Hugo Broos: ‘Ik mis mijn kleinkinderen steeds meer. Ik voel dat het moeilijker wordt om lang weg te blijven’

Op weg naar Hugo Broos, al een jaar of veertig woonachtig in het Brugse, passeer ik het Jan Breydelstadion, dat er door het druilerige weer nog triester bij ligt dan anders. Zondag verloor Club Brugge hier van aartsrivaal Anderlecht. ‘Club is Club niet meer,’ zal Broos even later zeggen. Hij heeft recht van spreken: hij kent de twee clubs vanbinnen en vanbuiten, als ex-speler en ex-trainer. Wanneer hij de deur opent, vallen in de hal meteen enkele oude zwart-witfoto’s op. ‘Dat is mijn vader,’ wijst Broos. ‘Hij was rijkswachter. Ik heb hem niet lang gekend: hij stierf op zijn 50ste, ik was 16. Ze zijn me uit de klas komen halen. Een hartinfarct. ’s Morgens had ik hem nog zien thuiskomen van zijn nachtdienst, terwijl ik naar school vertrok. We hadden nog gewuifd naar elkaar.’

We worden met open armen ontvangen ten huize Broos. Echtgenote Sonja, die hij afwisselend met bieke en vrouwke zal aanspreken, heeft koffie en gebak klaargezet. Broos zelf is amper een paar weken in België.

HUGO BROOS «Zondag vertrek ik naar Zuid-Afrika, tot eind maart. Dat valt mee. Soms ben ik 2,5 maanden weg. Bijna alle internationals spelen in de Zuid-Afrikaanse competitie. Ik moet dus daar zijn om ze aan het werk te zien.»

HUMO Keeper Ronwen Williams was de ster van de ploeg tijdens de Africa Cup. Hij heeft tal van penalty’s gestopt.

BROOS «Een pracht van een mens. Ik vergelijk hem met de Caje (ex-Club-speler Jan Ceulemans, red.). Die zei ook niks, maar iedereen keek naar hem op. Toen ik bondscoach van Zuid-Afrika werd, heb ik Ron aangesteld als aanvoerder. De juiste keuze, maar niet zonder risico: ik moest één van de vedetten opzijzetten. En in Afrika mag je niet raken aan de status van een oude speler.»

HUMO Jij durft dat wel: de grote vedetten mochten beschikken. Die aanpak had je ook al gehanteerd bij Kameroen.

BROOS (knikt) «Dat leverde me een hoop ambras op, maar die gasten waren niet meer gemotiveerd. Ze kwamen telkens een dag te laat aan op het oefenkamp. Ze hadden altijd een uitvlucht klaar, tot ik hun vluchtschema ging checken en zag dat er iets niet klopte. Die wijze les heb ik meegenomen naar Zuid-Afrika.

»Sonja is één keer met me meegeweest. Maar als ik ga werken, zit ze daar alleen. Bovendien wordt ze ongelukkig als ze de kleinkinderen veertien dagen niet ziet. Ik heb daar zelf ook steeds meer last van. Kleinkindjesdag is hier heilig.»

HUMO Kleinkindjesdag?

BROOS «Elke woensdag komen onze kleinkinderen. Als ik lang weg ben, zoals tijdens de Africa Cup, mis ik ze enorm. Op de luchthaven stonden ze me op te wachten met een spandoek: ‘Welkom thuis, opa’. Ik voel dat het moeilijker wordt om lang weg te blijven.

»We zijn een hechte familie. Als de kleinkinderen hier zijn, moeten ze eerst hun gsm wegleggen. Dan spelen we gezelschapsspelletjes of trekken we naar de zee. En ja, we laten veel toe.»

HUMO Als coach heb je de reputatie streng te zijn.

BROOS «Ik hou van orde en organisatie. Na drie maanden kwam de kapitein naar mij: ‘Coach, het is nog nog nooit eerder gebeurd dat alle spelers op tijd zijn.’ Bij een teambespreking wil ik ook geen telefoons aan tafel.»

HUMO Zoals bij de kleinkinderen.

BROOS «Is dat streng? Naar de huidige normen wel. Maar ik wil een hechte groep smeden: dan moeten ze praten met elkaar. Tijdens de Africa Cup was het hotel niet geweldig: het eten was altijd kouwen boef en de bedden waren keihard, het was net alsof je op de grond lag. Maar we zaten in hetzelfde schuitje, en daardoor groeiden we naar elkaar toe.»

HUMO Je hebt de nationale ploeg gereanimeerd, in nog geen drie jaar tijd.

BROOS «Het was 24 jaar geleden dat ze nog eens in een halve finale hadden gestaan. Ik kan je zeggen: het was een moeilijke rit. In Zuid-Afrika hebben ze niet zo graag buitenlandse trainers, omdat we de dingen zeggen zoals ze zijn. Toen ik na twee maanden zei dat het niveau van de nationale competitie te laag is, leek het wel alsof ik iemand had vermoord.»

HUMO ‘Ik kon niet geloven hoeveel dikke konten ik zag,’ zei je in Het Nieuwsblad.

BROOS «Er stonden enkele struise spelers voor mijn neus klaar om in te vallen. Ik keek naar mijn hulpcoach: ‘Wat is dit?’ ‘Ze leven er niet voor,’ zei hij schouderophalend. In een interview zei ex-international Benni McCarthy, die nu spitsentrainer is bij Manchester United: ‘Onze jongens hebben een veel te goed leven in Zuid-Afrika. Ze verdienen goed geld, rijden met een chique wagen en de competitie is niet te zwaar: ze willen hier niet weg.’ Toen ik zijn woorden herhaalde, werd ik bijna gelyncht. Ze weten nochtans dat het waar is. In 2010 speelden er nog meerdere Zuid-Afrikaanse spelers in de Engelse Premier League.

»Een ander probleem is de strakke hiërarchie. Soms verzwijgen ze slecht nieuws, omdat ze bang zijn van mij. Voor onze kwalificatiematch tegen Ethiopië wilde ik per se ’s ochtends vliegen met een chartervlucht, want de tegenstander probeert je het leven zuur te maken, met urenlange paspoortcontroles en alles wat ze maar kunnen bedenken. Toen bleek dat we ’s nachts zouden vliegen, was ik in alle staten. Bovendien maakten we na drie uur vliegen plots een tussenlanding: om bij te tanken, in Tanzania. Midden in de nacht lieten ze ons daar te voet naar een andere terminal lopen, en dan terug naar hetzelfde vliegtuig. Resultaat: we kwamen doodmoe aan. De terugvlucht: hetzelfde trucje, want twee dagen later speelden we thuis de terugmatch tegen Ethiopië. We wonnen wel, maar we konden amper nog achter de bal lopen. Ik heb onze teammanager gezegd: ‘Voortaan vertel je me alles, hoe slecht het nieuws is. Want door te zwijgen, maak je het erger.’

»Ondertussen heb ik geleerd om me aan te passen, maar tijdens de eerste maanden in Kameroen heb ik me doodgeërgerd. Bij mijn eerste vergadering zat ik om 10 uur stipt te wachten. De anderen kwamen pas om 11 uur binnen, breed lachend: ‘Coach, pourquoi vous vous fâchez? On est ici.’ Ja, dan kun je niet kwaad blijven, hè. En ze hebben gelijk: de vergadering gaat door. Ik dacht dat het in Zuid-Afrika beter zou zijn, maar dat bleek niet zo. Maar als je daarin meegaat, is het héél aangenaam werken. Ik vloek nog weleens, maar ik denk dan: Hugo, het gaat niks veranderen.»

HUMO Na de zege op de Africa Cup tegen Marokko in de achtste finales, verklaarde je zelfverzekerd: ‘We maken een grote kans om de finale te halen.’

BROOS «Als die penalty in de halve finale tegen Nigeria erin was gegaan, was het gelukt. We hadden altijd in de finale moeten staan. Altijd! De coach van Nigeria kwam na de match naar mij: ‘Jullie waren de betere ploeg.’

»We zijn enorm gegroeid in het toernooi. Toen we Marokko, vierde op het WK in Qatar, met 2-0 versloegen, wist ik: we gaan er dicht bij zijn. Voor we vertrokken, geloofde niemand in ons. De kranten kopten: ‘Wat gaan de Bafana Bafana op de Africa Cup doen?’ Vanaf mijn eerste dag was de sfeer rond de nationale ploeg slecht: niks deugde.»

HUMO Na het winnen van de bronzen medaille gaf je een emotionele speech aan je spelers: ‘Bedankt voor wat jullie mij hebben teruggegeven.’ Dat kwam recht uit het hart.

BROOS «Ze zijn me gevolgd, op alle vlakken. Ik was dankbaar voor hun vertrouwen. Want als zij zeggen: ‘Ga terug naar België met uw gezever,’ dan loop ik met mijn kop tegen de muur.»

ONZEKERE KEVIN

HUMO Onder het apartheidsregime was voetbal een sport voor de zwarten. De witte bevolking speelde rugby.

BROOS «Nog steeds. Ik moet echt gaan zoeken naar een witte speler in de competitie.

»In Kameroen is voetbal nog echt een vluchtweg uit de armoede. Ze weten: als ik het goed doe, krijg ik misschien een kans in Europa en kan ik mijn familie onderhouden. In Zuid-Afrika is het anders. Hier zie je foto’s in de krant van voetballers die op de motorkap van hun nieuwe wagen liggen. Pas op: niet de jongens van mijn selectie, die zijn anders. Daarom heb ik ze ook gekozen.»

HUMO Ik dacht dat Zuid-Afrikaanse voetballers meestal uit de townships kwamen.

BROOS «Natuurlijk, die zijn er ook. Een Africa Cup is héél intens: iedereen speelt er voor zijn leven. Een beter leven. Toen we met Kameroen de Africa Cup wonnen, zijn er vier spelers getransfereerd. Ook naar China, waar ze plots 2 miljoen euro netto verdienden.»

HUMO Als trainer van Genk legde je me eens uit hoe je met je spelers omging. ‘Een Serviër heeft een andere benadering nodig dan een Kroaat.’

BROOS «Ik heb altijd veel empathie getoond voor mijn spelers, zonder een softie te worden. Ik ben ook geen grote prater, maar op de cruciale momenten doe ik dat wel, zeker als spelers sukkelen met hun zelfvertrouwen. Maar ik ga niet praten met een speler als ik hem op de bank zet. Als je niet speelt, dan is het een teken dat het niet goed was. Ik kan me moeilijk voorstellen dat Pep Guardiola uitleg geeft aan Kevin De Bruyne en Phil Foden als ze naast de selectie vallen. Dan zeg jij: ‘Dat zijn absolute toppers.’ Maar ook zij blijven mensen, met al hun onzekerheden.»

HUMO Je ergerde je aan de kritiek van de pers in Zuid-Afrika. Maar is dat niet het lot van elke bondscoach?

BROOS «Een trainer die zegt dat kritiek hem niet raakt, liegt. Ik ga altijd te rade bij mezelf, en moet soms toegeven dat de kritiek terecht is. Maar ditmaal was het er zwaar over. Toen we een vriendschappelijke match tegen Frankrijk met 5-0 verloren, klonk het dat dat een schande was. Alsof we met de vingers in de neus zouden winnen tegen de vice-wereldkampioen. Op een gegeven moment dacht ik: het is niet fair meer, ik ben hier weg. Op een persconferentie zei ik dat Zuid-Afrika geen grote spelers meer had. Toen heb ik het mogen horen: ‘Disrespect to the nation!’ Ik verstond de Afrikaanse cultuur niet, ze verweten me zelfs kolonialisme. Bij mijn definitieve selectie voor de Africa Cup was het weer van dat: ik hing al te bungelen aan de koord.»

HUMO Vandaar dat je zei: ‘Als ik de groepsfase niet haal, mag je me doden.’

BROOS «En dan winnen we nog brons ook! Er zijn criticasters die nu denken: je hebt nu misschien gewonnen, maar mijn dag komt nog. En je zult zien: die zal komen.»

HUMO Je gaat door tot 2026, Hugo.

BROOS «Laat ons zeggen: mijn contract loopt tot en met 2026. Ik heb tegen de voorzitter gezegd: ‘Als de kritiek weer opsteekt, pak ik mijn koffers.’»

HUMO Het heilige vuur brandt toch nog, moet ik zeggen.

BROOS «Daarom is het ook zo moeilijk om te stoppen. Ik had tegen mijn vrouw gezegd: ‘Als we de groepsfase halen, ben ik weg.’ Maar de voorzitter, die me altijd heeft gesteund, wilde niet dat ik vertrok.»

HUMO Het gerucht gaat dat je genoemd wordt als de nieuwe technisch directeur van Club Brugge.

BROOS: «Ik hoor ook alleen maar dat ik één van de kandidaten ben, maar contacten zijn er nog niet geweest. Er is dus niks concreets. Ik hoor ze op VTM Nieuws wel allemaal vertellen over wat ik zou moeten doen, maar zelf weet ik nog van niks.»

HUMO Zou je het overwegen?

BROOS: «Ook daar kan ik niks over zeggen. Ik zou eerst willen weten wat ze van mij zouden verwachten als technisch directeur voor ik daarover kan oordelen. Maar zoals ik al zei: ik ben nog niet eens gecontacteerd door Club Brugge.»

HUMO Bevalt Zuid-Afrika je als land?

BROOS «Enorm! Ik heb me hier makkelijk kunnen aanpassen. Het klinkt onnozel, maar ik mis alleen choco op mijn boterham: dat hebben ze hier niet. Ik woon in Sandton, een buitenwijk van Johannesburg. De bevolking is er overwegend zwart. Als ik over straat loop, doet het zeer aan hun ogen – witter dan mij vind je ze niet.

»Ik krijg veel terug van de mensen. ‘Good work, coach,’ roepen ze mij na. Onlangs ging ik snel boodschappen doen en moest ik wel 27 keer poseren voor een selfie. Een zottekesspel.

»Sandton is een goede buurt, maar dan nog blijft het gevaarlijk. Er schort veel aan de maatschappij, er is veel armoede. In Johannesburg rondlopen zou pas echt gekkenwerk zijn. Ik hoor vaak zeggen: ‘Als je er 5 minuten rondloopt, ben je je geld kwijt, of zelfs je leven.’ Ik werd al bang toen ik de stad doorkruiste met de wagen: je voelt de dreiging.

»Het is ook gekkenwerk om je in het verkeer te begeven: ik ben twee keer bijna overreden, terwijl ik een zebrapad overstak, bij een groen licht. Ik heb met mijn vuist op de motorkap geslagen. De bestuurder zag wie ik was: ‘Sorry, coach.’ Sorry? Ik was bijna dood.»

HUMO Hoe verklaar je het dat je je hart verloren hebt aan Afrika? Niet iedereen ziet de schoonheid van het continent.

BROOS «Ik heb nog geen enkele Afrikaan triestig gezien. Ze mogen tot over hun oren in de miserie zitten, maar ze blijven lachen. Dat werkt aanstekelijk, je krijgt er energie van. Wij zouden meteen depressief worden als we hetzelfde zouden meemaken.»

GEEN VERRADER

HUMO Hoe komt het dat je maar niet genoeg kunt krijgen van het voetbal?

BROOS «Ik heb nooit iets anders gedaan. Volgens mijn moeder heb ik in het jaar van mijn plechtige communie zeven paar schoenen versleten: ik sjotte zelfs tegen de kleinste steen. Ik speelde bij FC Humbeek. Toen ik 18 was, belde er plots iemand aan. Ik deed open en zag Albert Roosens staan, de voorzitter van Anderlecht. ‘Mogen we binnenkomen? We zouden graag hebben dat je volgend jaar bij ons komt voetballen.’ Kun je je dat voorstellen? De voorzitter van Anderlecht, die gewoon aanbelt? Wij wisten van niks. Hij heeft me toen een contract van 1.250 Belgische frank per maand voorgesteld, en ik voelde me de rijkste man ter wereld.»

HUMO Hoe was het om als plattelandsjongen van Humbeek op Anderlecht toe te komen, tussen sterren zoals Jan Mulder en Paul Van Himst?

BROOS «Ik heb daar van in het begin op de tippen van mijn tenen gelopen: ik was een schuchtere jongen die bij het minste rood aanliep. Dan begonnen ze: ‘Wat deed jij gisteren in Brussel met die blonde?’ Terwijl ik niet in Brussel was geweest. Of iemand sprak me aan in het Frans, waardoor ik amper uit mijn woorden kwam. Maar dan draaide die speler zich om en begon hij tegen iemand anders in vlekkeloos Nederlands te praten. Dan weet je: ik moet oppassen. Ik weet niet of ze mijn stem die eerste jaren hebben gehoord. Maar ik was vastbesloten: ik wilde ab-so-luut in de eerste ploeg staan.»

HUMO Vanwaar kwam die wil?

BROOS «Meegekregen van mijn moeder. Ze was amper anderhalve meter groot, maar ze had de gedrevenheid van iemand van twee meter. Ze zei ook altijd alles zoals het was. Mijn vrouw zegt dikwijls: ‘Gij zijt just uw moeder.’ Bij mij moet alles vooruit gaan. Als ik in de tuin werk, heb ik tegen de middag overal pijn. ‘Doe het anders nóg sneller,’ zegt mijn vrouw dan. Maar het zit gewoon in mij. Daarom was het zo moeilijk om na de Africa Cup met Kameroen, op mijn 65ste, te zeggen: het is mooi geweest, ik stop.»

HUMO Je wil ook steeds voor het allerhoogste blijven gaan.

BROOS «Als speler ook. Ik was de slechtste voetballer van Anderlecht, rond mij zag ik sterren als Robbie Rensenbrink, Ludo Coeck, Juan Lozano,… Maar ik had één kwaliteit als centrale verdediger: mijn tegenstanders raakten amper de bal. En zo heb ik er twaalf jaar gespeeld.

»Mijn medespelers waren vedetten, maar ze gedroegen zich niet zo. Kapsones werden niet aanvaard. Neem nu Rensenbrink: de gewoonste van de hele bende, terwijl hij de beste was – hij zou nu wereldwijd verafgood worden. Robbie zei niks in de kleedkamer. Hij kwam aan, deed zijn broek én onderbroek in één beweging uit, trok zijn training aan, en klaar. Nadien hetzelfde: alles in één ruk uit, douche in, alles in één beweging aan. En dan: ‘Tot morgen.’ En Rob was weg. Een lieve, zachte mens. Caje was ook zo. Altijd kalm. Er mocht een bom naast hem ontploffen en hij panikeerde nog niet.»

HUMO Je hebt voor Anderlecht én Brugge gespeeld, maar toch word je door de supporters van beide clubs niet aanzien als een verrader.

BROOS «In het begin heb ik toch wat vijandigheid ervaren. Ik herinner me mijn transfer van Anderlecht naar Brugge nog goed: aanvankelijk vond ik het een caféploeg. Ik dacht: waar ben ik terechtgekomen? Wij moesten verplicht naar supportersclubs: elke maandagavond pinten drinken en dan ’s anderdaags trainen, met behoorlijk wat promille in ons bloed. Bij Anderlecht had je dan meteen dikke ambras met Constant Vanden Stock.

»Ik ben gaan kijken naar de topper. Anderlecht heeft verdiend gewonnen, ze komen stilaan terug. Maar Club? Ik heb eens gezegd dat ze tien jaar voorsprong hebben op de rest. Wel, ze moeten oppassen dat ze die behouden. Ze hebben geen flankspelers meer, iedereen is verkocht. Er speelt een linksvoetige als rechtsachter. Dat zou toch niet mogen bij Club, met al hun scouts en data?»

NUCHTERE BELG

HUMO Je palmares is om van te duizelen. Als speler en trainer won je landstitels en zelfs Europese bekers. Sta je daar nog weleens bij stil?

BROOS «Alleen als iemand me ernaar vraagt. Het is één van mijn tekortkomingen: ik heb mezelf nooit goed kunnen verkopen. Daarom was ik tien jaar geleden zo gefrustreerd dat ik niet meer aan de bak kwam in België. Ik vroeg me af waarom. Ik was kampioen geworden met Club Brugge, Anderlecht, vier keer verkozen tot trainer van het jaar... maar ik kreeg zelfs geen telefoontje. Het was triestig: ik zat te wachten naast de telefoon.»

HUMO De Africa Cup winnen met Kameroen was jouw revanche.

BROOS «Toen ik in die finale stond, dacht ik: kijk eens wat ik nu heb gerealiseerd. In België zagen ze me niet meer staan, maar niemand kon me vertellen waarom. Ik hoorde waaien dat ik niet meer mee was met de tijd. Dat sloeg nergens op. Ik kijk heus wel naar data, ik vind dat interessante informatie. Maar data zijn ook niet heilig voor mij. Waar draait het om, denk je? Modern werken, maar alle matchen verliezen? Of alles winnen met een ouderwetse aanpak? Ik zeg: het laatste.

»Maar nogmaals: Belgische trainers verkopen zich niet goed. Als je een Hollander bezig hoort: die is al wereldkampioen nog voor hij zijn contract getekend heeft. Belgen zijn te nuchter. Wij zeggen: ‘We gaan het proberen.’»

HUMO Hadden daarom zoveel Belgen moeite met de trainer Vincent Kompany, die vol zelfvertrouwen en overtuigd van zijn ideeën de hemel wilde bestormen?

BROOS «Wij houden daar inderdaad niet van. Er zullen nu ook zijn die zeggen: ‘Zie je wel, met Burnley lukt het ook niet.’ Terwijl Kompany gewoon niet de juiste spelers heeft.»

HUMO Geloof je in hem als trainer?

BROOS «Ja, ik geloof in hem. Al vond ik dat hij bij Anderlecht te idealistisch was.»

HUMO Hij deelt dezelfde koppigheid als jij.

BROOS «Klopt. Ik geef nooit toe aan kritiek, ik val nog liever dood. Ik volg altijd mijn overtuiging, en Vincent duidelijk ook. Maar goed, ik ben al bijna op het einde van de rit.»

HUMO Vind je het spijtig dat je nooit de Rode Duivels hebt getraind?

BROOS «Ik heb de kans gekregen om Robert Waseige op te volgen, in 2002. Maar ik stond nog te graag élke dag op het trainingsveld.»

HUMO Hoe kijk je naar bondscoach Domenico Tedesco en zijn conflict met Thibaut Courtois? Ik vraag me af hoe jij het zou hebben aangepakt?

BROOS «Ik kan alleen afgaan op wat ik gelezen heb. Als dat klopt, zou ik zeggen: ‘Sorry, maar Courtois komt niet meer in de ploeg.’ Je ploeg zo in de steek laten, dat doe je niet.»

HUMO Ook al is hij de beste keeper ter wereld? En misschien wel dé speler die je tot in een finale kan brengen?

BROOS «Dan nog niet, want zo creëer je precedenten. Stel dat Lukaku en Vertonghen – niet dat ik het in hen zie – morgen hetzelfde doen: hoe moet je dan reageren?

»De kapitein van Kameroen heeft me een compliment gegeven, net na onze zege op de Africa Cup. ‘Coach, we hebben gewonnen omdat jij altijd je woord hebt gehouden. Alles wat je zei, deed je ook. Spelers die zich niet aan de regels hielden, stuurde je weg.’ Als coach moet je consequent zijn.»

ONDERGEDOKEN

HUMO Als de gedrevenheid van je moeder kwam, dan heb je het karakter van je vader.

BROOS (knikt) «Mijn koppigheid heb ik van hem. ‘Als we het in onze kop hebben, dan hebben we het niet in ons gat,’ zeggen ze bij ons.»

HUMO Mensen van Humbeek die jouw vader nog hebben gekend, zeggen dat hij streng was als rijkswachter: ‘Hij zou zelfs zijn eigen vrouw hebben bekeurd.’

BROOS «Dat is overdreven, maar hij was wel streng. Ook tegenover ons. Wij waren de kinderen van de gendarme, dus het kon niet dat wij iets mispeuterden. Enfin, dat kon wél, maar dan hadden we het geweten. Al heeft hij ons nooit één tik gegeven.

»Wij woonden aanvankelijk in de rijkswachtkazerne, daar was er niks te veel. Het was net na de oorlog, we hadden zelfs geen badkamer. Mijn pubertijd beleefde ik in de jaren 60. Ik had lang haar en was helemaal mee met de flowerpower. Gelukkig was ik een makkelijke puber. Dat kwam door het voetbal, ik verzorgde mij goed. Maar ook door mijn opvoeding: nu zouden ze die streng noemen, maar ik heb dat niet zo ervaren.»

HUMO Je vader heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog geweigerd om voor de Duitsers te werken.

BROOS «De Duitsers kwamen hem zoeken. Maar geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht om te collaboreren. Hij heeft zich verstopt en leefde een tijdje ondergedoken. Die onverzettelijkheid heb ik van hem.»

HUMO Je hebt je vader vroeg verloren. Heb je hem vaak gemist?

BROOS «Het klinkt raar, maar in het begin niet. Mijn moeder heeft ons fantastisch opgevangen. Mijn zus was al getrouwd, maar ik had ook nog een broertje van 5 – un accident de travail (lacht).

»Later zijn er veel momenten geweest dat ik hem wél enorm heb gemist. Op momenten dat ik zijn advies nodig had: toen ik trouwde, een huis bouwde of bij belangrijke beslissingen in mijn carrière. Want daarvan heeft hij niks meegemaakt, en ik weet zeker dat het hem trots had gemaakt.

»Ik heb ook mijn kleine broer Patrick vroeg verloren, hij was 36. Een tumor, en dan klets: in twee jaar was het gedaan. Ik heb al wat tegenslagen moeten verwerken.

»Ik herinner me nog elk detail van de dag dat mijn vader is overleden. Ik zie voor mij hoe de prefect de klas binnenkomt tijdens de les boekhouden en begint te fluisteren tegen de leraar. Waarna hij zegt: ‘Hugo, neem je boeken, je komt vandaag niet meer terug.’ Een collega van mijn zus stond mij op te wachten. Van hem kreeg ik te horen dat mijn vader een hartinfarct had gekregen en dat hij gestorven was. We reden naar het ziekenhuis, waar mijn zus en mijn moeder al waren. Ja, dat was één groot drama. Ik ben mijn vader elke dag gaan bezoeken in het ziekenhuis, waar hij opgebaard lag.»

HUMO Waarom?

BROOS «Ik weet het niet. De verpleegsters waren aangedaan dat ik daar iedere dag na school stond. Ik ben er zelfs met mijn beste vriend naartoe geweest. Tot de dag van de begrafenis. En als ik mijn ogen sluit, zie ik mijn vader op zijn sterfbed liggen. Echt waar, net als mijn moeder en mijn broer. Als je daarover nadenkt, wat is voetbal dan: niks, hè?

»(Wegwuivend) En ik zit al 52 jaar in het wereldje. Dus misschien is dit het moment om te stoppen.»

HUMO Ik zie je twijfelen.

BROOS «Nee, nee, ik ga door. Ik heb het mijn vrouw besproken. Ze zei: ‘Als je kunt regelen dat je minder naar Afrika moet, wil ik water bij mijn wijn doen.’ Ik heb een goeie vrouw. Onze vaders hebben indertijd nog samen pinten gedronken. Het klikte meteen tussen Sonja en mij, met als gevolg dat we nu al 50 jaar getrouwd zijn. Zij is me altijd in alles gevolgd. Want als speler moest je me vanaf vrijdag niks meer vragen. Dan wilde ik rustig in de zetel zitten en samen met mijn kinderen tv-kijken.»

HUMO Eén van je dochters zei onlangs: ‘Ik heb mijn vader nooit afwezig geweten, hij was er altijd.’

BROOS «Dat is niet helemaal waar, maar als ik thuis was, was ik er volledig voor hen. Ik heb hen geholpen met hun huiswerk, spelletjes gespeeld, en elke zomer gingen we samen op vakantie. Soms was ik lang afwezig, zoals toen ik vijf weken in Mexico zat voor het WK. Toen ik terugkwam, herkende mijn zoon Dennis, toen 2 jaar, me niet meer. Maar ik ben blij dat mijn afwezigheid geen sporen heeft nagelaten.»

HUMO Wat rest je nu nog? De kwalificatie voor het WK van 2026, om daar tegen België uit te komen?

BROOS «We zullen eerst zien of we het WK halen, en of ik dan nog coach ben.»

Mevrouw Broos komt erbij zitten.

SONJA «Dat doet hij graag, hè, zo vertellen.»

BROOS «Maar vrouwke, als ik dat allemaal vertel, denk ik: Broos, godverdomme, heb jij dat allemaal meegemaakt? Zoveel schone momenten. Ik heb me al vaak beklaagd dat ik er zo weinig van genoten heb.»

HUMO Echt?

BROOS «Ja. We wonnen een Europabeker tegen West Ham, gingen eens uit, en dat was dat. Ik herinner me de eerste keer dat ik kampioen speelde, mét Jan Mulder en Paul Van Himst. We gingen uit tot ’s morgens vroeg en dan zei Paul: ‘Kom, iedereen mee naar mij thuis.’ En dan zaten we daar, met de vrouwen erbij.»

SONJA «Arlette (Van Himst, red.) en ik zijn toen nog om 6 uur ’s morgens naar de bakker geweest. Pistolets halen.»

BROOS «We maakten plezier, we wonnen Europabekers en kampioenschappen, en dat gebeurde allemaal. Dat was gewoon, we vonden dat niet eens ‘wauw’.»

HUMO Jan Mulder kan er nog elke minuut van oproepen. Hij vertoefde dan ook op feesten in kastelen, in het gezelschap van Jacky Ickx en diens betoverende vrouw Catherine.

SONJA «Jan had altijd verhaaltjes.»

BROOS «De trainer liet me altijd tegen hem spelen op training. Ik een snotneus van 19 jaar, Jan een stoere bink. Op een keer raakte ik zijn voet met een tackle. ‘Godverdomme, klootzak!’ riep hij. En ik meteen: ‘Sorry, Jan.’ Werd hij nóg kwader. ‘Wat? Sorry? Ga je dat zondag ook tegen de tegenstander zeggen!’ Nog zo groot was ik (lacht).»

SONJA «Een geweldig mens, en zijn vrouwtje ook.»

BROOS «Maar het moest zijn zoals hij wilde. Hij had op alles en nog wat commentaar. Op de fanfaremuziek voor de wedstrijd: ‘klotemuziek’. Op de truitjes, omdat ze niet goed gestreken waren. Georg Kessler, onze trainer, kwam de dag nadien binnen met de wasmand vol truitjes: ‘Hier Jan, je vrouwtje zal ze wel strijken, zeker?’ En Jan zei niks meer (lacht).

»Als ik hem nu terugzie, zijn de ontmoetingen zó hartelijk. Toen ik hem tegenkwam na de Africa Cup in 2017, was het net alsof ik de Wereldbeker had gewonnen.»

HUMO In Afrika is dat bijna hetzelfde. Als goud met Kameroen de revanche was, wat betekent brons met Zuid-Afrika dan?

BROOS «De bevestiging.»

HUMO Mooi, op je 71ste.

BROOS «Wat kan ik anders zeggen? (lacht)»