze ook sneller gevraagd worden hoe het nog met Gina is, dan hoe het met mij gesteld is. Gelukkig heb ik in mijn gezin dat onderscheid nooit gevoeld. Voor onze ouders was het werk van Gina nooit specialer dan het mijne.

“Vandaag is mijn zus natuurlijk vooral bezig met haar werk als coach. Ze volgt al opleidingen sinds haar dertigste, maar sinds ze niet meer bij de VRT werkt (na ontslag in 2022, red.), heeft ze zich er nog meer op toegelegd. Gina wist altijd dat haar tijd als schermgezicht eindig was. Ze zei weleens: ‘Of de kijkers beslissen op een dag dat ze afhaken, of de zender hakt de knoop door.’ Het is dat laatste geworden.

“Als een wat oudere vrouw krijg je het in de mediawereld toch harder te verduren. Dat was een periode van veel veranderingen voor Gina. Eerst was er de pandemie, veel optredens werden afgelast. Daarna viel haar werk bij de openbare omroep weg. Maar hoe ze die omschakeling naar haar werk als coach schijnbaar moeiteloos heeft gemaakt, vind ik knap. Ik pik ook wel een graantje mee van alle opleidingen tot coach die mijn zus heeft gevolgd. Onlangs was er een lastige situatie op het werk, waarbij ik als bemiddelaar tussenbeide moest komen. Dan hoor ik mezelf allemaal psychologisch onderbouwde dingen zeggen om het conflict zo constructief mogelijk op te lossen. Dat heb ik van mijn zus opgepikt. (grijnst)

“Zoals er De Verhulstjes en De Planckaerts zijn, zou er ook een tv-programma aan de Peetersen gewijd moeten worden. De warme band die je in die families ziet, hebben wij ook. Als wij met de familie samen zijn, maken wij best veel lawaai. En het kan tussen ons ook weleens kletteren, maar vaak zijn die ruzietjes heel snel weer bijgelegd.

“Er hebben zich bij ons thuis nooit grote drama’s voorgedaan, dat helpt natuurlijk om het contact in de familie zo hecht te houden. De enige drama’s die zich in onze familie afspelen, is als een van ons twee ambras heeft met onze moeder. Want wij hebben allebei sterke karakters, maar onze moeder torent daar nog boven uit. Zij heeft het sterke karakter uitgevonden. Onze vader is dan weer enorm koppig. Soms praten we dan een paar dagen niet met elkaar, om een statement te maken, maar de verzoening is altijd weer nabij.”