Een van de topfavorieten voor de E3 Saxo Classic is niemand minder dan wereldkampioen Mathieu van der Poel. De Nederlander toonde bij zijn eerste wegkoers van het seizoen meteen zijn goede vorm door twee demarrages van Pogacar te counteren tijdens Milaan-San Remo. Van der Poel zal echter voorbij Wout van Aert moeten komen, die vorig jaar een intense strijd voerde met Pogacar en Van der Poel. Met Pogacar uit de weg lijkt Van Aert een geduchte tegenstander te zijn op de Vlaamse wegen. Grote afwezige is Tadej Pogacar. De Sloveen rijdt de Ronde van Catalonië en richt zich op andere doelen.

Naast Van der Poel en Van Aert zijn er nog tal van andere renners die kans maken op de overwinning. Mads Pedersen, de Deense ex-wereldkampioen, heeft al verschillende overwinningen behaald dit seizoen en lijkt in topvorm te verkeren. Alberto Bettiol, winnaar van Milaan-Turijn, is ook iemand om in de gaten te houden, terwijl Tim Wellens de rol van kopman op zich neemt bij UAE Emirates.

Soudal Quick-Step komt ook met een sterk team met namen als Julian Alaphilippe, Kasper Asgreen en Yves Lampaert. Matej Mohoric, de kopman van Bahrain-Victorious, is een solo specialist die altijd gevaarlijk kan zijn in de finale van een koers.

Naast deze favorieten zijn er nog verschillende outsiders die voor een verrassing kunnen zorgen, zoals Arnaud De Lie, Michael Matthews, Stefan Küng, Valentin Madouas en Oliver Naesen.

De E3 Saxo Classic behoudt haar reputatie als een Ronde van Vlaanderen-Light, met zeventien korte kuitenbijters en vijf uitdagende kasseistroken die het uithoudingsvermogen van de klassiekerspecialisten op de proef stellen. De organisatie blijft trouw aan het motto van ‘tene quod bene’, waarbij het goede behouden wordt zonder noemenswaardige veranderingen.

Zoals gebruikelijk start en eindigt de koers in Harelbeke, het hart van de E3 Saxo Classic. De route omvat een lange lus naar het oosten, waarbij renners door dorpen komen die wielrennen ademen, zoals Waregem, Wortegem-Petegem, Oudenaarde, Zottegem, Geraardsbergen (zonder Muur) en Ronse. Ondanks deze uitgestrekte tocht blijven de eerste honderd kilometers van de wedstrijd traditioneel relatief vlak, met slechts een enkele uitdaging op de Katteberg, 30 kilometer na de start.

De spanning stijgt echter vanaf La Houppe, op 117 kilometer van de finish, waar een nerveuze fase begint met bijna elke tien kilometer een nieuwe kuitenbijter voor de renners. De Kanarieberg, Oude Kruisberg, Knokteberg, Hotondberg en Kortekeer zijn enkele van de hellingen die de koers kunnen ontvlammen.

De echte finale begint 80 kilometer voor de aankomst in Harelbeke, met de iconische Taaienberg als eerste zware kasseihelling van de dag. Gevolgd door hindernissen als de Berg ten Stene, Boigneberg en de kasseien van de Ellestraat en de Stationsberg, volgen de uitdagingen elkaar snel op.

Op ruim veertig kilometer van de streep volgt een kritiek moment in de wedstrijd, met de steile Paterberg en de beruchte Oude Kwaremont, die ook in de komende Ronde van Vlaanderen weer een cruciale rol zullen spelen. Renners die een sprint van een grotere groep willen ontlopen, moeten hier alles geven.

Na de Tiegemberg volgen nog twintig relatief vlakke kilometers richting de aankomstplaats Harelbeke via Anzegem en Deerlijk, met de finish nabij provinciaal domein De Gavers. De laatste 600 meter op de Stasegemsesteenweg bieden weinig verrassingen, want er zijn geen scherpe bochten meer.

De E3 Saxo Classic bood vorig jaar een extra dosis opwinding met regen, een strakke wind en zeventien hellingen. Het werd een strijd tussen Van Aert, Van der Poel en Pocagar.

De E3 staat synoniem voor de Taaienberg, een cruciaal punt op 80 kilometer van de finish, dat als een poort naar de finale fungeert. Van der Poel had dit breekpunt duidelijk gemarkeerd en zette samen met Van Aert een stevig tempo neer, terwijl Pogacar zichzelf even liet zakken maar later weer op indrukwekkende wijze terugvocht.

Een selecte groep van twintig renners bleef over na de eerste schifting, en Van der Poel rook zijn kans. Hij wachtte niet tot de Paterberg om een nieuwe aanval te lanceren, maar koos ervoor om al op de Stationberg een bom te gooien. Van Aert en Pogacar volgden in zijn spoor, samen met Kragh Andersen, Van Hooydonck en Mohoric, de ideale samenstelling om een beslissende voorsprong op te bouwen.

Op de Oude Kwaremont voelde Pogacar dat het moment was aangebroken om de druk op te voeren. Mohoric, Kragh Andersen en Van Hooydonck moesten lossen, en zelfs Van Aert leek te kraken. Maar de Belg gaf niet op, hij vocht moedig terug en wist bij de ‘Grote Drie’ te blijven.

Uiteindelijk draaide het uit op een sprint met drie in de straten van Harelbeke. Pogacar probeerde tweemaal zijn medekoplopers te verrassen, maar Van der Poel hield zijn reacties scherp. Het was uiteindelijk Van Aert die zijn lessen uit het verleden had geleerd. Hij ging op het juiste moment aan en hield stand in de sprint. Van der Poel bood stevig weerwerk, maar Van Aert trok aan het langste eind. Een klop op de borst en een oerschreeuw volgden, de ontlading was duidelijk enorm. “Ik moet just niets”, klonk het toen bij Van Aert.