16 juli 1969, de dag Apollo 11 naar de maan werd gelanceerd, leeft in de herinnering van Jaak Henkens vooral als de dag waarop hij zijn jawoord gaf aan Mia Grispen. Het is al sinds die dag dat ze gelukkig getrouwd zijn. Een huwelijk dat gezegend werd met twee kinderen, een dochter en een zoon. Een koningswens zoals dat heet. Jaak verdiende de kost en Mia zorgde ervoor dat thuis alles goed geregeld was en niemand iets te kort kwam in het gezin. Na de pensionering van Jaak werd een nieuwe fase ingezet. De kinderen hadden het huis intussen verlaten en dus konden ze volop van het leven genieten. Maar ruim 15 jaar geleden kwam er een indringer in het hoofd van Mia, Alzheimer genaamd.Heel langzaam begint het leven te veranderen voor het gelukkige koppel. Mia die haar hele leven voor Jaak en haar gezin zorgde, had zelf steeds meer zorg nodig. En wat heeft ze in ’69 een goeie keuze gemaakt want Jaak, ook al 87 inmiddels, doet al meer dan 15 jaar alles voor zijn Mia. Al die tijd neemt hij z’n taak als mantelzorger met veel liefde op zich. Het is dankzij die goede zorgen dat Mia nog steeds thuis kan wonen. Terwijl Jaak vroeger nog geen ei kon bakken en Mia zelfs de melk en suiker door z’n koffie roerde, kookt hij nu alsof hij nooit anders heeft gedaan. Het meest trots is hij op z’n lekkere soep en z’n malse vlees.Mia laat het allemaal gebeuren. Ze herkent bijna niemand meer behalve haar Jaak. Op 26 januari van dit jaar werd ze 88 en niemand weet hoelang ze nog samen in hun huis kunnen wonen. Ondanks de goede zorgen van Jaak en alle hulp van verpleegsters en lieve oppashulpen vordert de dementie. Maar één ding staat vast: dit is een verhaal over liefde met een grote hoofdletter L.