Voor die nieuwe investeringen zocht Vandeput namelijk samenwerking met de Europese partners. Op die manier kwam er voor de zeemacht eerder al een samenwerking met Nederlanders uit de bus. En nu gaat ons land samen met de Fransen pantserwagens aankopen. De minister stelt terecht dat ons land te klein is om op zijn eentje dit soort investeringen te doen. Samenwerking is schaalvergroting en zorgt ervoor dat we meer leger krijgen voor hetzelfde geld. Een Europees leger is al veel te lang een verre droom. Met deze beslissingen zet Vandeput stappen naar een feitelijke Europese defensie. Meer van dat.

Geld voor defensie is een delicaat thema in ons land. Iedere investering in wapentuig wordt al snel uitgedrukt in hoeveel ziekenhuizen of scholen je daarvoor kan bouwen. Dat is natuurlijk makkelijk zeggen in een land waar al meer dan een halve eeuw geen ziekenhuis of school meer platgebombardeerd is. We kennen in onze regio al zo lang vrede, dat we gaan denken zijn dat een oorlogssituatie iets is dat zich alleen in verre landen kan voordoen. Het resultaat van vijftig jaar vrede is dat er weinig draagvlak voor investeringen in defensie bestaat. België bengelt helemaal achteraan als het op defensie-uitgaven aan komt. Maar denken dat België geen defensie meer nodig heeft, is onverantwoordelijk naïef. Toen VS-president Trump zei dat Europa niet meer zomaar op de Verenigde Staten moest rekenen om het te verdedigen, werd er even angstig over de schouder gekeken. Het leek wel alsof we ons toen pas realiseerden dat sommige bedreigingen onrustwekkend dichtbij zijn. Een land moet in staat zijn zichzelf te verdedigen tegen buitenlandse agressie. Dat samen met andere Europese landen doen, maakt onze verdediging goedkoper, sterker en efficiënter. Het is zoals met een brandverzekering; je geeft geld uit aan iets wat je hopelijk en wellicht nooit nodig hebt, maar het zou zeer onverstandig zijn om er geen te hebben.