ANALYSE. Waarom Bilal El Khannouss de volgende weken zijn hoofd erbij moet houden

Wouter Vrancken is een coach, die houdt van standvastigheid. Was het voor de winterstop met 34 wedstrijden in vijf moordende maanden onmogelijk om met een vast elftal uit te pakken, dan probeert hij dat nu wel te doen. Net daarom deed het hem deugd om niet alleen twee overwinningen op rij te pakken maar ook de ploeg stabieler te zien ogen. Met - zoals Vrancken het zelf noemt - verschillende connecties over het hele veld.

Stevige defensie

Defensief ziet het er de jongste weken steeds steviger uit. Maarten Vandevoordt pakte op Mambourg pas zijn eerste clean sheet van 2024 maar illustreerde daarbij opnieuw zijn topvorm bij de schaarse oprispingen van de Zebra’s. Dat deed voor zijn neus ook McKenzie in enkele cruciale één-tegen-één-situaties, terwijl Cuesta een mindere periode achter zich lijkt te laten.

Je mag de taak van de centrale verdedigers ook niet onderschatten in een ploeg, bij wie de flankverdedigers voortdurend ten aanval trekken. Met zijn tweede assist in evenveel matchen toont een onvermoeibare El Ouahdi dat hij alle vertrouwen verdient in zijn poging om in de voetsporen van illustere voorgangers Mata, Maehle en Munoz te treden. Terwijl op de linkerflank van Kayembe veel meer offensieve impulsen uitgaan dan van huurling Sobol. Ook al is de conditionele basis na de Afrika Cup beperkt en moest Kayembe met krampen naar de kant.

Sleutel bij El Khannouss

De interactie tussen beide backs en de buitenspelers Bonsu Baah en Oyen verloopt ook steeds vlotter, waardoor het Genkse aanvalsspel minder voorspelbaar wordt. Zeker wanneer Arokodare zijn rol van targetman hoger op het veld en met meer balvastheid kan vervullen, zoals in de tweede helft in Charleroi. En Sor zijn snelheid kan etaleren en zijn neus voor goals kan blijven tonen. Toch ligt de sleutel op offensief vlak vooral bij Bilal El Khannouss, die gelukkig niet op zoek gaat naar schoonheidsprijzen tijdens een Belgische afscheidstournee maar indruk maakt door als een leider zijn ploeg op sleeptouw te nemen.

In zijn enthousiasme om de cruciale driepunter over de streep te trekken, pakte El Khannouss vrijdag diep in blessuretijd nog zijn vierde gele kaart van het seizoen. Het betekent dat hij de volgende weken zijn hoofd erbij zal moeten houden. De resultaten in januari, toen El Khannouss met Marokko op de Afrika Cup vertoefde, verklappen de afhankelijkheid van dit Genk van zijn bevlogen regisseur. Ook El Ouahdi en Hrosovsky staan op scherp en moeten uitkijken, de spelerskern is niet meer zo breed dat schorsingen en blessures moeiteloos kunnen worden opgevangen.

Twee broodnodige overwinningen op rij geven de Genkse burger moed. Maar veel moet er niet gebeuren om dit momentum te verstoren.