Vandenbempt: "Dit weekend heeft ons geleerd dat Vanhaezebrouck volgend jaar geen trainer meer is in Gent"

Het jaar 2024 is voorlopig een nachtmerrie voor KAA Gent, zowel nationaal als internationaal. Het is Europees uitgeschakeld, tuimelde uit de beker en is in de competitie gedegradeerd van titelkandidaat tot risicopatiënt voor de top 6.

Dit is niet het gedroomde afscheid van Ivan De Witte, die er met de dag droeviger van wordt. En ook niet voor Hein Vanhaezebrouck. Als dit weekend ons iets geleerd heeft, dan is het dat Vanhaezebrouck volgend jaar geen trainer meer is van Gent.

Naar goede Gentse traditie werd er vorige week in de media ook weer wat over en weer geschoten tussen de trainer en zijn baas.

Toen dat gebeurde met Michel Louwagie en De Witte wist je dat die het wel gingen bijleggen met een goede babbel, zeker bij die laatste is het wederzijdse respect groot genoeg om daarna weer succesvol voort te werken.

Maar een verleden heeft Vanhaezebrouck niet met de nieuwe eigenaar, Sam Baro.

Die zette zijn trainer dit weekend toch vol in de wind toen hij in een interview vertelde dat Vanhaezebrouck veel te negatief communiceert - zo worden de resultaten een selffulfilling prophecy volgens hem - en ook dat hij wel degelijk op de hoogte was en akkoord ging met alle uitgaande transfers.

Het werd een soort welles-nietesspelletje tussen de twee.

Verder vertelde hij ook dat Vanhaezebrouck een grote verantwoordelijkheid draagt in het sportieve beleid van de club, en dus ook in het mislukken ervan momenteel.

Enfin, het was het soort interview dat Louwagie in het verleden ook al gegeven heeft. Er waren op dat vlak opvallend veel gelijklopende discoursen.

En zoals verwacht heeft de coach zich gisteren geriposteerd. Zo krijg je toch een redelijk onhoudbare situatie bij Gent.

Vooral omdat Ivan De Witte - met wie Vanhaezebrouck zo'n goede band heeft - straks vertrekt. En uitgerekend Louwagie - met wie de band toch altijd wat gespannen was - ervoor gekozen heeft om nog een jaar door te gaan. Zo werd in het interview ook duidelijk dat de rol van de trainer in Gent toch wat zal veranderen in de toekomst.

In de wedstrijd tegen Club Brugge moest Anderlecht laten zien dat het een volwaardige titelkandidaat is. En dat heeft het met verve gedaan. Anderlecht heeft zich in Jan Breydel gepresenteerd als een echte topploeg. 

Niet afwachtend, in een laag blok of loerend op de counter - zoals het dit jaar wel eerder heeft gedaan in topwedstrijden zoals tegen Gent en Genk (thuis). Maar deze keer toonde het lef.

Ondanks de pech van de twee afgekeurde doelpunten, toonde het zich gewoon beter dan Club Brugge. Het voetbalde vlotter, was scherper in de duels ... Al bij al dus zeker een verdiende overwinning.

En het kan ook rekenen op de pure klasse van voormalig Gouden Schoen Thorgan Hazard, die er met kop en schouders bovenuit steekt. Niet alleen met de bal aan de voet, ook als werkkracht is hij van onschatbare waarde. Zo zie je maar: de ene Hazard is toch de andere niet.

Hij was ook niet de enige bij paars-wit die opviel in dat opzicht. Ook Mario Stroeykens en Kasper Dolberg - die op het veld liep alsof hij een elektroshock had gekregen - lieten zich niet onbetuigd.

En het moet gezegd: ook Brian Riemer deed alles goed gisteren. Het begon al met de keuze voor een offensieve driehoek in het middenveld. Hij had er gerust een Leoni of Delaney kunnen neerpoten, zeker omdat het op Club Brugge was. Dat was alvast een eerste indicatie van zijn intenties.

Die werden ook bevestigd door zijn wissels, die uitgevoerd werden om te winnen. Vazquez is een gouden troef geworden om te winnen en hij gooide er met Angulo nog wat aanvallende kracht bij.

De overwinning was alvast een enorme mentale boost en opsteker voor de ploeg en de club. Het moet nu proberen negen op negen te pakken tegen drie ploegen uit de kelder van het klassement.

Wanneer Union dan punten laat liggen, hebben we weer een titelstrijd.

Wat ik vorige week over Antwerp zei, kan ook over Club Brugge gezegd worden: het zal geen kampioen worden.

Blauw-zwart legde echt een teleurstellende prestatie op de mat tegen Anderlecht. Club Brugge heeft te weinig gevoetbald en heeft de wedstrijd te veel ondergaan. Zo kon het niet profiteren van de positieve evolutie in de partij: het kwam op voorsprong, Anderlecht zag twee keer een doelpunt afgekeurd worden, maar toch ...

De individuele prestaties van de spelers bleven ook gewoon onder de norm. Antonio Nusa en Skov Olsen bijvoorbeeld, dat zijn nochtans jongens die gewaardeerd worden boven de 30 miljoen euro.

Blauw-zwart reageerde nog wel even bij de gelijkmaker, maar meer dan wat strovuur was dat ook niet. Het was gisteren niet de zoveelste overbodige of te voorkomen nederlaag voor Club. Neen, deze keer was het gewoon een afknapper. En dat in een sleutelwedstrijd op eigen veld.

Zo maakte coach Ronny Deila ook geen al te beste beurt. Tijdens de wedstrijd niet: de reacties op de wissels van Riemer bleven uit. En ook na de wedstrijd niet: "It is what it is", vertelde hij zeer laconiek.

Dat strookt toch niet met de topsportcultuur die Club Brugge inmiddels jaren heeft geïnstalleerd. Club staat nu 20 punten achter op Union ... Daar krijg je als coach geen complimenten voor.

De beker heeft zo plots ook aan belang gewonnen in Brugge, dat woensdag naar Union trekt. De ploeg die momenteel nationaal en internationaal als een bulldozer aan het doordrammen is.

Ronny Deila hoort het niet graag, maar het is van moeten tegen Union.