Meltheads brengt Trix naar collectief kookpunt met attitude en raw power ★★★★☆

Tik tok aftelklok. Na tien seconden in het duister begint drummer Simon de Geus de vellen te geselen. Yunas de Proost volgt en dompelt Trix onder in een oceaan vol fuzz-gitaar. Bassist Tim Pensaert maakt het vredesteken en stapt cool richting drumstel. De groepsnaam floept achteraan op. Neonletters in fluo-roze. De fundering voor ‘Gear’ is gelegd. Frontman Sietse Willems, stoer leren vestje en zonnebril, komt op en zet de inkomdeur meteen wagenwijd open. Welkom in ons huis, wij zijn Meltheads! Willems is een stuiterende bal in een flipperkast. Hij blijkt tegelijk Sid Vicious, een jonge Mick Jagger en een onvermoeibare Iggy Pop. Zelfs het worstelen met de microkabel lijkt een deel van zijn act. De blonde frontman knalt twee seconden sax door de micro, waarop de band unisono een versnelling hoger schakelt. Raw power, daar gaat en staat Meltheads voor.

‘Arbeit’ heeft scheermesjes als riffs. Het meezingbare ‘Sweet Monica’ krijgt de grote zaal van Trix aan het dansen. Het zijn korte schermutselingen, verpakt als punky rocksongs. ‘White Lies’ krijgt door go go-danseres en zangeres Lindy een extra dimensie. Willems haalt een oude bakelieten telefoon boven om in te zingen. Met één handgebaar brengt hij het nummer tot een halt. Strak, feilloos. Om snel terug op te stijgen met ‘Vegan Leather Boots’, een catchy song die drijft op een vleugje TC Matic.

Nadat Willems de Ten Miles van Trix heeft gelopen mag zijn jasje uit. De twee minuten-punk van ‘I Wanna Be a Girl’ wordt als een hymne onthaald. Waarop Shaka Shams Meltheads komt vervoegen voor ‘Black Metal Rebel’. Zijn stem heeft iets van Rudeboy, de attitude evenzeer: Shams vraagt om een moshpit en krijgt er een. Trix is niet meer te houden.

Meltheads komt in Borgerhout zijn nieuwe plaat ‘Decent Sex’ voorstellen. Grote delen daarvan zijn opgenomen in de repetitieruimtes van het concertgebouw. Het titelnummer is misschien wel het gloriemoment van de avond. Pensaert begint te fingerslappen, De Proost laat zijn gitaar gieren en de zanger kruipt bovenop een van de grote decorstukken. Het podium is bezaaid met waterreservoirs voor vee, waar kleurrijke lampen in zijn gestoken. Enkele meters de hoogte in oogt Willems nog imposanter. Met een opgestoken arm en vinger declameert hij zijn teksten. Dan wordt het terug donker, en start de zanger helemaal alleen aan ‘Naïef’. De band valt in en krijgt Trix andermaal aan het koken, door dicht tegen de rand te gaan spelen. Wat een heerlijke song, met een gitaarritme zoals The Edge dat kan.

Meltheads wil nog enkele andere facetten tonen. ‘Theodore’ heeft iets van IDLES, maar voelt evenzeer aan als de donkere soundtrack van een dystopische film. De alarmriff van ‘No One is Innocent’ is voor Willems het signaal om te doen wat hij eigenlijk al de hele avond wil: het publiek in duiken en bovenop de massa gaan crowdsurfen. Leuke gimmick trouwens van zangeres Lindy om er ‘Hollaback Girl’ (Gwen Stefani) in te mixen. Meltheads gaat in een razende vaart richting finishlijn en zit op medaillekoers.

Jammer dat ze net over die laatste hordes beginnen struikelen. Een uitgesponnen drumsolo in een releaseshow, hoeft dat echt? Zijn de jaren ‘70 terug? Ook de slotsong blijft niet bij. Door een veel te lang uitgesponnen huwelijksaanzoek. Fijn voor jou, beste Gerry, maar wij wilden gewoon graag verder dansen. Tim Pensaert toont dat hij een uitstekende toetsenist is, maar ‘Screwdrivers’ heeft teveel weg van een jamsessie, gebral incluis. Het zijn schoonheidsfoutjes die we graag door de vingers zien. Want Meltheads heeft veel: charisma, attitude, luide gitaren, songs! Leuke stunt trouwens, om condooms de zaal in te smijten met de naam van de nieuwe plaat op.