De N-VA is de afgelopen twintig jaar destructiever geweest voor onze politiek dan het Vlaams Belang

U en dertien anderen weten het inmiddels, omdat het wel vaker in mijn schrijven doorschemert: van Bart De Wever ben ik een eerder koele minnaar. Het is de kilte van zijn hart die op me afstraalt. Net als water bevriest ook bloed sneller als het kookt.

Anderen schreven al over wat hij deze week weer vanaf het balkon heeft gedeclameerd, namelijk dat hij een Vlaamse meerderheid eist in de volgende federale regering en dat hij daar de vorming van de Vlaamse aan vastkoppelt – lees: doe wat ik zeg of ik hijs het Vlaams Belang aan boord. Ik wil het niet hebben over de inhoud – hij wil dat ook al twintig jaar niet, toch niet als hem enige verantwoordelijkheid zou kunnen worden aangewreven –, liever had ik het gehad over de toon.

Met de verkiezingen in zicht heb ik Ivan De Vadders boek Wanhoop in de Wetstraat gelezen, over de diepe kloof die politici van burgers scheidt en wat de heren en dames volksvertegenwoordigers kunnen doen ter dichting. Is ook mij een suggestie toegestaan? Staak de stoerdoenerij. Ze is oneindig veel infantieler dan stoer.

Niet enkel maar zeker hij maakt zich er schuldig aan. Ik wed dat De Wever het soort puber was dat meisjes hoopte te versieren door andere jongens zwart te maken, in plaats van zijn eigen kwaliteiten de kans te geven te worden gezien – al zal hij zijn afzeikvermogen wel als een kwaliteit beschouwen.

Wat zeker maar niet enkel mij, slechts één van veel onnozel bevonden burgers, de keel uithangt, is net dat: dat eeuwige antagonisme in de Wetstraat. Laten politici hun ambtsgenoten gerust eikels vinden, dat doe ik ook, nog net niet per definitie, maar laten ze dat in stilte doen. Zich profileren met een visie, met haalbare oplossingen, is dat ook een optie? Of slaan ze elkaar straks in het parlement op het bakkes, zoals je weleens ziet in bananenrepublieken?

In welke job, in welke relatie hebben dreigen en chanteren ooit tot een goede samenwerking geleid? Al twee decennia lang saboteert De Wever onze politiek, alsof hij lijkt te willen bewijzen dat dit land een slecht huwelijk is en een scheiding zich opdringt, welhaast alsof het in de beginselverklaring van zijn partij staat. De N-VA is de afgelopen twintig jaar destructiever geweest voor onze politiek dan het Vlaams Belang, al was het maar omdat zij wél de kans heeft gekregen die van binnenuit uit te hollen. De andere partijen stonden erbij, keken ernaar en deden haar na, geil van de grootte van haar kiezersschare.

Misschien moeten we nog eens zo’n ouderwetse petitie organiseren. Een paar honderdduizend handtekeningen voor een constructieve politiek, ten bewijze van Een Draagvlak. Misschien moeten wij, de volwassenen, de eerste stap zetten, opdat de kinderen aan de knoppen zouden volgen.