Het was een mooie zomerdag. Na hun werk hadden de in Kermt (Hasselt) opgegroeide broers (41 en 43 jaar) zich op het terras van de Kermeta in Kermt geparkeerd. De Orvals gingen vlotjes binnen. Na 3,5 uur besloten ze te vertrekken. “Ik had de tijd uit het oog verloren en wou naar mijn kinderen”, aldus de jongste van de twee.

Getuigen zagen vanop het terras hoe de respectievelijk in Beringen en Kermt woonachtige broers in hun Golf GTI en Renault Clio stapten. Met piepende banden verlieten ze de parking. Aan de rode lichten, enkele meters verderop, jutten ze elkaar op en drukten ze meermaals op het gas. Eens het licht op groen, knalden de broers rechts de Koorstraat in. Daar genoot de 77-jarige Paul Briers op dat moment van een fietstochtje met zijn vrouw.

Uit de bocht

De broers kwamen uit de tegenovergestelde richting. Volgens de procureur raasden ze met 60 tot 75 km/u door de bebouwde kom. “Mijn banden hadden te weinig grip. Het wegdek verandert daar”, sprak de aanrijder in tranen.

“Uw autobanden zijn onderzocht en waren wettelijk in orde. Hun staat had geen invloed op een droog wegdek. Wat kan de reden dan wel zijn?” polste de rechter.

“Ik ben uit de bocht gegaan door de snelheid. Dan heb ik meneer aangereden. Ik ben doorgereden. Dat had ik nooit mogen doen. Ik weet ook niet waarom. De eerste minuut was ik heel fel in paniek”, vertelde de betichte.

Paul Briers had geen schijn van kans en overleed meteen. Zijn vrouw bleef ongedeerd. “We waren een gelukkig koppel. We hadden nog zoveel vooruitzichten, corona was voorbij en toekomstplannen waren gemaakt. In een wip was alles voorbij”, sprak de weduwe in de rechtbank.

Met een rotvaart reed de aanrijder voort. Net als zijn broer, die amper één kilometer verderop woonde. Met de fiets ging die laatste later poolshoogte nemen. Hij zag een rood tentje staan, typisch voor een dodelijk ongeval. Tegen 18 uur gaf de oudste broer, de aanrijder, zich aan bij de politie. “Ik drink sindsdien geen alcohol meer. Ik eet zelfs geen tiramisu meer. Dit had nooit mogen gebeuren”, sprak de 43-jarige.

“De auto als speelgoed”

De procureur schetste dat het slachtoffer 12 meter werd weggekatapulteerd na de aanrijding. Hij verwees naar meerdere getuigen die spraken over piepende banden en twee automobilisten die elkaar aan het opjutten waren: “Het aansporen tot snel rijden is mijn inziens zeker bewezen. En daar stopt het niet mee. Je moet bij mij niet afkomen dat je het ongeval niet gezien hebt. De spiegel van de fietser lag in de auto van de aanrijder. Mij maak je niet wijs dan niets gezien te hebben. De tweede beklaagde heb ik mee gedagvaard voor vluchtmisdrijf met de dood tot gevolg. Als hij niet had aangespoord om snel te rijden, was het misschien anders verlopen. Zijn rijgedrag is mee de aanleiding voor het ongeval. Ze hebben hun voertuig beschouwd als speelgoed en de rijbaan als een speelplein. Als ik zie dat de twee beklaagden veertigers zijn, zouden ze toch tot de jaren van verstand moeten zijn gekomen. Maar Paul Briers heeft geen enkele kans gekregen. Ik vorder voor elk 20 maanden cel, 19 maanden rijverbod, het afleggen van alle examens en proeven en 9.600 euro boete. Door zo ondoordacht achter het stuur te kruipen, beseft men niet welk menselijk leed men veroorzaakt. Louter en alleen door stoer en ondoordacht rijgedrag.”

Kwaadwillige verkeersbelemmering

De broers moesten zich uitzonderlijk voor de correctionele en niet voor de politierechtbank verantwoorden. Ze zijn onder meer doorverwezen voor kwaadwillige verkeersbelemmering. Dat was voer tot discussie. Zowel volgens het parket als de verdediging is daar geen sprake van. Dit zou mogelijk kunnen leiden tot een nieuw proces voor de politierechtbank.

“Het is een heel tragische zaak, maar het is en blijft een ongeval. Nooit was er de bedoeling om het verkeer opzettelijk te belemmeren. Mijn cliënt heeft een grote fout gemaakt, maar het was onopzettelijk. Ik vraag u om u onbevoegd te verklaren en de zaak door te verwijzen naar de politierechtbank”, sprak advocaat Peter Donné voor de jongste verdachte.

Zijn confrater, Vincent Gilot, vroeg voor de oudere broer eveneens de vrijspraak voor kwaadwillige verkeersbelemmering. Hij stelde zich ook de vraag of er sprake was van racen. “Mijn cliënt zegt neen. Hij heeft met zijn Cliootje zijn broer niet aangezet tot te snel rijden.”

Tot slot kregen de betichten nog het laatste woord. “Ik besef dat wat er gebeurd is, mijn schuld is”, sprak de aanrijder, die een half jaar in voorhechtenis zat.

Vonnis op 12 april.