Belgian Tornados volgen zichzelf op als wereldkampioen op 4x400 meter: “Niet slecht voor kleine Belgen”

Daar is medaille nummer 18 voor de Belgian Tornados. En hun achtste goud, over alle grote competities heen. Zelfs zonder hun kapitein Kevin Borlée, die op de valreep door een voetblessure toch niet fit raakte om de finale te lopen, deden de Belgen het nationale motto alle eer aan: eendracht maakt macht. Jonathan Sacoor, Dylan Borlée, Christian Iguacel en Alexander Doom deden gewoon wat de Tornados zo vaak deden — winnen.

Al helpt het wel wanneer je Doom in je rangen hebt – hij nam de rol van killer Kevin complexloos over. De West-Vlaming landt maandag niet met één maar wel twee gouden medailles om z’n hals. “Veel mooier kan niet”, glunderde hij. “Het is een weekendje om in te kaderen. Eerst goud op de 400 en dan back to back wereldkampioen terwijl we de States verslaan... Niet slecht voor kleine Belgen.”

Die bescheidenheid deelt Christian Iguacel niet - hij komt tenslotte uit Antwerpen. In de finale moest hij als derde loper de strijd aangaan met Noah Lyles. Het beste bewijs dat de Amerikanen er niet gerust in waren, anders haal je geen wereldkampioen op de 100m en 200m van stal. Maar Iguacel, aan zijn eerste finale met de Tornados toe, kweet zich voortreffelijk van zijn opdracht. “Die was heel duidelijk: de kloof op Lyles zo klein mogelijk houden”, zei hij. “Mijn focus lag helemaal op zijn rug en elke meter probeer ik wat dichter te schuiven. Het verschil was gelukkig niet te groot zodat Alexander het kon afmaken. Niet dat ik zelf wat zag van z’n finish. Zonder mijn bril zie ik niet zo heel ver. (lacht) Maar als ik zag hoe fel de anderen uit de bol gingen, wist ik dat het goud binnen was.”

Met zes honderdsten van een seconde verschil en een split van 44.88 smeet Doom zich als slotloper over de meet. Hun tijd: 3:02.54, slechts drie honderdsten boven hun nationale record uit 2018. “Het is echt onvoorstelbaar wat we hier presteren”, genoot Dylan Borlée. “We zetten een traditie gewoon voort. De gezichten veranderen, maar de resultaten niet en daar sta ik eerlijk gezegd zelf van te kijken. Zie welke landen we hier verslaan... Ik ben echt trots op alle jongens. Voorts wil ik deze titel graag opdragen aan Julien Watrin (hij is aan een chemokuur bezig in zijn strijd tegen teelbalkanker, red.), die er hier niet bij kon zijn. Het ontroert me dat we hem dit goud kunnen schenken. Hij is een bron van motivatie voor ons.”

Zo zag ook Jonathan Sacoor het, die als startloper meteen de toon zette. Hij gaf in eerste positie het stokje aan Dylan Borlée door. “Als je vooraf de individuele chrono’s bekeek, dan waren die niet fantastisch,” zei hij. “Maar als de Belgen met vier aan de start staan, dan gaan we er elke keer honderd procent voor. We geloven gewoon zo hard in mekaar en dat is wat het verschil maakt met veel andere landen. Dat maakt ons zo sterk. En ja, we konden ook rekenen op een fantastische Alexander.”

Er is geen ontkomen aan - in Glasgow maakte heel de wereld kennis met Alexander Doom uit ‘fucking’ Roeselare, zoals zijn manager Lina Simons het plastisch omschreef. Na de finale zaterdag zat hij eigenlijk door zijn beste krachten heen. Ook zijn kuiten protesteerden. Toch perste hij er nog twee snelle rondjes uit. “Ik voelde wel dat het kon om de Amerikaan Bailey in te halen. Ik weet dat ik tot op de meet kan vechten. De motivatie was ook groot door wat er met Julien aan de hand is. Dit goud liepen we toch in het teken van Julien.”

En ook nog een beetje voor de broers Kevin en Jonathan Borlée, die het hele project in 2008 op gang trokken. Zei Dylan Borlée: “Het maakt me trots dat we ook zonder hen een nieuw hoofdstuk aan dit verhaal schrijven want vroeger waren we erg afhankelijk van hen. Nu effende Alexander het pad op de 400m.”