Philipsen over de band met Van der Poel: “Mathieu en ik delen dezelfde humor, dat maakt het plezanter onderweg”

KIJK. Jasper Philipsen: “Kan het nog niet vatten”

“Aperol Spritz gedronken, ook lekker. (lacht) De Italiaanse stijl, hé. Voor de rest: vrij rustig, dit is niet de tijd van het jaar voor wilde feestjes. We dineerden met het hele team, lachten en relaxten wat. Ik zat nog niet opnieuw op de fiets. Maar in topconditie recupereren de benen snel van zo’n lange tocht van bijna 300 kilometer, weet ik. Ik verwacht dan ook geen grote problemen de komende dagen.”

“Mathieu leverde inderdaad schitterend werk. Op het steilste stuk van de Cipressa moest ik een gaatje laten en vroeg ik hem om even wat gas terug te nemen en niet op kop van de groep te gaan sleuren. Dat deed hij ook. Nadien neutraliseerde hij werkelijk alle aanvallen en zorgde hij in hoogsteigen persoon voor een groepssprint op de Via Roma.”

“Wellicht niet, neen.”

“Ik had de hele dag sterke benen. Misschien wel de sterkste waarover ik ooit beschikte. Na de eerste capi meldde ik dat ook binnen de ploeg. ‘Als het vandaag niet lukt, dan wellicht nooit meer’, dacht ik. Pas op: na de Cipressa voelde ik die benen plots wel, hoor. (lacht) Het ging echt hard. Maar ik overleefde.”

“Toch zat ik in die laatste kilometer met enige angst. Ik had dit seizoen al een paar keer een sprint verknoeid. ‘Niet wéér’, spookte het door mijn hoofd. Het zou dé grote gemiste kans van mijn leven zijn geweest. Ik durfde ook niet zo goed te kijken met hoeveel we daar nog samen zaten en wie er allemaal tussenreed. Uiteindelijk was het redelijk ‘close’ met Michael Matthews. Mijn sprint was ook niet meer van de besten. Eerder van amateurniveau, mocht je mijn waarden analyseren. Ik was niet 100% zeker op de streep. Maar dat paar centimeter maakte na 288 kilometer wel een wereld van verschil.”

“Ja. Een heel fair gebaar. Sluit hij de deur, dan win ik vermoedelijk niet. Eigenlijk was het dus een beetje een cadeau van hem. Thanks, Bling! (grijnst) Al zal hij het zich nu ongetwijfeld wel beklagen.”

“We zijn leeftijdsgenoten, kennen elkaar al lang en maakten samen heelwat mee, binnen en buiten de koers. De wielersport is een kleine wereld, waarin je mekaar constant tegenkomt, hé. Dan is het fijn om met bepaalde mensen goed te kunnen opschieten. Die band is er ook met Mathieu. We delen dezelfde humor, wat het altijd plezanter maakt onderweg.”

“Neen. Hun plan van aanpak was ons bekend. Maar ze verspilden daar heel veel energie. Met hun hoge tempo kieperden ze enkele van hun eigen pionnen vroegtijdig overboord. Dit is duidelijk geen koers die zich leent tot ‘crazy things’. We wisten vervolgens ook waar Tadej (Pogacar, red.) zou aanvallen. Hij zorgde ervoor dat ik in die fase van de wedstrijd ‘all out’ moest gaan. Het was de moeite waard. Weet je wat me nog het meest verheugd? Dat we bewezen hebben dat Milaan-Sanremo wel degelijk nog kan worden gewonnen door een sprinter. Daar werd de voorbije jaren serieus aan getwijfeld. Wel kijk... Vaak komt er wat gokwerk bij te pas. Maar dat gokwerk kan lonen.”

“Ik kreeg nogal wat berichten, ja. Leuk, dat mensen met me meeleven. Eén van de eersten die stuurde was Tom Boonen. Dat deed me enorm veel deugd. Zelf is hij er nooit in geslaagd om Milaan-Sanremo te winnen. Maar op mijn beurt zal ik nooit toekomen aan vier zeges in Parijs-Roubaix, vrees ik.” (lacht)

“Ha, misschien wel ja. Ik was een beetje ziek uit Tirreno-Adriatico gekomen en in die zin speelden die trip naar België voor Nokere Koerse en de daaropvolgende reis terug naar Italië voor de verkenning van de finale niet bepaald in mijn voordeel. Ik sliep weinig in die dagen. Gelukkig verliep de nacht van vrijdag op zaterdag wel goed. Ik ben nog steeds licht verkouden. Maar dat zal dan wel wijzen op topvorm, zeker?

“Dat is slechts schijn. Ik denk dat ik ‘dikker’ ben dan vorig jaar. Maar er ik voel wel meer power in de benen.”

“Da’s waar. Maar ik heb natuurlijk specifiek toegewerkt naar dit moment, deze periode. Het was goed gepland en getimed. Onvermijdelijk volgen er ook fases in het seizoen waarin ik minder voor de dag zal komen.”

“Niks. We kennen elkaars sterktes en zwaktes en weten hoe we daar in koers moeten mee omgaan. In Milaan-Sanremo was het ‘a big plus’ om met z’n tweeën de finale te kunnen rijden. Op basis van zijn rijke erelijst startte Mathieu terecht als nummer één. En ik eerder in een vrije rol. Ongetwijfeld zal hij zelf ook de benen hebben gehad om te winnen. Maar hij is de laatste om enkel en alleen aan zichzelf te denken. Mathieu houdt en geniet ervan om bij momenten zijn ploegmaats aan de zege te helpen. Wat hij voor me deed was van onschatbare waarde. Ik zal hem hier eeuwig dankbaar voor blijven, want mijn zegekansen in de reeks Monumenten zijn eerder schaars - Milaan-Sanremo is misschien wel het enige dat ik kan winnen. Ik hoop snel eens in de positie te komen waarin ik ook iets kan betekenen voor hem.”

“Philip en Christoph panikeren nooit, stellen een duidelijk plan op en houden zich daaraan. Ook al loopt het, zoals het in die eerste weken van dit seizoen het geval was, wat stroef. Ze slaan niet in een stresskramp, blijven geloven in wat ze doen. Dat helpt voor een man die, zoals ik, al wel eens het vertrouwen en geduld durft te verliezen. Ook ik kende geen ideale start, maar na Tirreno-Adriatico ‘switchte’ het. Het was het wachten meer dan waard. Het besef van wat me nu precies is overkomen, moet nog goed en wel doordringen. Hoe dan ook: dit is een ‘gamechanger’ voor mij. Een lang gekoesterde droom die in vervulling gaat.”

“Het wordt kort dag. Maar op basis van de voorspelde weersomstandigheden moeten niet meteen waaiers worden verwacht. Eerder een pure massasprint. Daarin wil ik me nog wel een keer testen. Ik kijk nu vooral uit naar Gent-Wevelgem, een koers die ik lang op mijn ‘wishlist’ heb staan. En naar Parijs-Roubaix, natuurlijk.”

KIJK. Mathieu van der Poel: “Win natuurlijk nog liever zelf, maar kan hier zeker van genieten”