‘Sheriff’ Dries Heyneman noemde Adrian onlangs nog de ontdekking van de reeks. Mooie complimenten voor de uitgeweken Antwerpenaar, die trots terugblikt. “Toen de opnames waren afgerond, was er nog niks uitgezonden. Je merkt wel op een set dat het leuk is, maar komt dat gevoel ook bij de kijker over? Dat weet je nooit”, zegt hij. “Het succes blijkt nu zelfs veel groter dan bij het eerste seizoen.” Vooral het bijzondere universum van de reeks spreekt aan. “Het is soms groter en vreemder qua speelstijl. Niet noodzakelijk realistisch. Maar het bevat wel een grote waarachtigheid. Dan kom je met veel weg.”

Eddy had zeker in het eerste seizoen weinig tekst, maar zijn sprekende ogen en gelaatsuitdrukkingen vertelden veel. “Ik vond dat net tof. Ook op een fysieke manier kan je veel vertellen. Als de ander in een gesprek aan het woord is, reageer je toch ook met een mimiek? Ook op de momenten dat ik zweeg, bleef ik zoeken naar hoe Eddy communiceert.” Zondag is de begrafenis van Eddy te zien. Inclusief foto op de kist. “Heftig om te zien”, zegt Adrian. “Omdat ze ook een doodsprentje maakten. Ik speelde even met het idee om als figurant in de kerk te zitten. Toch maar niet gedaan. (lacht)”

Vroeger dan gedacht

De dood van Eddy kwam als een shock. Zeker in een eerder lichtvoetige reeks als Chantal. “Ik wist er al vroeg van, maar ik dacht dat het pas zou gebeuren in het derde seizoen. Toen we de lezing deden voor dit seizoen, kwam ik erachter dat Eddy sneller het loodje zou leggen. De shock was vooral dat het vroeger was dan gedacht. Maar ik snap het wel. Als ik naar het verhaal van Eddy kijk en hoe het werd afgerond, ben ik zelfs blij dat het nu gebeurde.” In de slotaflevering duikt Eddy op in de gedachtegang van enkele personages. “Daar blijft het bij. Ik duik niet spokend op in het vervolg. Ik zou dat ook niet zien zitten. Zijn verhaal is zo schoon afgerond. Laat het daarbij. Al spreek ik nu tegen mijn eigen winkel. (lacht)”

Adrian had eerst zijn zinnen gezet op de rol van cafébaas Muze. “Na de auditie werd ik gebeld ‘met goed en slecht nieuws’. Bleek dat de rol naar Zouzou Ben Chikha ging, maar ze hadden nog een kleine rol. Eddy was aanvankelijk slechts een figurant, maar de rol werd plots toch wat groter. Het voelde als een troostprijs. Ik was teleurgesteld. Toch hapte ik toe, omdat ik dacht dat ik zo’n figuur meer naar mijn hand kon zetten. Achteraf bekeken was het een groot cadeau.” Hij had zo veel zenuwen op zijn eerste draaidag met Maaike Cafmeyer dat hij zijn tekst vergat. “Ik heb dat wel vaker, als ik acteer met iemand voor wie het respect groot is. Ik stond vlak naast haar, en kreeg een black-out. Met één bemoedigende knipoog gaf ze aan dat het goed zou komen. Dat apprecieerde ik.”

20 jaar op Linkeroever

Op tv praat Eddy vlot West-Vlaams, maar zijn dialect is slechts aangeleerd. “Ik ben van Antwerpen”, klinkt het. “Aangekomen vanuit de Filipijnen op mijn 2de en ruim twintig jaar daar gewoond.” Via Gent belandde hij met zijn man in Oudenaarde. “Het gekke is dat ik nog steeds naar Antwerpen rij om naar de kapper te gaan. Elders bleek het nooit goed geknipt. Het was een fijne tijd daar, op Linkeroever. Ik zat twaalf jaar op het Sint-Annacollege.”

Sack studeerde in 2012 af aan de afdeling Drama aan het KASK in Gent. “Ik had af en toe werk in series en in het theater. Ondertussen kluste ik bij in de horeca. Na mijn rol in Chaussée d’amour spraken sommige mensen van een doorbraak, maar die kwam er niet. Toen het acteerwerk opdroogde, zocht ik naar stabiliteit. Zo kwam ik op de luchthaven terecht.” Sack werkt al vijf jaar in Zaventem. “Ik zit aan de check-in. Als passagiers boarden, passeren ze via mij.”

In de serie Juliet, die de fakkel zal overnemen van Chantal, heeft Sack een gastrol. Zijn ex-klasgenote Charlotte De Bruyne speelt de hoofdrol. En hij duikt ook op in Onder vuur. “Lang geleden ingeblikt. Voorlopig is er geen acteerwerk meer. De toekomst kan je niet voorspellen. Maar op een set ben ik het gelukkigst.”