Verrassende wending vrijdag op het assisenproces rond de vreselijke dood van Jill Himpe (36), op 5 november 2019 in het West-Vlaamse Aalbeke. Beschuldigde Ridoan Oudaha (43) verklaarde bij de start van zijn proces dat hij nooit de intentie had om zijn ex-vriendin te doden. Volgens hem kwam het tot een ruzie op een parking en zette hij een scalpel tegen haar keel om druk te zetten bij haar zodat ze de waarheid zou zeggen. Dat ze zich verwondde tijdens het vluchten, noemde hij bij de start van zijn proces “een onvoorziene omstandigheid”. Dat was nooit zijn intentie, zei hij.

LEES OOK. ASSISEN. Broers en zussen van ex-vriend Jill Himpe (36) als één blok achter hem: “Hij zag Jill het allerliefste van de hele wereld”

Nadat er de voorbije week op het proces meer dan tachtig getuigen de revue passeerden, kreeg Oudaha vrijdag rond de middag van de voorzitter het laatste woord. Beschuldigde had zich al rechtgezet om de micro vast te nemen. “Ik wil toch nog eens vertellen over de feiten, meneer de voorzitter”, begon hij.

Waarop Oudaha een lange aanloop nam, diep begon te zuchten en te snotteren. “Over de feiten ben ik niet volledig geweest. Het is allemaal zo pijnlijk. Ik krijg het niet over mijn lippen.”

De moeder van Jill Himpe kon het niet aanhoren. Zij stapte de assisenzaal buiten. Voorzitter Bart Meganck drong bij Oudaha aan om rustig te vertellen.

Hij begon dan over de ruzie aan de parking in Aalbeke. “Ik was kwaad. Jill was toen al gebonden aan haar handen. Op een bepaald moment sprong ze uit de auto. Dat was onverwacht.”

(Lees verder onder de foto)

Hij ging haar achterna en duwde Jill terug hardhandig in de wagen. “Ik heb dat mes (scalpel, red.) gepakt en tegen haar keel gezet. Nog steeds om druk te zetten bij haar zodat ze niet meer uit de wagen zou springen. Dan is er een eerste keer gesneden geweest. Ik nam haar dan vast aan haar haar. Ik heb mijn arm rond haar nek getrokken, en heb met dat mes gesneden, waarna ze in elkaar is gestuikt. Ik was aan het panikeren. Ik ben dan weggereden als een zot. Ik wist niet meer wat ik moest doen.”

“Schaamte”

Oudaha begon te huilen toen hij dat opbiechtte. “Ik kon niet meer terug. Ik ben de enige schuldige in heel deze zaak. Er was geen plan, maar ik was kwaad. Het is allemaal zo pijnlijk. Voor iedereen. Ik ben Jill dit verschuldigd. Ook naar haar familie toe. Ik moest dit kwijt. Ik schaam mij echt waar.”

Voorzitter Bart Meganck overliep daarna nog eens rustig met hem alle feiten. “Je hebt gesproken. Nu moet je blijven spreken. We moeten erdoor.”

Voorzitter: “U heeft gesneden. Hoeveel keer?”

Beschuldigde (huilend): “Dat weet ik niet. Dat kan meerdere keren geweest zijn.”

Voorzitter: “Spreekt u tegen wat de artsen hier gezegd hebben? Kan het minstens vijf, zes keer zijn?”

Beschuldigde: “Ge kunt dat niet tegenspreken, meneer de voorzitter.”

Voorzitter: “De vraag stelt zich nu: waarom vertel je dit nu pas? Je riskeert de kritiek dat je wilt ontsnappen aan een hogere straf door hier nu pas mee af te komen?”

Beschuldigde: “In de eerste plaats was het schaamte. Ik ben er niet trots op. Natuurlijk hoop je op geen te zware straf. Maar daar ging het mij niet om. Ik wil verder kunnen met mezelf.”

Maandag wordt er gepleit. Daarna gaat de jury in beraad over zijn lot.