“Het is een heel mooie zege”, begint Van Aert het flashinterview. “Het doet inderdaad deugd, want het was een harde koers. Met Wellens en Lazkano had ik twee goede metgezellen en door de rugwind wist ik dat de sterksten na de heuvelzone zouden overblijven. Zonder achterom te kijkenvoelde ik dat het achter me ging scheuren, maar we bleven uiteindelijk met een veel kleinere groep over dan ik had verwacht.”

“Ik wist dat het haalbaar was om de finale te controleren”, gaat Van Aert verder. Laurence Pithie was de minste, maar probeerde het slim te spelen door niet mee te draaien. Met drie vond ik het beter, want dan kan je je moeilijker laten verrassen, vandaar dat ik aanging. In de laatste kilometers koerste ik heel attent en had ik veel vertrouwen in mijn sprint. Het is een heel goede manier om het klassieke seizoen te openen en het geeft natuurlijk veel vertrouwen.”

Van Aert vertrekt nu opnieuw op hoogtestage en keert pas bij de E3 Saxo Classic terug in competitie. “Het was mijn eerste poging in Kuurne-Brussel-Kuurne en het is meteen raak. Deze koers is natuurlijk heel anders dan de volgende klassiekers en nu is het tijd om dat laatste percentje toe te voegen en een monument te winnen.”