Lotte Kopecky beleeft na zege in Nokere Koerse emotioneel moment met opa: “Grootouders zijn van kleins af aan m’n grootste fans”

Een val, al heel vroeg, met een gapend gat in haar regenboogtrui ter hoogte van de linkerschouder en wat wondjes op linkbeen en -knie als souvenirs. “Vlak voor mij gingen ze neer, ik kon geen kant meer op. Maar gelukkig niks ergs, ça va.”

En dan een ‘move’... met liefst 78 (!) kilometer te gaan. Solo op en over de Italiaanse Bertizzolo, zestien kilometer voor het peloton uit met een maximale bonus van 0.30. “’Kies zelf maar wat je ermee aanvangt’, klonk het vanuit de volgwagen in mijn ‘oortje’. Ik had wel zin om te koersen, maar (lacht): ‘ik ben Pogacar niet’, riep ik terug. Dus dacht ik: ik houd mijn tempo aan en zie wel wat er gebeurt. Voor hetzelfde geld sloten een paar rensters aan en konden we er een mooie, zware training van maken. Maar al gauw bleek de actie nutteloos. Het zag er ook een beetje dom uit, maar ik word wel sterker door vol te koersen. Dan hoort dit er misschien wel bij.”

Kopecky nestelde zich vervolgens freewheelend terug in de groep. Om dan, perfect getimed, definitief toe te slaan. De knuffel met opa François aan de streep, één jaar na het verlies van haar dierbare broer Seppe, was een heel emotioneel moment. “Altijd leuk om familie erbij te hebben op de koers, natuurlijk. Maar mijn grootouders volgen me al sinds ik tien ben, komen naar zowat elke wedstrijd in binnen- en buitenland. Zij zijn mijn beste en grootste supporters.”

Nog dit: Kopecky schrapt komend weekend het ‘zijsprongetje’ richting Nations Cup-baanmanche in Hong Kong. “Mijn plek in het olympisch omnium in Parijs is voor 99% zeker. Er moeten al een paar op papier volstrekt kansloze landen de resterende Nations Cups winnen om het alsnog fout te laten gaan. Dus is het verstandig om de reis niet te maken - twaalf uur vliegtuig voor één omnium is een beetje te gek voor woorden - en energie te sparen die me straks op de Spelen goed van pas zal kunnen komen.” Liever overbrugt de komende periode tot de belangrijke Vlaamse klassiekers met “enkele stevige, doorgedreven trainingen. En dan: goed herstellen, koersen en...” Winnen, is het zó simpel? (lacht) Euh... hopen op goeie dagen.”