‘De Belgische hypocrisie tegenover Kiev komt aan als een stomp in de buik’

Twee jaar woedt de oorlog in Oekraïne. Om dat te gedenken, besloot men in Brussel dat het nog eens tijd was voor een rondje gewichtige steunbetuigingen in Kiev. Ik moet toegeven: mijn maag draait ervan om als ik dat Europese voorzitterschap zijn maskerade zie opvoeren.

Onze premier op kop. Steun beloven aan Oekraïne, terwijl de Belgische steun vaak niet veel meer is dan wat we afromen van Russische tegoeden en in het niets valt bij de miljarden die we elk jaar blijven neertellen voor Russisch gas. Zelden komt die hypocrisie zo aan als een stomp in de buik.

Ik geloof ook helemaal niet dat Europa zijn lesje nu geleerd heeft, dat het zijn veiligheid ernstig zal nemen en zich zal voorbereiden voor het onheil dat ons in Oekraïne en elders in de wereld nog te wachten staat. Dat riedeltje gaat al dertig jaar mee.

Sinds de aanval in Oekraïne zijn wij met onze defensie-uitgaven misschien van de achteruitstand naar de eerste versnelling geschakeld; elders in de wereld schakelt men van de derde naar de vierde versnelling. De achterstand zal bijgevolg blijven groeien.

Vooral onze contreien zijn nog steeds bedwelmd door hun vredesroes. Hoewel de vredesbeweging waarschuwt voor militarisme, wil niemand veel offers brengen voor ’s lands veiligheid. Op de vraag of burgers bereid zijn voor hun land te vechten, antwoordt amper 40 procent hier positief. In de Verenigde Staten is dat 60 procent, in Oost-Europa en Rusland 70 procent, in Azië 73 procent, Afrika 78 procent en in de Arabische wereld rondom 80 procent.

Zelfs meer Europese militaire samenwerking is geen vanzelfsprekendheid. De geschiedenis leert dat kleine landen op dat vlak zeer terughoudend zijn, zelfs als ze oog in oog staan met de meest formidabele vijand. Nee, de geschiedenis toont dat kleine Europese landen liever opportunistisch hun handelsbelangen vooropstellen dan front te vormen: of dat nu gaat om de Vikings, de Mongolen, de Ottomanen… of de Russen. En als ze dan toch de gelederen sluiten, is het doorgaans te laat en hangen ze voor steun af van niet-Europese mogendheden.

En welke geloofwaardigheid heeft het ook? Een minister-president die jarenlang elke poging tot kordaat beleid jegens onze autoritaire rivalen afblokte, wordt nu misschien baas van de NAVO. En een premier die jarenlang struisvogel speelde, wil nu plots als een leeuw klinken. Alsof iemand in de wereld die maskerade ernstig neemt.